Όταν παίρνει κανείς την απόφαση να κάνει πράγματα με τον άλλον..!

Όταν παίρνει κανείς την απόφαση να κάνει πράγματα με τον άλλον,
πράγματα σημαντικά, όπως το να κάνει έρωτα,
ή καθόλου σημαντικά, όπως μια βόλτα στην παραλία,
ή ίσως τόσο σημαντικά όσο το να πηγαίνει μια βόλτα στην παραλία,
ή όχι τόσο σημαντικά, όπως το να κάνει έρωτα,
τότε οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι αυτές είναι εκούσιες αποφάσεις...
Αποφάσεις που πήρε κανείς για να είναι δίπλα σε κάποιον, όχι όμως «για» τον άλλον, αλλά «με» τον άλλον...
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως η σχέση μας με τον κόσμο, με τους άλλους, με τον διπλανό μας, στην πραγματικότητα σημαίνει ότι κάνουμε πράγματα «με τον άλλον» είναι αυτόνομο και εξαρτάται μόνο από την ελεύθερη απόφασή μας να κάνουμε κάτι τέτοιο.
Δεν κάνω κάτι για σένα, γι’ αυτό δεν μου χρωστάς τίποτα.
Δεν κάνεις κάτι για μένα, γι’ αυτό δεν σου χρωστάω τίποτα.
Σε τελική ανάλυση, κάνουμε κάτι μαζί.
Και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό.
Θα είναι μια καινούργια πρόκληση για εμάς, να μάθουμε να περπατάμε μαζί.
 Αυτή είναι η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας.
Οπότε, δεν θα μείνω εξαρτημένη από σένα και δεν θα προσπαθήσω να σε κάνω να εξαρτάσαι από μένα.
Δεν θα φτάσω στο σημείο να προσπαθήσω να σε κάνω να με «φοβάσαι».
Θα γυρίσω την πλάτη στην ανάγκη να σε κάνω να με μισήσεις.
Θα αφήσω στην μπάντα τη στάση του θύματος, για να μη νοιώσεις ποτέ οίκτο για μένα.
Και δεν θα προσπαθήσω να σε κάνω να μ’ έχεις ανάγκη.
Θα συμβιβαστώ μόνο με το αν με θέλεις ή δεν με  θέλεις.
Και, εν πάση περιπτώσει, αν δεν μ’ αγαπάς εσύ, μην ανησυχείς για μένα, όλο και κάποιος θα υπάρχει ικανός να μ’ αγαπήσει…..

Πρέπει να δούμε τι σημαίνει πραγματικά «επαναστατώ» και τι σημαίνει «δεν υπακούω».
Πρέπει να ξέρουμε που έγκειται η παράβαση, σε ότι κάνουμε και σε ότι αποφασίζουμε.
Στο κάτω κάτω, είμαι ελεύθερη να τηρώ τους κανόνες ξέροντας ότι μπορώ να τους παραβιάσω, πράγμα που δίνει αξία στο γεγονός ότι τους σέβομαι, το ίδιο κι εσύ.
Πρέπει να είμαστε πάντοτε πιστοί στους κανονισμούς, τους κανόνες,  τα έθιμα;
Και αν ναι, σε ποιούς κανόνες;
Τους δικούς σου;
Τους δικούς μου;
Της πλειοψηφίας;
Θα πρέπει να αξιολογήσουμε τι είναι μια αυτοεξαρτώμενη απόφαση.

Καταρχάς, θα πρέπει να δεχτώ την πρόκληση να είμαι αυτοεξαρτώμενος, οπότε θα δίνω στον εαυτό μου:
Όλο και περισσότερα δικαιώματα να παίρνω τις δικές μου αποφάσεις.
Όλο και περισσότερους χώρους απελευθερωμένους από οποιαδήποτε επιρροή.
Όλο και μεγαλύτερη αποστασιοποίηση από τη μανία να κρίνω και να χειρίζομαι τον εξωτερικό κόσμο.
Όλο και περισσότερους τόπους υγείας.
Αυτό το περιβάλλον, δεν μπορεί κανείς ούτε να μου το προσφέρει, ούτε να μου το στερήσει.
Θα πρέπει να το δημιουργήσω εγώ ο ίδιος ή να το ανακαλύψω μέσα μου, να πληρώσω πρώτα το τίμημα και να έχω το ψυχικό σθένος ν’ αντέξω τις πληγές, για να βρω μετά το θάρρος να διακηρύξω την απόφασή μου να κατοικήσω εκεί.
Όχι για να πεθάνω υπερασπίζοντάς το, αλλά για να ζήσω εκεί και να το μοιραστώ με όλους.

Αν φτάσουμε στην κορυφή, σίγουρα θα έχουμε βρει μαζί έναν τρόπο να κάνουμε πραγματικότητα αυτό που είναι δυνατόν να συμβεί.

(Χόρχε Μπουκάϊ)