"Αυτοί οι
άνθρωποι ήταν μια κάποια λύση." Τα λόγια του ποιητή σ’ αυτήν την περίπτωση
δυστυχώς αντικρούονται. Βλέπετε φίλοι μου κάθε λύση έχει τουλάχιστον δύο
προβλήματα: ένα που επιλύει και ένα που δημιουργεί.
Η προϋπόθεση του βαρβάρου που αποτελεί λύση προϋποθέτει να είναι άγνωστος. Έλα όμως που μπορεί και μια κοινωνία να παράγει απολίτιστους όντας η ίδια πολιτισμένη....
Μεγαλώνοντας στην πιο όμορφη για μένα πόλη του κόσμου (έτσι νοιώθω για την Θεσσαλονίκη και αυτό δεν πρόκειται να το αλλάξει τίποτα μιας και είναι σταθερή αξία για μένα τουλάχιστον), την έχω δει να κακοποιείται πολλές φορές από βαρβάρους. Από τους εσωτερικούς μετανάστες της εποχής του Κώστα του πρεσβύτερου (του πρώτου Έλληνα οικολόγου πολιτικού, μιας και έδωσε δικαίωμα ψήφου και στα δέντρα), από τους παλιννοστούντες του τραγουδιού «το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό» που από τις εργατικές γειτονιές της Νυρεμβέργης ήρθαν και έπνιξαν στο τσιμέντο την συνοικία μου για να έχουν το επιπλέον εισόδημα όταν θα κατεβαίνουν με την νοικιασμένη porsche και να κάνουν την φιγούρα τους σ’ εμάς τους ιθαγενείς, από τους διορισμένους στις ΔΕΚΟ από τον Κώστα τον Ελαιώνα που έδιναν το χωραφάκι τους στο χωριό για να αγοράσουν διαμέρισμα στην νέα πολιτεία Εύοσμου. Βλέπω την πόλη μου να βιάζεται από αυτούς που δεν μπορούν να καταλάβουν πως η φιλοξενία δεν δίνει το δικαίωμα της καταστροφής από τον επισκέπτη. Από τα χωριά τους καθόταν στα αυγά τους ήρθαν στην Θεσσαλονίκη για να ξεσαλώσουν.
Η προϋπόθεση του βαρβάρου που αποτελεί λύση προϋποθέτει να είναι άγνωστος. Έλα όμως που μπορεί και μια κοινωνία να παράγει απολίτιστους όντας η ίδια πολιτισμένη....
Μεγαλώνοντας στην πιο όμορφη για μένα πόλη του κόσμου (έτσι νοιώθω για την Θεσσαλονίκη και αυτό δεν πρόκειται να το αλλάξει τίποτα μιας και είναι σταθερή αξία για μένα τουλάχιστον), την έχω δει να κακοποιείται πολλές φορές από βαρβάρους. Από τους εσωτερικούς μετανάστες της εποχής του Κώστα του πρεσβύτερου (του πρώτου Έλληνα οικολόγου πολιτικού, μιας και έδωσε δικαίωμα ψήφου και στα δέντρα), από τους παλιννοστούντες του τραγουδιού «το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό» που από τις εργατικές γειτονιές της Νυρεμβέργης ήρθαν και έπνιξαν στο τσιμέντο την συνοικία μου για να έχουν το επιπλέον εισόδημα όταν θα κατεβαίνουν με την νοικιασμένη porsche και να κάνουν την φιγούρα τους σ’ εμάς τους ιθαγενείς, από τους διορισμένους στις ΔΕΚΟ από τον Κώστα τον Ελαιώνα που έδιναν το χωραφάκι τους στο χωριό για να αγοράσουν διαμέρισμα στην νέα πολιτεία Εύοσμου. Βλέπω την πόλη μου να βιάζεται από αυτούς που δεν μπορούν να καταλάβουν πως η φιλοξενία δεν δίνει το δικαίωμα της καταστροφής από τον επισκέπτη. Από τα χωριά τους καθόταν στα αυγά τους ήρθαν στην Θεσσαλονίκη για να ξεσαλώσουν.
