Τάνταλος όπως λέμε Ελλάδα.

Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Μια φράση που θυμίζει μελοδραματική ταινία της δεκαετίας του ’60. Δεν θα είχα ασχοληθεί αν αυτή η φράση δεν ήταν αληθής από την μία αλλά γεμάτη ανακρίβεια από την άλλη. Και αυτό γιατί λέγοντας «Ελλάδα» έχουμε συνηθίσει να ορίζουμε τους αιρετούς των κατακτητών μας και να τους αποκαλούμε ηγέτες. Αυτό συμβαίνει στους λαούς που τελούν υπό κατοχή δηλαδή σε όλους. Και αυτό γιατί μπερδεύουμε έναν πρωθυπουργό ή έναν πρόεδρο της δημοκρατίας με έναν ηγέτη.
Αλλά οι ηγέτες αγαπητοί μου αναγνώστες είναι κάτι σπάνιο και φυσικά αόρατο....
Έχεις σκεφτεί ότι μια πολυεθνική μπορεί να κατέχει τον πλούτο από τρεις χώρες, και δεν αναφέρομαι στην χώρα μας αλλά στις άνω από εμάς υπερδυνάμεις; Η ίδια η μυθολογία μας, το ότι πιο πλήρες στην εξήγηση των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων παγκόσμια, παρουσιάζει το κράτος σαν υποτελή του Δία δηλαδή της καθαρή και αναμφισβήτητης εξουσίας.
Γιατί άραγε; Γιατί οι έλληνες, ο μοναδικοί ίσως πολιτισμένοι και ελεύθεροι άνθρωποι (οι Κέλτες δεν άφησαν πολλά στοιχεία για το πολίτευμα τους) άνθρωποι που περπάτησαν στη Ευρώπη, ήξεραν πως αυτό που ζούνε είναι μια παροδική ανάσα της ανθρωπότητας με σίγουρο τέλος την απολυταρχία.
 Το ότι εμείς σε μια πλατωνική ψευδαίσθηση (κάτι σαν το Matrix) πιστεύουμε ότι είμαστε ελεύθεροι κλεισμένοι στο κουκούλι μας δεν έχει να κάνει παρά με το να μας περάσει η δόση της αλαζονείας που μας πότισαν την δεκαετία του ’80 και μέχρι την μεγάλη επιχείρηση με το κωδικό όνομα «οικονομική κρίση».
Αν διαβάσεις τις λίγες αράδες που γράφτηκαν για τον Διογένη θα καταλάβεις ότι ο μεγάλος κυνικός δεν ζούσε στην Αθηναϊκή δημοκρατία αλλά σε μια παρωδία της μιας και ουσιαστικά ο χρυσός αιώνας είναι θαμμένος από τότε κάτω από τον Παρθενώνα (τα ελληνιστικά χρόνια που ακολούθησαν έδωσαν βέβαια πολλά αλλά όχι τόσα όσα θα έπρεπε για να εξυψωθεί ο ουμανιστικός πολιτισμός που έχει σαν κέντρο τη ελεύθερη και όχι την ασύδοτη σκέψη).
Είναι ο μοναδικός ίσως αιώνας που η παγκόσμια διανόηση τρέφεται από τις σάρκες του. Κι αυτό γιατί τα παιδιά του Ταντάλου έκαναν το δώρο τους στην ανθρωπότητα πριν φαγωθούν από την μοιρολατρία, την εξουσία και τους «ειδικούς».

Αλλά ας πάμε στον μύθο.
Ο βασιλιάς της Φρυγίας (ένα αρχαίο έθνος που η ιστορία, κυρίως η Αιγυπτιακή το αναφέρει με τρόμο) ήταν ο αγαπημένος γιος του Δία. Αυτήν την λεπτομέρεια αξίζει να την αναλύσουμε. Πάνω από την βασιλική εξουσία η θεϊκή εξουσία έκανε διακρίσεις και ευνοούσε συγκεκριμένους «βασιλιάδες». Έχεις σκεφτεί πόσες κυβερνήσεις στην χώρα μας είχαν την εύνοια τω βιομηχάνων, των πολυεθνικών και των τραπεζών (μια και ο νέος «θεός» ας μην γελιόμαστε είναι το χρήμα). Και όπως είναι φυσικό όταν η μικρή εξουσία δει ότι είναι ευνοούμενη τότε ξεθαρρεύει.
Το ίδιο κάνουν πολλοί «ηγέτες» που παριστάνουν το ποντίκι που βρυχάται. Και επειδή το ποντίκι δεν είναι λιοντάρι,  η κανονική εξουσία φταρνίζεται και έχουμε παράξενες «αποκαθηλώσεις» και από πάνω όπως έγινε στο Ιράκ και από κάτω όπως έγινε στην Λιβύη (για το τελευταίο δεν βάζω το χέρι μου και στην φωτιά).

Έτσι ο Τάνταλος για να δει αν μπορεί να ξεγελάσει τους «από πάνω» έσφαξε τον γιο του τον Πέλοπα και πήγε να τον ταΐσει στους Θεούς. Σήμερα πολλοί Πέλοπες είναι τροφή των Θεών. Όλοι έχετε έναν γνωστό άνεργο, επαγγελματία, αγρότη, τεχνίτη, μικροέμπορο στην παρέα σας που έχει γίνει «γεύμα» πολυεθνικής ή τράπεζας. Εδώ αξίζει να βγάλω το καπέλο στους Αμερικάνους, που ξέροντας ποιος στηρίζει τα δυο μεγάλα τους κόμματα, διατηρούν αυτό το κοινωνικό στρώμα ζωντανό επιτυγχάνοντας έτσι να μεταβιβάζουν τις οικονομικές τους κρίσεις στην Ευρώπη (χωρίς να το κάνουν βέβαια για την ψυχή της μάνας τους). Η ντροπή ανήκει στην μητρόπολη όταν οι αποικίες την ξεπερνάν σε νοημοσύνη.

Οι θεοί όμως οργίστηκαν, με πρώτη την Ήρα, που εμφανίζεται στην περίπτωση σαν κυρία φιλανθρωπικού σωματείου που τα βάζει με τον ζητιάνο επειδή χτυπάει το παιδί του. Αν πάτε έξω από ένα συσσίτιο της πρόνοιας θα δείτε πως αυτό ισχύει και σήμερα για όσους ζαλίζουν τον υψηλά ιστάμενο στην ιεραρχία. Ανάστησαν τον Πέλοπα, καθώς η εξουσία θεωρεί πάντα χρήσιμο το νέο είτε είναι άνθρωπος ή ιδέα, και έστειλαν τον Πέλοπα (στην Ελλάδα αυτό έγινε πολλές φορές κατά την διάρκεια του τελευταίου αιώνα) στον Άδη. Η εξουσία δηλαδή τιμώρησε το κράτος για την κτηνωδία του.
Πόσες φορές ένας έλληνας δεν έχει βρεθεί στην θέση του Πέλοπα;
Πόσες φορές οι αγνές προθέσεις μας δεν έγιναν προϊόν κανιβαλισμού από «αρμόδιους»; Σαν απλός άνθρωπος μπορώ να πω με σιγουριά πολλές. Για χρόνια ότι καλό προσπαθούσαν να κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου σκάλωνε στην γραφειοκρατία. Ακόμα υποφέρω από το φάντασμα της κι ας κατεβαίνει αργά αλλά σταθερά στον Άδη. Βλέπετε ο Τάνταλος έδειξε και την κρατική πονηριά. Όπως η εκμετάλλευση των εθελοντών για να μπαλώνει τρύπες προϋπολογισμού. Οπότε ας πούμε και για το κερασάκι στην τούρτα. Ο Τάνταλος είναι ουσιαστικά ένα είδωλο εξουσίας που έχει σαν σκοπό να κάνει τις βρομοδουλειές για την εξουσία που θέλει να κρατήσει μυστική την ταυτότητα της.

Όπως και στον Σίσυφο περιγράφω ότι τα ελληνικά Τάρταρα δεν έχουν καμία σχέση με την κόλαση του Δάντη. Κι αυτό γιατί τα Τάρταρα είναι στον ίδιο χώρο με τα Ηλύσια πεδία δηλαδή στο Άδη (Η βασιλεία των ουρανών πάει πάντα παρέα με την βασιλεία των εμπόρων).
Αυτό δεν συμβαίνει και στην πραγματική ζωή; Η κόλαση και ο παράδεισος μπορεί να είναι η διπλανή μας πόρτα.
Έτσι σαν κάθε αχόρταγο δικτατορίσκο ο Τάνταλος βρήκε την αιώνια πείνα και την αιώνια δίψα. Το έβαλαν σε έναν λάκκο γεμάτο νερό που καλύπτονταν από οπωροφόρα δέντρα. Όταν πήγαινε να πει ο λάκκος στέρευε και όταν πήγαινε να φάει τα φρούτα τα κλαδιά ψήλωναν για να μην μπορεί  να τα φτάσει. Όπως στέρεψαν τα δημόσια ταμεία στην χώρα μας από τους δικτατορίσκους και τους κομματικούς Στρατούς τους, σε τέτοιο σημείο που ακόμα και οι βουλευτές που προσπαθούσαν να κάνουν λειτούργημα καταπίνονταν ή συκοφαντούνταν από κακοήθεις δημοσιογραφίσκους που έγλυφαν το κοκαλάκι από το πόδι του σφαγμένου Πέλοπα.
Ο Πέλοπας όμως είναι ζωντανός. Η ελπίδα δεν πέθανε παρά τις κατραπακιές που έφαγε τα τελευταία είκοσι χρόνια από την κακοήθεια που παγκόσμια έχει κυριαρχήσει.
Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται θεούς για να αναστηθεί αλλά τους συνανθρώπους του.
 Όσο για τον Τάνταλο;  
Ας απολαύσει το «Μαρτύριο» του.