Σαν ξεκινούσε η πομπή

Έτσι που ξέπεσαν οι ανθρώποι, οι ιδέες, οι λέξεις, μήτε πια που νοιαζόμαστε
για παλιές ή για πρόσφατες δόξες, για βιογραφίες του Αριστείδη· κι αν κανένας
κάνει καμιά φορά να θυμηθεί τους Τριακοσίους ή τους Διακοσίους, μεμιάς οι άλλοι
τον σταματούν με περιφρόνηση, ή σκεπτικισμό τουλάχιστον.

Η ευθύνη του ιστορικού

"Ο ιστορικός λοιπόν δεν πρέπει να ταράζει τους αναγνώστες με τραγικές εικόνες ούτε να αναζητεί τους λόγους, που είπαν ίσως οι πρωταγωνιστές, ούτε να απαριθμεί τις πιθανές συνέπειες των γεγονότων που αναφέρει, όπως οι τραγικοί ποιητές, αλλά να μνημονεύει δίχως παραλείψεις όσα έγιναν και ειπώθηκαν αληθινά, έστω κι αν είναι εντελώς ασήμαντα.

Όσα προέρχονται από τους θεούς είναι σεβαστά

"Τίποτε αθλιότερο από εκείνον που περιδιαβαίνει τον κύκλο των πραγμάτων και "ανασκαλεύει τα υποκάτω της γης", που λέει ο ποιητής, και ζητά να μάθει τι κρύβεται μέσα στις ψυχές των άλλων, συμπεραίνοντας από κάποια σημάδια, και δεν αντιλαμβάνεται ότι το μόνο που του χρειάζεται είναι να...

Ερευνητές ενισχύουν την άποψη πως οι Φιλισταίοι είχαν καταγωγή από την Ελλάδα

Ενώ τα ιστορικά στοιχεία για τους Φιλισταίους είναι λίγα, αρχαίο DNA από σκελετούς της εποχής του Χαλκού και Σιδήρου, που αποκαλύφθηκαν στα ερείπια γύρω από την πόλη του Ασκελόν στο Ισραήλ, παρέχουν ενδείξεις για τις μυστηριώδεις καταβολές τους. 

Μια νέα διεθνής γενετική επιστημονική έρευνα, θεωρεί πως οι Φιλισταίοι είχαν καταγωγή από τη Νότιο Ευρώπη και πως ενδέχεται να ήταν και από την Ελλάδα...

H σημασία της λέξης Βάρβαρος και η νύμφη Αβαρβαρέη

  "Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις."
Κ.Π. Καβάφης
"Ο όρος «βάρβαροι» παρουσιάστηκε τον 7ο αιώνα π.Χ. όταν κατά τη διάρκεια του Β΄ ελληνικού αποικισμού, οι Έλληνες ήρθαν σε επαφή με ένα πλήθος διαφορετικών λαών.

Mέσα στην υδρία στρέφεται η τύχη όλων μας

Ο Οράτιος συμβουλεύει τον αποδέκτη της ωδής, Δέλλιο, να παραμένει ψύχραιμος και νηφάλιος τόσο στις χαρές όσο και στις λύπες, και να απολαμβάνει τη ζωή του για όσο διάστημα ακόμα μπορεί, μια και ο θάνατος, κοινός για όλους, δεν αργεί να καταφτάσει.

Από τα ανθρώπινα πράγματα τίποτε πιο κοντινό στον θάνατο από τον ύπνο

"Προσέξτε να μην νομίσετε, όταν σας εγκαταλείψω, ότι θα εξαφανιστώ και δεν θα είμαι πουθενά. Να γνωρίζετε, ότι η ψυχή μου θα εξακολουθήσει να υπάρχει, έστω και εάν είναι για εσάς αόρατη.

Τι σημαίνει το όνομα άνθρωπος;

"Το όνομα ά ν θ ρ ω π ο ς  σημαίνει ότι τα άλλα θηρία

Συ είσαι η μόνη Θεά, Συ είσαι η Αλήθεια και η Νίκη!

…Ω Πολυαγαπημένη, γιορτάζει η αγάπη μου απόψε κι από τον Κεραμεικό, κοίτταξε, ανεβαίνει κι έρχεται η ιερά πομπή, φαιδρά και θορυβώδης – σαν κύμα που ανεβαίνει τραγουδώντας και φιλεί ερωτεμένο τους όμορφους βράχους.

Και ο Διόνυσος με το θύρσο του περιμένει.

"Οι Έλληνες, οι έχοντες τη δύναμη του Νοός, ήταν οι πρώτοι οι οποίοι μέσα από την Αλήθεια του Μύθου προείπαν για τη λειτουργία της συσσώρευσης, η οποία γεννά κάθε είδους θρησκευτικού και πολιτικού και οικονομικού και άλλου συστήματος.

Πόρος, Τέκμωρ και Σκότος: Η Κοσμογονία του Αλκμάνα

  Ο λυρικός ποιητής Αλκμάν έζησε τον 7ο αιώνα π.Χ. Το όνομά του συνδέθηκε με τη Σπάρτη, αν και καταγόταν από τις Σάρδεις της Μικράς Ασίας. Το 1957 βρέθηκε ο πάπυρος της Οξύρρυγχου, ο οποίος έφερε στην επιφάνεια αποσπάσματα με σχόλια σε πεζό λόγο, που μαρτυρούν ενός είδους θεογονικής κοσμογονίας. Από το ποίημα σώζονται οι λέξεις Θέτις, Σκότος, Πόρος και Τέκμωρ.