Βέβαια δημιουργήθηκαν
και πολλά ιδεολογικά φρούτα όπως οι αντιεξουσιαστές, οι μηδενιστές και οι
εθνοσοσιαλιστές (κανένας γνήσιος Θεσσαλονικιός δεν δηλώνει εθνοσοσιαλιστής, με
εξαίρεση κάποιους που δεν τους πλησιάζει ούτε η μάνα τους, γιατί ο πραγματικός
κύκλος της πόλης είναι τόσο μικρός που όλοι γνωριζόμαστε ουσιαστικά μεταξύ μας έχοντας
νωπές τις κατοχικές μνήμες η «πίσσα με τα πούπουλα» είναι πάντα εύκαιρα).
Έτσι κάποιοι αρχίζουν και λερώνουν την πόλη με συνθήματα του «λευτεριά στον…» και το όνομα του βλάχου που πέταξε κανένα βαρελότο και νομίζει πως έκανε επαναστατική πράξη. Επίσης η αδυναμία στην πρώτη ομάδα της πόλης που πάλι το παράδοξο όσοι την υποστηρίζουν οι περισσότεροι έχουν ένα χωριό για να φύγουν το σαββατοκύριακο. Ναι αναγνώστες μου επίσης και ο αντιεξουσιαστής Θεσσαλονικιός κάνει καριέρα μόνο εκτός Θεσσαλονίκης. Η πόλη έχει μια μετριοπάθεια που δέχεται τους πάντες αλλά δεν υιοθετεί τίποτα από όσα δεν παράγει.
Έχουμε λάτρεις της εθνικής ιδέας αλλά με την πρέπουσα μετριοπάθεια για να είναι δυνατή η συμβίωση των διαφορετικών ομάδων μέσα σε μια πόλη πολυπολιτισμική από την γέννηση της. Τίποτα δεν με ενοχλεί τόσο ακόμα και οι αντιαισθητικές χαζομάρες που γράφουν δεν με χαλάνε αλλά υπάρχει ένα όριο. Η Θεσσαλονίκη έχει λίγα μα σημαντικά ορατά μνημεία όπως την Ροτόντα, το Ρωμαϊκό τείχος που αφήνει σε ορισμένα σημεία να προβάλει το αρχαιότερο και κάποια μισοθαμένα μνημεία που δηλώνουν το τι πέρασε η πόλη για να παραμείνει πόλη (όσα βέβαια δεν καταστράφηκαν από τους χριστιανούς τους γότθους του Αλάριχου τους Νορμανδούς και τους άλλους Βάρβαρους, όπως αυτούς που έσπασαν την αψίδα του Γαλερίου για την Εγνατία, έργο του Κώστα του Πρεσβύτερου του "οικολόγου" από τις Σέρρες).
Το αν έχουν πιάσει άδικα κάποιον δεν διορθώνεται με λερωμένους τοίχους που μάλιστα το κάνουν άτομα που κάποια μέρα θα πάρουν το ΚΤΕΛ και θα γυρίσουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους και εκεί θα κάνουν την πάπια και θα μιλάνε για σεβασμό. Κυρίως αυτό που με αηδίαζε ήταν όταν γράφουν στα μνημεία. Έτσι στην καμάρα ο κάθε αναρχοαυτόνομος τυροαναθρεμένος (και ενώ έχουν δοθεί λεφτά για την αποκατάσταση του μνημείου) παίρνει μπογιά και βάφει λέγοντας την χαζομάρα του και καταστρέφοντας κάτι που δεν του ανήκει. Βέβαια το σπίτι του είναι πεντακάθαρο και το σπρέι αγορασμένο με τα λεφτά του μπαμπά.
