Είμαστε εις το "εμείς" κι όχι εις το "εγώ"...

Φαίνεται πως είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα (όχι και τόσο θετικό) της φυλής μας, να κάνουμε θαύματα όταν αγωνιζόμαστε όλοι μαζί, αλλά μόλις ολοκληρωθούν επιτυχημένα οι αγώνες στους οποίους συμμετέχουμε, αντί να διαζειρίζονται ορθά τα αποτελέσματα των θετικών εκβάσεων, με στόχο την βελτίωση για την εξελεκτική πορεία των ίδιων των πολιτών και της χώρας, να μπαίνει το εγωιστικό στοιχείο για να επιδείξει ο καθένας την συμμετοχή του, με την μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του και να σκορπιζόμαστε σε στρατόπεδα ως εχθροί σπιλώνοντας ο ένας τον άλλον και σε ηθική - καθώς και σε πρακτική - προέκταση, τον ίδιο τον αγώνα...

Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματα του (κάποια στιγμή θα υπάρξει λεπτομερής καταγραφή για το σπουδαίο έργο του, που μέσω της γραφής του, μας δίνει πολλές πληροφορίες που πρέπει να προσεχτούν κι αναλυθούν) μας παραθέτει την οπτική του (το οποίο χωρίο ακολουθεί), η οποία θα έπρεπε να ήταν βίωμα του καθενός από την μόρφωση του (την οποία μας την παρέχουν οι Πρόγονοι μας σε κάθε χρονολογική περίοδο και πρέπει να σκύψουμε στα γραπτά τους) κι επειδή είναι σπουδαία σε νόημα, αξίζει να ασχοληθούμε με αυτήν.

"Γράφουν σοφοί άντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι και ξένοι διαβασμένοι για την Ελλάδα -ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κ᾿ εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, «να την φυλάμεν κι᾿ όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος-του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι᾿ όχι εις το εγώ".