"Θέλω να μείνω σκέτος, για να δω τι θα γίνει..."

"Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί θεωρείται αρρώστια αυτό που έχω. Γιατί είναι άρρωστο να μην θέλεις τίποτα. Να μην έχεις κανένα στόχο και κανένα όνειρο. Γιατί αυτό έχει βαφτιστεί κατάθλιψη;(...) Γιατί ντε και καλά πρέπει να έχω κάποιο όνειρο; Δεν μπορώ απλώς να αναπνέω και να κοιμάμαι;... Γιατί πρέπει να είμαι καλός σε μία δουλειά, γιατί πρέπει να κάνω σχέδια για το μέλλον, γιατί πρέπει να αγωνιώ για το παιδί μου, γιατί πρέπει να μου αρέσουν τα ταξίδια και οι γνώσεις; Όλες αυτές οι ανάγκες κατασκευάστηκαν έτσι ώστε ο άνθρωπος να αποφύγει τον πραγματικό του εαυτό και οι άνθρωποι τα κάνουν όλα αυτά με την ψευδαίσθηση ότι τα κάνουν για τον εαυτό τους, ότι τον πλουτίζουν, τον δυναμώνουν, τον καλλιεργούν. Γιατί όμως ο εαυτός χρειάζεται ενδυνάμωση,καλλιέργεια και πλούτο;  Μήπως επειδή από μόνος του είναι αδύναμος,ακαλλιέργητος και φτωχός;  Μήπως επειδή η φύση του είναι τιποτένια;  Και γιατί αυτός που αποφασίζει,κόντρα στο ρεύμα, να παραμείνει με την τιποτένια φύση του,χωρίς να επέμβει καθόλου, γιατί αυτός θεωρείται καταθλιπτικός και όχι ήρωας;  Γιατί δεν είναι καταθλιπτικοί όλοι οι άλλοι που παλεύουν με νύχια και με δόντια να ξεφύγουν από τον εαυτό τους και όλο κάνουν πράγματα; (...) Δεν είναι καταθλιπτικοί όλοι αυτοί οι ανθρώπινοι οργανισμοί που ασυνείδητα έχουν αντιληφθεί πόσο καταθλιπτικοί είναι και τρέχουν με αλματώδη ταχύτητα μακριά από τον εαυτό τους και βαφτίζονται ισορροπημένοι άνθρωποι;  Και είμαι καταθλιπτικός εγώ,που αποφάσισα να μην τρέξω μακριά και απλώς έκατσα οκλαδόν μέσα  στη μέση, περιμένοντας να δω τι θα γίνει; (...)  Ο έρωτας δεν είναι σύπμτωμα κατάθλιψης;  Η μεταμφίεση του προβλήματός μου σε φτερωτό έρωτα με τόξο και βέλος,δεν είναι κατάθλιψη;  Δεν είναι φυγή το να ντυθώ το ρόλο του άντρα-κουβαλητή, του άντρα-κατακτητή, του άντρα-στήριγμα, του άντρα-δουλευταρά, του άντρα-προστάτη, του άντρα-κερατά, του άντρα-οτιδήποτε;  Δεν είναι ψευδαίσθηση;  Η σχέση δεν είναι ψυχαναγκασμός;   Όταν εγώ άναβα το θερμοσίφωνο στις τέσσερις,για να έρθει η Ιουλία στις τεσσερισήμισι και να βρει ζεστό νερό για να κάνει μπάνιο,επειδή έπρεπε να φύγει πάλι στις πέντε, το έκανα επειδή ήμουνα μη καταθλιπτικός άνθρωπος;  Ή ψυχαναγκαστικός; Ή μήπως από τρελό έρωτα μετά από δώδεκα χρόνια συμβίωσης; Τι διαφορά έχει το πάτημα του κουμπιού του θερμοσίφωνα μια συγκεκριμένη ώρα καθημερινά από το να μετράω ρόμβους και τετραγωνάκια στην κουβέρτα μου μέχρι να πάει τρεισήμισι;  Η πρώτη περίπτωση θεωρείται υγιής και η δεύτερη άρρωστη; Στην πρώτη περίπτωση ζούσα, ενώ τώρα δεν ζω; Αν είναι δυνατόν...  Τέτοια παραποίηση της πραγματικότητας,μόνο και μόνο για να στηρίξουμε μια αρρωστημένη κοινωνική δομή, αποτελούμενη από καταθλιπτικούς ψυχιάτρους, καταθλιπτικούς πολιτικούς, καταθλιπτικούς αρχιτέκτονες, καταθλιπτικούς καλλιτέχνες, καταθλιπτικούς οικογενειάρχες, που γαντζώνονται σαν τα κοράκια από κάποια τέχνη ή από κάποια επιστήμη, ή από τα ίδια τους τα παιδιά για να βαφτιστούν υγιείς, ευχαριστημένοι και επιτυχημένοι;  Για μία σφραγίδα πάνω στην ταυτότητα, για μερικά κολυβογράμματα που λένε έγγαμος ή άγαμος ή επάγγελμα τάδε;  Επάγγελμα πετυχημένος;  Πετυχημένος άνθρωπος; Αυτό το ψέμα κατάφερε να μας πασάρει η εξέλιξη, σε αυτό το ψέμα καταλήξαμε το 2010, αφού πρώτα ταξιδέψαμε με τρύπια βάρκα πάνω σε χιλιάδες άλλα ψέματα. Πάντα, δηλαδή, μία κοινωνία για να υπάρξει κρεμάει μία ταμπέλα, ένα πανό, με τον στόχο που πρέπει να έχει ο κάθε άνθρωπος για να γίνει αποδεκτός, και ο κάθε κακομοίρης παλεύει μία ζωή να πετύχει αυτόν το στόχο. (...) Θέλω να μπορέσω να νιώσω αδιαφορία για όλα,ακόμα και για το παιδί μου, για να λυτρωθώ από τον ρόλο μου.  Θέλω να μείνω σκέτος, για να δω τι θα γίνει.  Είμαι περίεργος. Αυτό δεν είναι παραίτηση.  Ίσα ίσα, αυτό είναι πραγματικό ενδιαφέρον.  Κανένας δεν τολμάει να φτάσει στα άκρα τη μιζέρια του εαυτού του,όλοι φτάνουν μέχρι ενός σημείου και μετά τη διακόπτουν πανικόβλητοι.  Κανονίζουν στα γρήγορα μία βραδινή έξοδο, τρέχουν να αγοράσουν κάτι για να ανέβουν ψυχολογικά, διαβάζουν ωραία βιβλία για να τους απορροφήσει κάτι, το ρίχνουν στην εργασιοθεραπεία, κατεβάζουν ιδέες, ονειρεύονται σχέσεις,ταξίδια,εκτονώνονται,συμπάσχουν με τα δελτία ειδήσεων, θυμούνται τα παλιά,όλοι κάτι κάνουν,ποιος τολμάει να μην κάνει τίποτα; (...) Γιατί ένιωθα ευτυχισμένος όταν γεννήθηκε ο Ιάσονας;  Σίγουρα όχι για τον Ιάσονα. Αν μου έλεγαν ξαφνικά στο μαιευτήριο ότι ο Ιάσονας δεν είναι δικός μου, δεν θα ένιωθα τόσο ευτυχισμένος.  Άρα ένιωθα ευτυχισμένος επειδή ο Ιάσονας ήτανε δικός μου και όχι επειδή γεννήθηκε. Θα μπορούσε δηλαδή η ευτυχία μου να μετατραπεί σε φρίκη μέσα σε ένα δευτερόλεπτο,άρα η ευτυχία μου δεν έχει καμία σχέση με αυτόν στον οποίο την αποδίδω.  Άρα δεν νιώθω τίποτα αληθινό.  Οπότε δημιουργώ ψεύτικα συναισθήματα, επειδή δεν έχω αληθινά και μετά πάω και τα φορτώνω σε κάποιον άλλον έτσι ώστε να γλιτώσω εγώ από αυτά.  Οπότε γιατί χαίρομαι όταν είμαι ερωτευμένος;  Χαίρομαι γιατί για άλλη μια φορά δεν πρέπει να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, χαίρομαι που τον απέφυγα." Μεγάλοι δρόμοι, Λένα Κιτσοπούλου