Το άλλο παράδοξο είναι ότι δεν γράφουν σχεδόν ποτέ έξω από εκκλησίες. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο. Ναι αναγνώστες μου οι βάνδαλοι μετά τις αναζητήσεις τους στον αντιεξουσιαστικό ή μηδενιστικό χώρο καταλήγουν σε κάποια θρησκευτική ορθόδοξη η παραθρησκευτική διαμαρτυρόμενη φράξια. Θα μου πείτε πως το ξέρω. Μα φυσικά γιατί τους έκανα παρέα. Βλέπετε αντίθετα με την Αθήνα εδώ που ζω τίποτα δεν είναι κρυφό.
Τα παιδάκια που έγραφαν στους τοίχους, κάνανε τα επεισόδια στις πορείες και μετά στη ομαδάρα τους. Το ποιο αστείο είναι το κοινωνικό τους προφίλ. Παιδιά στρατιωτικών, αστυνομικών (που αποκαλούν τον πατέρα τους «γουρούνι» όταν δεν τους φτάνει το χαρτζιλίκι), τραπεζικών και ότι άλλο μπορείτε να βρείτε σε tennis club. Ο τελευταίος μάλιστα είναι ακόμα πιο κωμικός σαν κατηγορία. Άτομα που τώρα στα 40 τους τα πετυχαίνω την ώρα που πάνε να προσκυνήσουν το σκήνωμα του «Αγίου», ή το «τίμιο ξύλο» από τα Ιεροσόλυμα (πάντα είχα την απορία πόσα κιλά ήταν αυτός ο σταυρός και από ποσά διαφορετικά ξύλα ώστε να πετυχαίνω σταυρό από τίμιο ξύλο μαόνι Βόρνεο ή έβενος από κανάριους νήσους).
Βέβαια όταν ρωτάω «βρε παιδιά πόσα κεφάλια είχε αυτός ο Άγιος Βονιφάτιος και το έχουν για προσκύνημα ταυτόχρονα εφτά εκκλησίες;» απάντηση δεν λαμβάνω.
Βέβαια το θέμα είναι ότι με την «μετάνοια» τους δεν γίνονται καλύτεροι άνθρωποι.
Ο λύκος άλλωστε το μόνο που αλλάζει είναι η προβιά. Έχω γνωρίσει άτομα που όντως ο Χριστιανισμός τους έκανε καλό. Αλλά αυτοί πάντα σέβονταν και την αρχαιότητα ακόμα και στα πλαίσια της αμφισβήτησης (ούτε κι εγώ την παρουσιάζω σαν κάτι τέλειο αλλά σαν κάτι πιο αξιοπρεπές από αυτό που ζούμε σήμερα, άλλωστε ο ταλιμπάν που πιστεύει σε έναν θεό και ο ομοϊδεάτης του που πιστεύει σε δώδεκα έχουν κοινή συμπεριφορά). Αυτοί βέβαια έχουν και τον πολιτισμό να υποστηρίξουν αυτό που πιστεύουν.
Η κατηγορία που περιγράφω ήταν πολύ περήφανη όταν μουτζούρωσαν τα νεοκλασικά αγάλματα στην Αθήνα γιατί απελευθερώθηκαν στα πλαίσια της «έκφρασης» (έτσι ονομάζεται ο κανιβαλισμός που προέρχεται από μαστούρα). Έτσι οι νεοβάρβαροι είναι πάρα πολλοί και δυστυχώς ζούμε ανάμεσα τους. Το να εκφράσεις ακόμα και βίαια άποψη για κάτι που σε καταπιέζει, είναι θεμιτό. Το να βγάζεις όμως την βαρβαρότητα σου σε ένα μνημείο το μόνο που δείχνει είναι ότι ακόμα και να έχεις δίκιο σε ότι γράφεις το έχασες.
