Η Εσφαλμένη Εστίαση περί της "Συμφοράς"

  Οι άνθρωποι έχουν μάθει να αποποιούνται τις ευθύνες τους, σε σχέση με τις επιλογές και τις πράξεις τους - μέσω των οποίων έρχονται τα οποιαδήποτε αποτελέσματα μπροστά τους - επινοώντας την τύχη ή ακόμα και την έννοια του ριζικού τους που εξαρτάται από τις διαθέσεις των θεών, οι οποίοι στέλνουν συμφορές...

   Αυτή η εστίαση, προφανώς και θεωρείται εσφαλμένη, διότι δεν υπάρχει μέσα της κανένα φιλοσοφικό, θεωρητικό ή πρακτικό υπόβαθρο που να ήταν ικανό να την δικαιολογήσει. 
   Η ζωή του ανθρώπου (αλλά και του σύμπαντος όλου) διέπεται από νόμους ισορροπίας κι αρμονίας, διότι διαφορετικά δεν θα μπορούσε να υπάρχει εξέλιξη της ζωής, όπως κι η ίδια η ζωή. Και για να υπάρξει αρμονία στην κάθε υπόσταση ζωής, δεν θα μπορούσε παρά κριτήριο εξέλιξης της ή μη, να ήταν η ίδια η μεμονωμένη υπόσταση και οι ενέργειες της μέσα στην ζωή, διότι διαφορετικά δεν θα υπήρχε δικαιοσύνη, άρα δεν θα υπήρχε αρμονία.
   Έτσι, ως τοποθέτηση θα πρέπει να τονιστεί, πως ο καθένας ζει αυτό που επιλέγει να ζήσει, βάση των επιλογών του καθ 'όλη την διάρκεια της ζωής του - είτε με την σωματική ένδυση, είτε χωρίς αυτή. "Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς" λέει ο πάν-σοφος λαός μας και δεν έχει άδικο, διότι το καλό προσελκύει καλό κι αποκλείει το κακό γιατί είναι αντίθετο του. Αντίστοιχα παραδείγματα μπορεί να τοποθετήσει κανείς, για όλες τις αρετές. 
   Έτσι, ο καθένας είναι υπεύθυνος των επιλογών του και της ίδιας της ζωής του κι από αυτόν εξαρτάται το οτιδήποτε συμβαίνει, γιατί το έχει προσελκύσει ο ίδιος.
   Το ερώτημα που μπαίνει τώρα, είναι το εξής.
   Στις ημέρες που ζούμε έχει έξαρση αυτή η αντίληψη περί της αποποίησης των ευθυνών, σε βαθμό που έχει γίνει νοοτροπία ή το ίδιο συνέβαινε και στα χρόνια του παρελθόντος, στο ίδιο βαθμό;
   Για την συγκεκριμένη απάντηση θα παραθέσω ένα απόσπασμα του Ομήρου, το οποίο ανταποκρίνεται σε αυτή την οπτική και μας δείχνει επίσης την εσφαλμένη αντίληψη του θέματος με τις συνθήκες της τότε ζωής, βάση των αντιλήψεων των ανθρώπων, που δεν διαφέρουν από το σήμερα. 

                                           "...Οι αθάνατοι οι άλλοι ωστόσο
στου Ολύμπιου Δία το αρχοντοπάλατο βρισκόνταν μαζεμένοι.
Πρώτος μιλούσε των αθάνατων και των θνητών ο κύρης,
καθώς τον Αίγιστο τον άψεγο θυμήθη, που εσκοτώθει

από τον Ορέστη, του Αγαμέμνονα τον γιο τον ξακουσμένο.
Αυτόν θυμήθη τότε κι έλεγε στους αθανάτους μέσα:
"Πωπω, με τους θεούς τα βάζουμε πάντα οι θνητοί, πως τάχα
τις συφορές εμείς τις στέλνουμε, μα κι οι αδικίες τους είναι
που πάνω από το γραφτό σε βάσανα τους ρίχνουν, κοίτα τώρα

τον Αίγιστο, δικό του που έκανε του γιου του Ατρέα το ταίρι
χωρίς γραφτό του να 'ναι, κι έσφαξε στον γυρισμό κι εκείνον
τον ίδιο του χαμό κι ας ήξερε, τι του 'χαμε μηνύσει
πιο πριν με τον Ερμή, τον ξάγρυπτο αγροφονιά, και κείνον
να μην σκοτώσει και το ταίρι του να μην ζητάει να πάρει

τι θα 'ρθει από τον Ορέστη η εκδίκηση για τον γιο του Ατρέα
μόλις αντρειέψει και στον τόπο του ποθήσει να διαγείρει".
(Ομήρου Οδύσσεια, ραψωδία α 26 - 41, μετάφραση Νίκος Καζαντζάκης)

Έλ λην Μακεδόνας