Θύμηση και λήθη

Ξύπνησα μέσα σ ένα χαμό, σ ένα αιώνιο τραγούδι από τιτιβίσματα πουλιών.
 Μία ασύλληπτη ένταση της φύσης, σε μια απέραντη υστερία από τραγούδια που καταλάγιασε με την ανατολή της πρώτης ακτίνας του ήλιου.και έλουσε όλο....
εκείνο το μαγικό τοπίο που τώρα ήταν ήρεμο, γαλήνιο και είχε αφεθεί στο φως της μέρας.
Σηκώθηκα και άρχισα να περπατώ στο μονοπάτι που βρίσκονταν εμπρός μου με συντροφιά την Ελπίδα και μ' άγνωστο προορισμό...
Περπάτησα πολύ, ώσπου βρέθηκα μπροστά σε μια λίμνη.
Εκεί ζούσε ένας καταρράκτης που έχυνε αρμονικά και τόσο ρυθμικά μέσα της τα καθαρά κρυστάλλινα νερά του. Άπλωσα το χέρι και ήπια νερό,ήπια δίχως δισταγμό, χωρίς ανάσα.
Δεν αντιστάθηκα. Δεν μπορούσα!
 Βούτηξα μέσα χωρίς δεύτερη σκέψη και ένιωσα να καίγεται το σώμα μου, το τόσο φθαρτό και κουρασμένο.
Ένιωσα να δροσίζεται, να μεταλλάσσεται και είδα!
Μια οπτασία, μια αντρική, γερασμένη φιγούρα άπλωσε το χέρι και βγήκα έξω, με πήρε από κει και με οδήγησε μέσα στον καταρράκτη που πέρασμα ήταν και δεν το είχα δει.
Έμεινα μαζί του, πόσο!μη με ρωτάτε…ώρες, μήνες, χρόνια..δεν θυμάμαι…
Το μόνο που με βεβαιότητα μπορώ να θυμηθώ ήταν ο ήχος της φωνής του, η ζεστασιά και ο πλούτος της, η γνώση, η γλυκύτητα, τόσο απαλή τόσο απλή, διαφορετική , τόσο γνώριμη και μακρινή!
Έφυγα, με δάκρυα στα μάτια και πίσω να κοιτάξω δεν γύρισα...
 Ήξερα πως το ταξίδι, την περιπλάνηση, την αναζήτηση έπρεπε να συνεχίσω, και έτσι με όσα εφόδια είχα μέσα μου και γύρω, με όση θύμηση και λήθη, κοίταξα τα πόδια μου καθώς είχαν αρχίσει να ξεμακραίνουν. ..και τα ακολούθησα, μόνος, με συντροφιά τον ήλιο, με άγνωστο προορισμό , δίχως σχέδια και σκέψεις..
Συνεχίζεται..

ΥΠΟΓΡΑΦΗ:Αέναος