Το ακόμα πιο σαχλό είναι ότι όταν πιάνεις ή τον αναρχικό-εθνικόφρονα Μπακούνιν (μιας και το επαναστατικό ρεύμα που υποστήριξε ήταν ο Πανσλαβισμός δηλαδή η «Χρυσή αυγή» που πραγματεύεται το καθαρό γένος των Σλάβων, καθώς και η υποστήριξη του προς τον Βάγκνερ δηλαδή τους εθνικιστές τη Γερμανίας), η τον τυχοδιώκτη Νετσάγιεφ (των αποκήρυξαν οι αναρχικοί, με πρώτο τον μέντορα του τον Μπακούνιν για οικονομικές ατασθαλίες και φόνους κατά ομοϊδεατών του) όσοι τους ξέρουν (γιατί οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι τους γίνεται), σου λένε να δείξεις «σεβασμό».
Που ρε παιδιά; Στους ιδεολογικούς απόγονους αυτών που δεν σέβονται καμία άλλη άποψη;
Σ’ αυτούς που θεωρούν ελευθερία έκφρασης το να μουτζουρώσουν κάποιο ιστορικό μνημείο, αλλά μόλις κοινοποιήσεις κάτι που προσβάλει τον «χώρο τους» σε απειλούν;
Σ’ αυτούς που ενώ γράφουν το «ούτε θεός ούτε αφέντης» μόλις πιάσουν την θεσούλα πάνε και φιλάνε την παντοφλίτσα του πρώτου παπά που θα δουν στην ενορία τους; (πραγματικό γεγονός που όταν το είδα λύθηκα στα γέλια)
Που όλα όσα λένε τα πασαλείβονται μόλις βρουν καμιά φοιτητριούλα με στρέμματα και τους πρώτους που φτύνουν είναι τους δικούς τους (βέβαια οι ομάδες αυτές είναι τόσες πολλές μια και ο καυγάς συνήθως γίνεται για την αξύριστη «γκόμενα»).
Όχι παιδιά. Μην το σκέφτεστε. Ο Άγιος Βονιφάτιος μπορεί να έχει εφτά κεφάλια εσείς το ένα που έχετε είναι άδειο. Εσείς που εκφράζεστε μ’ αυτό τον τρόπο πάνω σε κάτι που θα υπάρχει και μετά από εσάς έχετε μόνο μία ιδεολογία. Τη καφρίλα. Βοήθεια σας. Μόνοι σας σκάβετε τον λάκκο σας. Μιας και η πόλη μας δεν χωρούσε ποτέ κανένα από αυτά τα είδη.
Έτσι κάποιοι αρχίζουν και λερώνουν την πόλη με συνθήματα του «λευτεριά στον…» και το όνομα του βλάχου που πέταξε κανένα βαρελότο και νομίζει πως έκανε επαναστατική πράξη. Επίσης η αδυναμία στην πρώτη ομάδα της πόλης που πάλι το παράδοξο όσοι την υποστηρίζουν οι περισσότεροι έχουν ένα χωριό για να φύγουν το σαββατοκύριακο. Ναι αναγνώστες μου επίσης και ο αντιεξουσιαστής Θεσσαλονικιός κάνει καριέρα μόνο εκτός Θεσσαλονίκης. Η πόλη έχει μια μετριοπάθεια που δέχεται τους πάντες αλλά δεν υιοθετεί τίποτα από όσα δεν παράγει.
Έχουμε λάτρεις της εθνικής ιδέας αλλά με την πρέπουσα μετριοπάθεια για να είναι δυνατή η συμβίωση των διαφορετικών ομάδων μέσα σε μια πόλη πολυπολιτισμική από την γέννηση της. Τίποτα δεν με ενοχλεί τόσο ακόμα και οι αντιαισθητικές χαζομάρες που γράφουν δεν με χαλάνε αλλά υπάρχει ένα όριο. Η Θεσσαλονίκη έχει λίγα μα σημαντικά ορατά μνημεία όπως την Ροτόντα, το Ρωμαϊκό τείχος που αφήνει σε ορισμένα σημεία να προβάλει το αρχαιότερο και κάποια μισοθαμένα μνημεία που δηλώνουν το τι πέρασε η πόλη για να παραμείνει πόλη (όσα βέβαια δεν καταστράφηκαν από τους χριστιανούς τους γότθους του Αλάριχου τους Νορμανδούς και τους άλλους Βάρβαρους, όπως αυτούς που έσπασαν την αψίδα του Γαλερίου για την Εγνατία, έργο του Κώστα του Πρεσβύτερου του "οικολόγου" από τις Σέρρες).
