ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ: "Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ"

"Ο θεός δεν είναι άδικος σε καμιά περίπτωση και με κανέναν τρόπο, αλλά είναι όσο το δυνατόν δικαιότερος και τίποτα δεν του μοιάζει περισσότερο από κάποιον από εμάς που γίνεται όσο το δυνατό πιο δίκαιος.
 Αυτό είναι και το μέτρο όχι μόνο της αληθινής ικανότητας ενός ανθρώπου, αλλά και της μηδαμινότητας και της αναδρείας του,  διότι η γνώση του είναι σοφία και η αρετή αληθινή και η άγνοιά του αμάθεια και κακία φανερή. Οι υπόλοιπες θεωρούμενες ικανότητες και σοφίες, όταν εκδηλώνονται στις πολιτικές εξουσίες είναι χυδαίες, ενώ όταν εκδηλώνονται στις τέχνες είναι βάναυσες. 
 Αυτόν λοιπόν που λέμε ότι αδικεί και ανοσιουργεί, καλύτερα να μην τον αφήσουμε να μεγαλώσει με την πανουργία του, διότι οι άνθρωποι αυτοί χαίρονται με την κατηγορία και νομίζουν ότι ακούν πως δεν είναι α-νόητοι ή αλλιώς άχθη της γης, αλλά άνδρες που πρέπει να ζουν μέσα στην πόλη ασφαλισμένοι.
Πρέπει λοιπόν να τους πούμε την αλήθεια, όσο περισσότερο αγνοούν αυτό που είναι, τόσο περισσότερο είναι αυτό που δεν γνωρίζουν, διότι αγνοούν την τιμωρία της αδικίας, πράγμα που θα έπρεπε να γνωρίζουν πάνω από όλα. Διότι η τιμωρία δεν είναι αυτό που νομίζουν - πληγές και θάνατοι, που κάποτε αποφεύγουν παρόλο που αδικούν - αλλά αυτό που είναι αδύνατον να αποφύγουν.
 Διότι υπάρχουν ζωντανά παραδείγματα, - το θείο που ζει μέσα στην απόλυτη ευδαιμονία, και το "άθεο" που ζει μέσα στην αθλιότητα - αδυνατούν να αντιληφθούν - λόγω ηλιθιότητας και απόλυτης α-νοησίας - πως με τις άδικες πράξεις γίνονται όμοιοι με τους άθλιους και ανόμοιοι με τους θεούς.
Τιμωρούνται, λοιπόν, για να ζήσουν παρόμοια ζωή με αυτή που διάλεξαν.