Η σύνθλιψη της βάσης της πυραμίδας.

Ο αρχιτεκτονικός τίτλος φίλοι μου δεν έχει βέβαια να κάνει με την κατασκευή κτηρίων. Άλλωστε οι μπογιατζήδες πολυτελείας των ημερών μας κατασκευάζουν απλά καλύβες στοιβαγμένες με τέτοιο τρόπο που οι σπηλιές μοιάζουν με επαύλεις πολυτελείας. Αν τύχει ποτέ να επισκεφτήκατε το σπήλαιο τον Πετραλώνων θα καταλαβαίνετε τι εννοώ...

 Έτσι τους αφήνουμε να ζουν στην μιζέρια που προκαλεί η οικονομική διατίμηση της τέχνης τους και θα ασχοληθούμε με την αιώνια πυραμίδα που έχει να κάνει με μας. Την οικονομική. Βέβαια η αρχιτεκτονική πυραμίδα δεν είναι τόσο άσχετοι μιας και όσοι αρχαίοι λαοί χρησιμοποίησαν αυτό το σχήμα στην ουσία έκαναν επίδειξη της ισχύος τους στον κόσμο που καταδυνάστευαν.
Αυτό που αυτή την στιγμή πάντως αυτοί που κυβερνάνε, ενώ χρησιμοποιούν συνήθως το παραλληλεπίπεδο στις κατασκευές χρησιμοποιούν την πυραμίδα στα πορτοφόλια.

Ένα προτέρημα των Ιώνων (της φυλής δηλαδή που κατάγομαι και που πολύ σωστά οι Άραβες και οι Τούρκοι το χρησιμοποιούν για να ορίσουν την Ελλάδα) ήταν η πρώτη προσπάθεια να σπάσει αυτό το στιβαρό αλλά καταθλιπτικό οικοδόμημα.
Ο Κλεισθένης αν και αριστοκράτης (όχι με την Ευρωπαϊκή έννοια του όρου που παραπέμπει σε μασκαρεμένο ολιγάρχη) καθιέρωσε το δημοκρατικό πολίτευμα. Δεν μπορεί κανένας να γνωρίζει για το αν είχε αγαθές προθέσεις, αλλά για πρώτη φορά η μοιρολατρική ιεραρχία έφαγε τα μούτρα της. Κι αυτό γιατί ουσιαστικά ο καλύτερος τρόπος για να προστατευθεί μια χώρα είναι να ενδιαφέρονται οι κάτοικοι της (Ζωντανό παράδειγμα προς αποφυγή η δημοκρατική παρωδία του σύγχρονου ελληνικού κράτους «το μεγάλο μας τσίρκο»).
Βέβαια η οικογενειοκρατία είναι μια αρρώστια που υπήρχε, αλλά ο κάθε έξυπνος ηγέτης ξέρει πως η απολυταρχία είναι μια μαύρη τρύπα που καταπίνει στο διάβα της τους πάντες. Επίσης δεν είναι τυχαίο πως στην μόνη ίσως πραγματική δημοκρατία, με εξαίρεση κάτι Σκανδιναβικά και Αφρικάνικα χωριά, καθιερώθηκε η σεισάχθεια δηλαδή η απαγόρευση της δημιουργίας χρέους του ελεύθερου πολίτη με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Αυτό γιατί ακόμα και μια σκληρή δικτατορία δεν έχει το δικαίωμα στέρησης των βασικών δικαιωμάτων του πολίτη. Δικαιώματα όπως η στέγη, η σίτιση και η κοινωνικότητα πού όσες φορές καταπατήθηκαν γέννησαν την οργή (Οθωμανική Αυτοκρατορία) ή την αδιαφορία (Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία).

Αν πιστεύεις αναγνώστη μου ότι δεν υπάρχουν ταξικές διαφορές σήμερα τότε είσαι γελασμένος. Η πυραμίδα στον σύγχρονο κόσμο μας έχει την τιμητική της.
Από το παράδειγμα της υγείας που σου ανέφερα μέχρι το τι τρως και το τι πίνεις, ιεραρχείται με αυτό το άχαρο σχήμα. Επίσης μεταξύ της βάσης και τις κορυφής υπάρχουν και αυτοί που διατηρούν την πυραμίδα μιας και πατάνε στην βάση.
Ένα παράδειγμα είναι οι τεχνοκράτες οι υψηλά αμειβόμενοι υπάλληλοι (οι περισσότεροι κάτοικοι του χαρτοκιβωτίου στις ΗΠΑ), οι φελλοί καθηγητές, πρυτάνεις πανεπιστημίου (και λοιπών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων) διορισμένοι τις περισσότερες με κομματικά κριτήρια (ουδείς μωρότερος των ιατρών αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι), οι δημοσιογράφοι που αποτελούν την τέταρτη προσκυνημένη εξουσία. Και επειδή είναι μακρύς ο κατάλογος δεν θα σε κουράσω. Όλοι αυτοί το λοιπόν ζουν στην από την βάση της πυραμίδας. Το κακό συμβαίνει όταν αυτή η έρημη βάση αρχίζει και συνθλίβεται. Τότε αρχίζει το τραγουδάκι «πήραμε την κάτω βόλτα όμορφη μου Παναγιώτα». Αυτό γιατί ξαφνικά η επόμενη στρώση που πατούσε ασφαλής πάνω στους «από κάτω» βρίσκεται να είναι οι «κάτω». Τότε το ποιο δύσκολο που έχουν να κάνουν σαν βάση της πυραμίδας είναι να πουλήσουν αέρα.
Ναι αναγνώστες μου γίνονται δούλοι στην θέση των δούλων. Αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Πόλεμος, ή αλλαγή ηγεσίας.
Οι μισοί Μικρασιάτες πρόσφυγες από έμποροι και μεγαλοκτηματίες βρέθηκαν στον Πειραιά ή στην Θεσσαλονίκη αχθοφόροι και καπνεργάτες (οι τυχεροί που γλίτωσαν από το κουρδικό λεπίδι). Βλέπετε εμείς που είμαστε από εκεί έχουμε ακόμα δυνατή μνήμη, που δεν μας κάνει μνησίκακους αλλά προσεχτικούς.

Αυτοί που τόσα χρόνια συντηρούσαν την πυραμίδα λόγω της νέας αντίληψης των κρατούντων αδυνατούν πλέον να το κάνουν. Το μέλλον της πυραμίδας λοιπόν αν συνθλίβει η βάση της είναι η διαδοχική κατάρρευση του οικοδομήματος. 
Αυτό βέβαια διορθώνεται με πόλεμο. Αλλά αυτό είναι κάτι σαν την μορφίνη στους καρκινοπαθείς. Παρηγορητική θεραπεία για να μην πονάει ο ασθενής λίγο πριν το μοιραίο.
Το ευτύχημα είναι ότι η πυραμίδα συνεχίζει να υπάρχει απλά είναι πια «επίπεδη».