Το αν έχουν πιάσει άδικα κάποιον δεν διορθώνεται με λερωμένους τοίχους που μάλιστα το κάνουν άτομα που κάποια μέρα θα πάρουν το ΚΤΕΛ και θα γυρίσουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους και εκεί θα κάνουν την πάπια και θα μιλάνε για σεβασμό. Κυρίως αυτό που με αηδίαζε ήταν όταν γράφουν στα μνημεία. Έτσι στην καμάρα ο κάθε αναρχοαυτόνομος τυροαναθρεμένος (και ενώ έχουν δοθεί λεφτά για την αποκατάσταση του μνημείου) παίρνει μπογιά και βάφει λέγοντας την χαζομάρα του και καταστρέφοντας κάτι που δεν του ανήκει. Βέβαια το σπίτι του είναι πεντακάθαρο και το σπρέι αγορασμένο με τα λεφτά του μπαμπά.
Το άλλο παράδοξο είναι ότι δεν γράφουν σχεδόν ποτέ έξω από εκκλησίες. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο. Ναι αναγνώστες μου οι βάνδαλοι μετά τις αναζητήσεις τους στον αντιεξουσιαστικό ή μηδενιστικό χώρο καταλήγουν σε κάποια θρησκευτική ορθόδοξη η παραθρησκευτική διαμαρτυρόμενη φράξια. Θα μου πείτε πως το ξέρω. Μα φυσικά γιατί τους έκανα παρέα. Βλέπετε αντίθετα με την Αθήνα εδώ που ζω τίποτα δεν είναι κρυφό.
Τα παιδάκια που έγραφαν στους τοίχους, κάνανε τα επεισόδια στις πορείες και μετά στη ομαδάρα τους. Το ποιο αστείο είναι το κοινωνικό τους προφίλ. Παιδιά στρατιωτικών, αστυνομικών (που αποκαλούν τον πατέρα τους «γουρούνι» όταν δεν τους φτάνει το χαρτζιλίκι), τραπεζικών και ότι άλλο μπορείτε να βρείτε σε tennis club. Ο τελευταίος μάλιστα είναι ακόμα πιο κωμικός σαν κατηγορία. Άτομα που τώρα στα 40 τους τα πετυχαίνω την ώρα που πάνε να προσκυνήσουν το σκήνωμα του «Αγίου», ή το «τίμιο ξύλο» από τα Ιεροσόλυμα (πάντα είχα την απορία πόσα κιλά ήταν αυτός ο σταυρός και από ποσά διαφορετικά ξύλα ώστε να πετυχαίνω σταυρό από τίμιο ξύλο μαόνι Βόρνεο ή έβενος από κανάριους νήσους).
Βέβαια όταν ρωτάω «βρε παιδιά πόσα κεφάλια είχε αυτός ο Άγιος Βονιφάτιος και το έχουν για προσκύνημα ταυτόχρονα εφτά εκκλησίες;» απάντηση δεν λαμβάνω.
Βέβαια το θέμα είναι ότι με την «μετάνοια» τους δεν γίνονται καλύτεροι άνθρωποι.
