Ελπίζεις...

«Κάθε σου κίνηση, σκέψη ή λέξη, δηλώνει τη διάθεσή σου να λυγίσεις. 
Κρυφά, ελπίζεις να αποτύχεις, να αρρωστήσεις και να πάψεις να παλεύεις ενάντια στον ‘εχθρικό κόσμο...
  Όπως εκατομμύρια άνθρωποι, οδήγησες την πάλη έξω από τον εαυτό σου. 
Για το λόγο αυτό εγκαταλείπεις τον εαυτό σου στην ήττα, κι εύχεσαι να γεράσεις και να πεθάνεις... Το έχεις κάνει ήδη πάρα πολλές φορές.
 Ήρθε ο καιρός να σταματήσεις... μια για πάντα!» είπε και σιώπησε, σαν να ήθελε να γευτώ σε βάθος την πικρή γεύση εκείνης της αλήθειας. Κρύος ιδρώτας έτρεξε στην πλάτη μου λες και είχα ακούσει τα μαντάτα κάποιου θανάτου.
«Ένας άνθρωπος σαν εσένα, στο έρεβος του ασυνείδητου, προετοιμάζει τις καταστροφές του, 
στήνει παγίδες στον εαυτό του, ενισχύει τις φυλακές του, συσκευάζει κάθε του πόνο, 
συμφορά, ατύχημα, αρρώστια, με τέτοια μεγάλη δεξιοτεχνία και λεπτομέρεια, 
που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε πραγματική τέχνη.
Μια σκοτεινή τέχνη, ασυνείδητη, σαν εκείνη ενός τερατώδους εντόμου που υφαίνει τον ιστό του στις ζωολογικές αβύσσους. 
Εκεί όπου, τραγικά, ο άνθρωπος είναι και η αράχνη και η λεία».
Elio D’ Anna ‘’Η Σχολή των Θεών’’