Η απατηλή πανοπλία..

«Εσύ ανήκεις ακόμα σε έναν κόσμο που πιστεύει ότι δρα και επιλέγει... έναν κόσμο όπου φτιάχνονται σχέδια και προγράμματα... και η πνοή της ύπαρξης περνάει απαρατήρητη» με κατηγόρησε με το ύφος ενός αυστηρού αφεντικού. Έπειτα, απαλύνοντας, ανεπαίσθητα, το ύφος, είπε: 
«Ο μοναδικός σχεδιασμός που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, είναι να αναπτύξει τον εαυτό του, να θρέψει το δικό του όνειρο .
Όλα τα υπόλοιπα θα προστεθούν σε αυτό...
Η εγκατάλειψη ενός μορίου φόβου, μετακινεί βουνά, και σε προβάλλει σαν γίγαντα στον κόσμο των γεγονότων».
«Πώς είναι δυνατόν να αποφύγει κανείς την ανησυχία για το μέλλον;» 
ρώτησα με λαχτάρα. Φοβόμουν τον πόνο μιας επέμβασης του Dreamer. Έπειτα, ενθαρρυμένος από μια αμυδρή ένδειξη καλής θέλησης, πρόσθεσα: 
«Πώς μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς σχέδια, χωρίς να κάνει προγράμματα;». 
 Ο τόνος της φωνής πρόδιδε την προσπάθεια να επανορθώσω κατά κάποιο τρόπο τη χοντροκοπιά της πρώτης μου ερώτησης.
«Ο προγραμματισμός είναι ένα είδος εξορκισμού, μια φυγή από την πραγματικότητα.
 Ο άνθρωπος ανακουφίζεται από το φόβο του για το μέλλον με την ψεύτικη σιγουριά των προβλέψεων, μέσα από ιεροτελεστίες σχεδιασμών και προγραμμάτων. 
Μπροστά στη φαινομενικά αχαλίνωτη και απρόβλεπτη ζωή, οι άνθρωποι σαν εσένα, χρησιμοποίησαν, κανόνες και φόρμουλες, 
αυταπατήθηκαν ότι μπορούν να κάμψουν το σύμπαν μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της λογικής, και το αντικατέστησαν με μια πιο καθησυχαστική περιγραφή..
Αλλά τίποτα από αυτά δεν μπόρεσε ποτέ να ξαλαφρώσει την αίσθηση της αβεβαιότητας» 
συμπέρανε σαν να αξιολογούσε το τελικό αποτέλεσμα ενός πικρού απολογισμού.
«Μα πώς θα μπορούσε κάποιος να προβλέψει αυτό που πρόκειται να συμβεί, και να προστατευτεί, χωρίς να προγραμματίζει;».
«Το να κάνεις προγράμματα είναι σαν να σκάβεις ένα πηγάδι και να πιστεύεις ότι μπορείς να χωρέσεις εκεί την απεραντοσύνη ενός ωκεανού. 
Αυτή η ασπίδα αδυναμίας, αυτή η απατηλή πανοπλία που σε κάνει να νιώθεις προστατευμένος, το ισχνό νοητικό διάφραγμα που τοποθέτησες ανάμεσα σε σένα και την πραγματικότητα, κουρελιάζεται και ξαφνικά ο άνθρωπος βρίσκεται μπροστά στην άβυσσο, στο άπειρο, στη ζωή όπως πραγματικά είναι, και όχι όπως του την αφηγήθηκαν».
Elio D’ Anna ‘’Η Σχολή των Θεών’’