«Οι Γερμανοί υποδουλώθηκαν εσωτερικά στους Έλληνες»

Η Βρετανίδα φιλόλογος Eliza Butler γράφει το 1935 το βιβλίο της με τίτλο: Η Τυραννία της Ελλάδας Επί της Γερμανίας και αναλύει την παθιασμένη ελληνολατρία των Γερμανών για τον αρχαίο πολιτισμό.

Η αμαρτία ήταν ξένη λέξη για τους Έλληνες

"Έκλαιγε ο Οδυσσέας στην Καλυψώ, και πότε επέλεξε να κλάψει; Όταν ο ποιητής μας δίδει την περιγραφή του Παραδείσου της νήσου Ωγυγίας. Τα νερά, τα άνθη, τις φυσικές ομορφιές, τον ουρανό, το νέκταρ, την αμβροσία. Ο Οδυσσέας έκλαιγε γιατί ήθελε το δικό του Παράδεισο, το δικό του ανθρώπινο Παράδεισο, την Ιθάκη.

Δάρρωνας Επήκοος: ο θεραπευτής θεός των Μακεδόνων

«Μακεδονικὸς δαίμων, ᾧ ὑπὲρ τῶν νοσούντων εὔχονται.»

Ησύχιος
 Τα τελευταία χρόνια με τις συνεχόμενες ανασκαφικές έρευνες στη περιοχή της Πέλλας εντοπίστηκε ένα συγκρότημα ιερού στο οποίο αναγνωρίστηκαν λειτουργίες άμεσα σχετιζόμενες με θεραπευτικές πρακτικές. Η αναγνώριση της λατρευόμενης θεότητας οφείλεται στην εύρεση μιας αναθηματικής επιγραφής προς τον Δάρρωνα, ενός τοπικού, κατά τον Ησύχιο, θεραπευτή δαίμονα.

Θεοί, αν η λύπηση είναι δουλειά δική σας, ρίξτε μου μια ματιά.

Στο ποίημα αυτό ο Κάτουλλος βαθιά πληγωμένος εκφράζει τον πόνο του για την αχαριστία και προδοσία της αγαπημένης του. Θεματικά το ποίημα ανακαλεί το π.8, όπου διαβάζουμε μια παρόμοια, αν και περισσότερο ανάλαφρη σε διάθεση, αντίδραση του ποιητή στην άρνηση της Λεσβίας.

Τίποτα δεν είναι γλυκύτερο από την πατρίδα, αυτό είναι ήδη κοινός τόπος.

"Τίποτα δεν είναι γλυκύτερο από την πατρίδα, αυτό είναι ήδη κοινός τόπος. Αν τίποτα λοιπόν δεν είναι γλυκύτερο, υπάρχει μήπως κάτι άλλο πιο σεβαστό και θείο;

Μια αρχαία συνταγή για τον λόξυγκα

Ο λόξυγκας ( ή λόξιγκας ) είναι ανακλαστική κίνηση που προκαλείται από ανεξέλεγκτες συσπάσεις του διαφράγματος, με μικρές εισπνοές αέρα και έχει ως αποτέλεσμα χαρακτηριστικό ήχο.

Ο Θεός του Πλάτωνα

"Στον Τίμαιο, ο Πλάτων περιγράφει τη δημιουργία του σύμπαντος ως το προϊόν εργασίας ενός θεϊκού δημιουργού που επιτελεί το έργο του, έχοντας ως σημείο αναφοράς ένα πρότυπο –ένα σύστημα ορθολογικών αρχών που οφείλουν να ενσωματωθούν στην ύλη, έτσι ώστε να προαχθεί ένα ενοποιημένο αποτέλεσμα.

Η κατασκευή του Ιησού

                                               Ιστορίες παραχαρακτών.

"Προφανώς ο Ιησούς υπήρξε – όπως και ο Οδυσσέας και ο Ζαρατούστρα, που λίγο ενδιαφέρει να ξέρουμε αν έζησαν πραγματικά, με σάρκα και οστά, σε ένα συγκεκριμένο χρόνο και σε έναν εντοπίσιμο τόπο. Η ύπαρξη του Ιησού δεν είναι διόλου αποδεδειγμένη ιστορικώς.

Αγωνιζόμενοι για τα Ολύμπια της ψυχής.

"Ώστε, πρέπει να μελετήσουμε εάν ακριβώς έχουμε φροντίσει ώστε να αναδράμουμε σ'εκείνα από τα οποία προερχόμεθα, όσον βεβαίως είναι δυνατή αυτή η αναδρομή. Πρέπει να εξετάσουμε, εάν φροντίσαμε και τον να απέχουμε από την αίσθηση και από την φαντασιοπληξία, αλλά και από τον παραλογισμό που προκαλείται από αυτές και από τα πάθη που προέρχονται επίσης από αυτές, όταν, κυρίως, αυτά υπερβαίνουν τον βαθμό της ανάγκης εκείνης, που καθόρισε και την γέννησή μας.