Αργότερα έζησε στα Άβδηρα της Θράκης, εξ αιτίας της κατάκτησης της πόλης του από τους Πέρσες. Η φήμη του τον έφερε στις αυλές των ηγεμόνων, της Σάμου Πολυκράτη, του Πεισιστρατίδη Ιππία της Αθήνας, ίσως για ένα διάστημα των Αλευβάδων της Θεσσαλίας και τέλος στους αριστοκρατικούς κύκλους της κλασικής Αθήνας...
Οι Αλεξανδρινοί όμως φιλόλογοι τον θεωρούν δάσκαλο του μέτρου και τον κατατάσσουν στον κανόνα των «9 λυρικών ποιητών» δηλαδή μαζί με την Σαπφώ, τον Αλκαίο, τον Πίνδαρο κ.ά..
Ποίηση υποκειμενική, τοποθετεί το πρόσωπο στο κέντρον του ιστορικού γίγνεσθαι καθώς υπήρξε η θεματική στροφή από την ηρωϊκή εποχή στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου, η οποία τώρα αποκτά αξία. Οι λυρικοί ποιητές προμηνύουν τον άνθρωπο – πολίτη που γεννά την επιστήμη, το θέατρο και την δημοκρατία.
Οι επιδράσεις του από τους Αιολείς ποιητές αλλά και από τους Ίωνες περισσότερο, καθιέρωσαν το «ανακλώμενο Ιωνικό δίμετρο» ή το «Ανακρεόντειο». Για αυτή την δεξιοτεχνία και την ευφυΐα, ο Πλάτων τον αποκαλεί σοφό ποιητή.
Η νεοελληνική απόδοση επιβεβαιώνει ότι και η λυρική ποίηση του Ανακρέοντα είναι ένα τραγούδι υψηλής ποιότητας, που ο δημιουργός του ήταν άνθρωπος με παιδεία και γνώση, με σκέψη απαλλαγμένη από τους φόβους και τις προκαταλήψεις. Αναζητεί την αλήθεια, υμνεί την ζωή μαζί με τα πάθη του έρωτα. Ποιήματα με αναλλοίωτη μουσική γλώσσα που διασώζονται ανά τους αιώνες για να μας θυμίζουν ότι, ο Διόνυσος, η Αφροδίτη, η οινοποσία, ο Έρωτας είναι τα μυστικά της ζωής, της ιδιοσυγκρασίας αλλά και της φιλοσοφίας του σημερινού έλληνα.
«Εμπρός ξανά, με τόσο
Πάταγο και ξεφωνητά
ας μην επιδιδόμαστε
να μεθοκοπούμε όπως οι Σκύθες,
αλλά να πίνουμε λίγο-λίγο με τη συνοδεία
ωραίων ύμνων»
Ένα χαρακτηριστικό των ποιημάτων του Ανακρέοντα αλλά και των άλλων της λυρικής ποίησης είναι η εικόνα της γυναίκας που εν μέρει αλλάζει, εν αντιθέσει με επική ποίηση (ηρωική, διδακτική). Όπου η γυναίκα αποτελεί μέσον για την διαιώνιση του ανθρώπινου γένους, τεκνοποιεί υγιείς απογόνους, κατά προτίμηση αρρενωπούς άνδρες.
Λέγεται ότι, σε βαθιά γηρατειά, ογδοντάρης (κατά το Λουκιανό, τον Πλίνιο), ο ποιητής γύρισε στη γενέτειρά του, για να πεθάνει από μια ρόγα σταφυλιού που του στάθηκε στο λαιμό, καθώς έτρωγε. Η πατρίδα του Τέως σκάλισε στα νομίσματά της την κατατομή του, και οι Αθηναίοι έστησαν στην Ακρόπολη το άγαλμά του, που παρίστανε τον ποιητή να μεθά και να τραγουδά.
Αποφθέγματα:
- «Πίνε και διασκέδαζε. Η ζωή είναι θνητή και μικρός ο χρόνος πάνω στη γη. Αθάνατος είναι ο θάνατος, όταν πλέον κανείς πεθαίνει.»
- «Ω, Απόλλωνα, πόσο δυσάρεστο είναι να βρίσκεται ο άνθρωπος σε απελπισία και πόσο τότε στεναχωρείται απ' όλα τα πράγματα.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου