19η Μαΐου: Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων.

19η Μαΐου . Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας, ημέρα Πένθους!
Η αφετηρία της παρουσίας του Ελληνισμού που ζούσε στο Οθωμανικό κράτος, στη σημερινή Τουρκία, ξεκινά από το μύθο και καταλήγει στην ιστορική πραγματικότητα, εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Σε όλες τις χρονικές περιόδους οι Έλληνες είχαν πάντοτε κεντρικό ρόλο, στην φιλοσοφία, στις τέχνες, στις επιστήμες, στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή...

Η κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς το 1453, ήταν οι σφαγές, οι λεηλασίες και ο βίαιος εξισλαμισμός, η φυγή προς τη δυτική Ευρώπη και τις παραδουνάβιες χώρες, τη Ρωσία.
 
Οι Έλληνες αντιμετώπισαν τραγικές στιγμές, όταν πραγματοποιούνται ομαδικοί εξισλαμισμοί των ελληνικών πληθυσμών και η βία κυριαρχεί παντού. Ανάμεσα στους πληθυσμούς που εξισλαμίστηκαν παρατηρήθηκε και το φαινόμενο του κρυπτοχριστιανισμού. Από τις αρχές του 18ου αιώνα οι Έλληνες άρχισαν να ξαναριζώνουν στην πατρίδα τους και στις αρχές του 20ου αιώνα οι Έλληνες ήταν πάνω από 2.600.000.
 Η ανάπτυξη αυτή θα διακοπεί μετά την απόφαση από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς για τη γενοκτονία.Η πρώτη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων ξεκινά το 1908 και κρατά μέχρι την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η δεύτερη περίοδος ξεκίνησε το 1915 και ολοκληρώνεται το 1918. Το Οθωμανικό κράτος βρίσκεται σε πόλεμο με τις δυνάμεις της Αντάντ και η υλοποίηση του οργανωμένου σχεδίου φαίνεται πιο εύκολη.

 Με το τρίπτυχο «ένα κράτος, μια θρησκεία, ένας λαός», και έχοντας ως συμβουλάτορες Γερμανούς αξιωματικούς, οι Νεότουρκοι αρχικά και στη συνέχεια ο Μουσταφά Κεμάλ, σχεδίασαν και εκτέλεσαν τις δύο πρώτες γενοκτονίες.

Η περίοδος 1919-1923 αποτελεί την τρίτη, τελευταία και πιο έντονη φάση γενοκτονίας, με την εδραίωση του Μουσταφά Κεμάλ στο οθωμανικό εσωτερικό.
Τα τάγματα εργασίας, οι μαζικές δολοφονίες, οι εξορίες, η δίωξη παιδιών και γυναικών, η εξόντωση της ηγεσίας, είχαν σαν αποτέλεσμα να εξαφανισθεί ο μισός πληθυσμός των Ελλήνων του Πόντου.

Με το πρόσχημα να μην ενωθούν οι Έλληνες του Πόντου με τις Ρωσικές δυνάμεις, που πολιορκούσαν τον Πόντο, εκτόπισαν τον πληθυσμό από τις παραλιακές περιοχές, στα μεσόγεια της χώρας. Μέσα στο καταχείμωνο, σε εξοντωτικές και χωρίς στοιχειώδη σίτιση και ανάπαυση πορείες, έχασαν τη ζωή τους πολλοί Έλληνες. Εκτός από τους θανάτους που προέκυψαν από τις ταλαιπωρίες υπήρξαν και πολλές περιπτώσεις φρικιαστικών θανάτων από άτακτους τσέτες υπό τα αδιάφορα βλέμματα των συνοδών χωροφυλάκων. Σε πολλές δε περιπτώσεις και με την βοήθεια τους. Και βέβαια δεν εξέλειπαν οι βιασμοί γυναικών, ακόμη και εγκύων, ανήλικων κοριτσιών αλλά ακόμη και ανήλικων αγοριών. Επίσης πολλοί Έλληνες πέθαναν στα τάγματα εργασίας καταπονημένοι από τις εξαντλητικές εργασίες. Έτσι με την εξόντωση του μισού πληθυσμού (353.000) και τον εκτοπισμό-ξεριζωμό του άλλου μισού, τον Αύγουστο του 1923 ο Μουσταφά Κεμάλ αναφώνησε θριαμβευτικά: «Επί τέλους τους ξεριζώσαμε».  

Με τη συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών έρχονται στην Ελλάδα και τα τελευταία υπολείμματα της γενοκτονίας. Σύντομα πολλοί θα αναζητήσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στο εξωτερικό, ενώ σε λιγότερο από τη χρονική περίοδο μίας γενιάς αρκετοί θα ξαναγίνουν πρόσφυγες με τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Εκεί στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης θα ξαναβρούν τους συγγενείς τους και συμπολίτες τους και θα μάθουν για την τύχη των αγνοούμενων μετά τη γενοκτονία.
Η εκρίζωση αυτή των Ελλήνων είναι από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία. Ύστερα από 27 αιώνες ζωής παρουσίας και προσφοράς ένα κομμάτι ενός ιστορικού έθνους εκριζώθηκε αφήνοντας πατρογονικές εστίες, εκκλησίες, τάφους προγόνων και κατέφυγε στις ακτές της Ελλάδος. Στον Πόντο παρέμειναν μόνο μέχρι σήμερα οι Ποντιόφωνοι εξισλαμισμένοι.

Για πάνω από 70 χρόνια, η λέξη γενοκτονία ήταν σχεδόν απαγορευμένη προς χάριν της Ελληνοτουρκικής φιλίας. Οι Πόντιοι όμως δεν ξέχασαν ποτέ το δράμα των προγόνων τους. Πάντα ερχόταν στο νου τους η εικόνα των γονιών και των παππούδων, που όταν ανέφεραν τη λέξη «πατρίδα», γέμιζαν τα μάτια τους δάκρυα. Οργανώθηκαν και αντρώθηκαν κύρια μετά το 1980, και αποφάσισαν να κάνουν το χρέος τους. Έτσι φτάσαμε στην καθιέρωση ημέρας μνήμης για τα θύματα της τουρκικής θηριωδίας. Η ιδέα και οι πρωτοβουλίες για την ψήφιση του σχετικού νόμου ανήκουν στον κοινωνιολόγο Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Με τον νόμο 2193 της 8/11/3/94, η 19η Μαΐου, καθιερώνεται ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Η ημερομηνία αυτή επιλέχτηκε επειδή ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στις 19 Μαΐου του 1919 στην Σαμψούντα και τότε ξεκίνησε η δεύτερη και πιο βίαιη φάση του σχεδίου αφανισμού των Ελλήνων.

Τρεις ήταν οι κύριοι παράγοντες που συνέργησαν στην γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Πρώτος παράγοντας οι Γερμανοί καθοδηγητές των Νεότουρκων και του Κεμάλ όπως προαναφέρθηκε. Δεύτερος παράγοντας οι Σοβιετικοί που στήριξαν πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά τον Κεμάλ, επονομάζοντας μάλιστα το κίνημά του «εθνικοαπελευθερωτικό». Αλήθεια από ποιόν; Και τρίτος παράγοντας οι Άγγλοι, Γάλλοι και Αμερικανοί που αρχικά ήταν σύμμαχοι της Ελλάδας και στη συνέχεια την εγκατέλειψαν αβοήθητη. Οι Σοβιετικοί στήριξαν τον Κεμάλ και για έναν άλλο λόγο. Όταν ξεκίνησαν την επανάστασή τους, η Ελλάδα είχε αποστείλει μια σημαντική στρατιωτική δύναμη για να στηρίξει το καθεστώς του Τσάρου. Αυτό δεν το ξέχασαν και δεν το συγχώρησαν ποτέ.

Μέχρι σήμερα την γενοκτονία των Ελλήνων έχει αναγνωρίσει η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Βουλή της Σουηδίας, η Βουλή της Νότιας Αυστραλίας καθώς και πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
 
Η υπόθεση έχει απασχολήσει τον ΟΗΕ, τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη και την Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, χωρίς κανένα αποτέλεσμα μέχρι στιγμής. Όμως όλοι εμείς οι Έλληνες έχουμε χρέος να θυμόμαστε αυτή την ΜΑΥΡΗ ΜΕΡΑ. Ο Πόντος είναι τα πάτρια εδάφη μας. Και κάποια ευλογημένη μέρα θα γίνουν πάλι δικά μας…