Ο λύκος άλλωστε το μόνο που αλλάζει είναι η προβιά. Έχω γνωρίσει άτομα που όντως ο Χριστιανισμός τους έκανε καλό. Αλλά αυτοί πάντα σέβονταν και την αρχαιότητα ακόμα και στα πλαίσια της αμφισβήτησης (ούτε κι εγώ την παρουσιάζω σαν κάτι τέλειο αλλά σαν κάτι πιο αξιοπρεπές από αυτό που ζούμε σήμερα, άλλωστε ο ταλιμπάν που πιστεύει σε έναν θεό και ο ομοϊδεάτης του που πιστεύει σε δώδεκα έχουν κοινή συμπεριφορά). Αυτοί βέβαια έχουν και τον πολιτισμό να υποστηρίξουν αυτό που πιστεύουν.
Η κατηγορία που περιγράφω ήταν πολύ περήφανη όταν μουτζούρωσαν τα νεοκλασικά αγάλματα στην Αθήνα γιατί απελευθερώθηκαν στα πλαίσια της «έκφρασης» (έτσι ονομάζεται ο κανιβαλισμός που προέρχεται από μαστούρα). Έτσι οι νεοβάρβαροι είναι πάρα πολλοί και δυστυχώς ζούμε ανάμεσα τους. Το να εκφράσεις ακόμα και βίαια άποψη για κάτι που σε καταπιέζει, είναι θεμιτό. Το να βγάζεις όμως την βαρβαρότητα σου σε ένα μνημείο το μόνο που δείχνει είναι ότι ακόμα και να έχεις δίκιο σε ότι γράφεις το έχασες.
Το ακόμα πιο σαχλό είναι ότι όταν πιάνεις ή τον αναρχικό-εθνικόφρονα Μπακούνιν (μιας και το επαναστατικό ρεύμα που υποστήριξε ήταν ο Πανσλαβισμός δηλαδή η «Χρυσή αυγή» που πραγματεύεται το καθαρό γένος των Σλάβων, καθώς και η υποστήριξη του προς τον Βάγκνερ δηλαδή τους εθνικιστές τη Γερμανίας), η τον τυχοδιώκτη Νετσάγιεφ (των αποκήρυξαν οι αναρχικοί, με πρώτο τον μέντορα του τον Μπακούνιν για οικονομικές ατασθαλίες και φόνους κατά ομοϊδεατών του) όσοι τους ξέρουν (γιατί οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι τους γίνεται), σου λένε να δείξεις «σεβασμό».
Που ρε παιδιά; Στους ιδεολογικούς απόγονους αυτών που δεν σέβονται καμία άλλη άποψη;
Σ’ αυτούς που θεωρούν ελευθερία έκφρασης το να μουτζουρώσουν κάποιο ιστορικό μνημείο, αλλά μόλις κοινοποιήσεις κάτι που προσβάλει τον «χώρο τους» σε απειλούν;
Σ’ αυτούς που ενώ γράφουν το «ούτε θεός ούτε αφέντης» μόλις πιάσουν την θεσούλα πάνε και φιλάνε την παντοφλίτσα του πρώτου παπά που θα δουν στην ενορία τους; (πραγματικό γεγονός που όταν το είδα λύθηκα στα γέλια)
Που όλα όσα λένε τα πασαλείβονται μόλις βρουν καμιά φοιτητριούλα με στρέμματα και τους πρώτους που φτύνουν είναι τους δικούς τους (βέβαια οι ομάδες αυτές είναι τόσες πολλές μια και ο καυγάς συνήθως γίνεται για την αξύριστη «γκόμενα»).
Όχι παιδιά. Μην το σκέφτεστε. Ο Άγιος Βονιφάτιος μπορεί να έχει εφτά κεφάλια εσείς το ένα που έχετε είναι άδειο. Εσείς που εκφράζεστε μ’ αυτό τον τρόπο πάνω σε κάτι που θα υπάρχει και μετά από εσάς έχετε μόνο μία ιδεολογία. Τη καφρίλα. Βοήθεια σας. Μόνοι σας σκάβετε τον λάκκο σας. Μιας και η πόλη μας δεν χωρούσε ποτέ κανένα από αυτά τα είδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου