Καλότυχος εκείνος που κοντά σου κάθεται
και γλυκά όταν μιλάς
σ'ακούει,καί τ' απαλό χαμόγελό σου
χαίρεται,πού με κάνει να σπαράζει
βαθιά μέσα στα στήθια μου η καρδιά...
Γιατί και μια στιγμή μονάχα όταν σε ιδώ
φωνή πια δε μου μένει,μήτε γλώσσα,
και μια φωτιά ξεχύνεται στα μάγουλά μου.
Θολά τα μάτια ,τίποτα δε βλέπουν,
μήτε τ'αυτιά μου ακούν ,τρέχει ο ιδρώτας
απάνω μου και μια τρεμούλα με κυριεύει.
Πιο πράσινος κι απ'το χορτάρι γίνομαι
κι άλλο δε θέλω πάρεξ να πεθάνω.
Σαπφώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου