Εταίρα Φρύνη: Η Αφροδίτη του Πραξιτέλη και του Μποτιτσέλι

 Η Φρύνη ήταν μια διάσημη εταίρα της αρχαιότητας, ξακουστή για το φυσικό της κάλλος. Έζησε κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. στην αρχαία Αθήνα, ωστόσο καταγόταν από τις Θεσπιές της Βοιωτίας στις οποίες και φέρεται να γεννήθηκε το 371 ή το 365 π.Χ.. Ο πατέρας της λεγόταν Επικλής και το πραγματικό της όνομα ήταν Μνησαρέτη, αλλά εξαιτίας του χλωμού (ωχρού) δέρματός της οι άλλες εταίρες  της Αθήνας  της έδωσαν το ψευδώνυμο Φρύνη και σύντομα όλοι την ονόμαζαν έτσι Φρύνη (το όνομα προκύπτει από το αμφίβιο φρύνος)..
Η Φρύνη  για να βοηθήσει την φτωχή οικογένειά της μάζευε και πουλούσε κάπαρη. Οι συνθήκες όμως την ανάγκασαν να ζητήσει την τύχη της στην Αθήνα, όπου για λίγο διάστημα εξάσκησε το επάγγελμα της αυλητρίδας, ενώ πολύ σύντομα λόγω της άφθαστης ομορφιάς του προσώπου της, της ασύγκριτης ευθυγραμμίας του σώματός της αλλά και της απαράμιλλης ευφυΐας της άρχισε να ασκεί το επάγγελμα της εταίρας.  Στην πραγματικότητα η Φρύνη ήταν ακόμα πιο όμορφη στα αθέατα σημεία του σώματός της. Κανένας δεν μπορούσε να δει γυμνό το σώμα της γιατί φορούσε πάντα μία εσθήτα  που το κάλυπτε καλά και επίσης δε σύχναζε ποτέ στα δημόσια λουτρά.Οι αφηγήσεις τη θέλουν εξαιρετικά όμορφη και πρέπει να είχε μεγάλη επιτυχία στους κύκλους των πλουσίων πολιτών. 

Ερχόμενη στην αρχαία Αθήνα ξεκίνησε να εργάζεται ως αυλήτρια όπου πολύ σύντομα απέκτησε δόξα και πολλά χρήματα καλούμενη στα σπουδαιότερα συμπόσια της εποχής της με συνέπεια να συνδεθεί με πολλούς σημαντικούς άνδρες της πόλης. Η Φρύνη δεν ήταν μόνο μια πανέμορφη εταίρα αλλά καλλιεργημένη και έξυπνη και αυτό το αποδεικνύουν μερικές εύστοχες απαντήσεις που έδωσε σε επίδοξους εραστές της, οι οποίες δείχνουν την ετοιμότητά της. Ο κωμικός ποιητής Μάχων  γράφει ότι κάποτε ο Μοίριχος ζήτησε από τη Φρύνη να του δοθεί κι εκείνη απαίτησε μία μνα, δηλαδή εκατό δραχμές Αναφέρεται μάλιστα πως όριζε η ίδια τα χρήματα που θα έπαιρνε, ανάλογα με το πώς αισθανόταν για τον εκάστοτε πελάτη. Αν τον έβρισκε αντιπαθητικό το ποσό που θα ζητούσε ήταν υπέρογκο. Κι όταν εκείνος σχολίασε ότι την προηγούμενη μέρα είχε πάει μ' έναν ξένο για δύο χρυσούς στατήρες, δηλαδή σαράντα αργυρές  δραχμές, εκείνη του απάντησε: «Περίμενε λοιπόν κι εσύ μέχρι να ξανακαυλώσω (έως ου βινητιάσω) και θα σου πάρω τόσα». Κάποτε ένας τσιγκούνης εραστής, που ήθελε να δώσει λιγότερα, αλλά δεν τα κατάφερνε να την πείσει, της είπε ευφημιστικά αλλά και διφορούμενα, «Αφροδίσιον ει Πραξιτέλους», δηλαδή είσαι η Αφροδιτούλα του Πραξιτέλη, ή μπορεί να ερμηνευτεί ότι είσαι ο αφροδισιασμός ο βαρύμισθος, παίζοντας με τη λέξη Πραξιτέλης, που σημαίνει αυτόν που επιβάλλει τέλη, δασμούς. Και η εύστροφη εταίρα, χωρίς να χάσει καιρό, του απάντησε, «συ δ' Έρως Φειδίου», δηλαδή «κι εσύ είσαι ο Έρωτας του Φειδία», ή ακόμα «κι εσύ είσαι ο έρωτας του τσιγκούνη». Παίζει με τη λέξη Φειδίας, από το ρήμα φείδομαι, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει «τσιγκουνεύομαι».

Από την άλλη προσέφερε τον εαυτό της δωρεάν στο φιλόσοφο Διογένη τον Σινωπέα, επειδή θαύμαζε το μυαλό του.Ο Διογένης ο Λαέρτιος παραθέτει ένα περιστατικό στο οποίο η Φρύνη προσπάθησε μάταια να αποπλανήσει το φιλόσοφο Ξενοκράτη. Η ακατανίκητη δύναμη του κάλλους της Φρύνης υπέστη μία μόνο ήττα από το φιλόσοφο Ξενοκράτη  από τη Χαλκηδόνα, ο οποίος υπήρξε μαθητής του Πλάτωνα, διδάσκαλος του Δημοσθένη και μετά το Σπεύσιππο  ανέλαβε τη διεύθυνση της Ακαδημίας , για εικοσιπέντε χρόνια. Η Φρύνη επιχείρησε κατόπιν στοιχήματος να τον παρασύρει στον έρωτά της. Έτσι ένα βράδυ τον επισκέφτηκε στην οικία του υποστηρίζοντας πως την κυνηγούν κακοποιοί και του ζήτησε να μείνει εκεί για να προστατευθεί. Εκείνος την έβαλε να κοιμηθεί μακριά του και γύρισε στο κρεβάτι του. Η Φρύνη όμως έπειτα από λίγο πλησίασε στην κλίνη του Ξενοκράτη και παρόλο που τον προκάλεσε εκείνος δεν ενέδωσε. Έτσι, χάνοντας το στοίχημα η Φρύνη και μη θέλοντας να δώσει τα χρήματα είπε «στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα».

Τα πλούτη που συγκέντρωνε χάρις στην ομορφιά της ήταν τόσα πολλά ώστε, σύμφωνα με την αφήγηση του Καλλίστρατου, προσφέρθηκε να ανοικοδομήσει τα τείχη της Θήβας, τα οποία είχαν καταστραφεί από τον Αλέξανδρο το Μέγα το 336 π.Χ. Έθεσε, ωστόσο, έναν όρο: να τοποθετηθεί η επιγραφή: 

«Καταστράφηκαν από τον Αλέξανδρο, επισκευάστηκαν από τη Φρύνη την εταίρα».

Οι αρχές της πόλης αρνήθηκαν αυτή τη συναλλαγή,φοβούμενοι πιθανόν αντίποινα του Αλεξάνδρου. Σε κάποιους εορτασμούς προς τιμήν του Ποσειδώνα στην Ελευσίνα, αφαίρεσε τα ρούχα της, έλυσε τα μαλλιά της και προχώρησε γυμνή προς τη θάλασσα, μπροστά στα μάτια του κόσμου. Ο ζωγράφος Απελλής, λέγεται, πως εμπνεύστηκε από το γεγονός αυτό για να φιλότεχνήσει το περίφημο έργο «Αφροδίτη Αναδυόμενη», για το οποίο η ίδια η Φρύνη πόζαρε ως μοντέλο Ο Αθήναιος και ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αναφέρουν πως αποτελεί επίσης το μοντέλο για το διάσημο άγαλμα, γνωστό ως «Αφροδίτη της Κνίδου», έργο του Πραξιτέλη,η οποία ονομάστηκε έτσι επειδή την αγόρασαν οι πολίτες της Κνίδου, πόλη που ήταν ονομαστή για την ευσέβειά της προς τη Θεά Αφροδίτη.  

Το άγαλμα έγινε πασίγνωστο σε όλη την Ελλάδα και πλήθη συνέρρεαν στην Κνίδο  για να θαυμάσουν το αριστούργημα του Πραξιτέλη  Ο Πλίνιος  γράφει πως σ' ένα από τα πολυάριθμα αντίγραφα η Θεά εικονίζεται ολόγυμνη, όρθια σε αμφίθυρο ναό για να φαίνεται από παντού, ενώ ετοιμάζεται για λουτρό. Με το αριστερό χέρι απιθώνει το φόρεμά της σε μυροδόχο υδρία  και με το άλλο σκεπάζει το αιδοίο  της. Κατά τον ίδιο συγγραφέα η Αφροδίτη  της Κνίδου ήταν το σημαντικότερο έργο όχι μόνο του Πραξιτέλη  αλλά και όλων των πλαστών έως εκείνη την εποχή.Το άγαλμα  θα μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη  επί Θεοδοσίου  και θα τοποθετηθεί στο παλάτι του Λαύσου, όπου θα καταστραφεί από πυρκαγιά το 475 μ.χ. επί Ιουστινιανού. Η φωτιά κατέστρεψε τα αρχαία γλυπτά  που βρίσκονταν κάτω από τη στοά του Λαύσου. Ωστόσο, δε φαίνεται να υπάρχει αυθεντικό αντίγραφο. Μερικοί θεωρούν αντίγραφα τα αγάλματα  της Αφροδίτης  που βρίσκονται σήμερα στο μουσείο  του Βατικανού  και στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου. Ίσως η Αφροδίτη των Μεδίκων, έργο του Κλεομένη, να είναι απομίμηση του αρχέτυπου της Κνίδου.

Ωστόσο, η Φρύνη δεν ενέπνευσε στον Πραξιτέλη  μόνο το περίφημο αυτό άγαλμα  αλλά και σφοδρό έρωτα. 
Ο Πραξιτέλης εκτός από τα πολυάριθμα αγάλματα  της Φρύνης που κοσμούσαν την Αθήνα και άλλες πόλεις, φιλοτέχνησε ένα άγαλμα  από πεντελικό μάρμαρο, το οποίο στήθηκε στις Θεσπιές, τη γενέτειρα της και το άλλο από χρυσό «ΧΡΥΣΕΟΝ ΕΠΙ ΚΙΟΝΟΣ» τοποθετήθηκε στους Δελφούς, στο αφιέρωμα των Περικτιόνων, με την επιγραφή: «ΦΡΥΝΗ ΕΠΙΚΛΕΟΥΣ ΘΕΣΠΙΚΗ» (Φρύνη, κόρη του Επικλή από τις Θεσπιές).  Το άγαλμα  της Φρύνης ήταν στημένο ανάμεσα στον ανδριάντα του βασιλιά των Λακεδαιμονίων  Αρχίδαμου και του Φιλίππου  της Μακεδονίας. Κατά τον Αθήναιο  όταν ο Κυνικός  φιλόσοφος  Κράτης  το είδε, αγανάκτησε και αναφώνησε πως αυτό είναι :
«ΤΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΚΡΑΣΙΑΣ ΑΝΑΘΗΜΑ». 
Ο Πλίνιος αναφερόμενος στα έργα του Πραξιτέλη, λέει για δύο αγάλματα  που εκφράζουν αντίθετα συναισθήματα και προκαλούν το θαυμασμό. Το ένα είναι η Κλαίουσα Δέσποινα και το άλλο η Χαρούμενη Εταίρα. Το δεύτερο πιστεύεται ότι είναι η Φρύνη, οι δε γνώστες, γράφει ο Πλίνιος, αναγνωρίζουν στο πρόσωπό της τον έρωτα του καλλιτέχνη, καθώς και την ανταμοιβή που εκείνη του υποσχέθηκε, πράγμα που το εκφράζει με το χαμόγελό της. Ο ποιητής Αντίπατρος  ο Σιδώνιος (1ος αιώνας μ..χ) συνδέει την Αφροδίτη  της Κνίδου με τον Έρωτα  των Θεσπιών. «Ας είναι από μάρμαρο, μια μέρα θα πάρει φωτιά η πέτρα και ο τρυφερός Θεός των Θεσπιών θα τη φλογίσει. Δυο αγάλματα  έπλασε ο Πραξιτέλης, ένα εδώ και ένα εκεί. Και τα δυο μαζί θα άναβαν πυρκαγιά που θα αφάνιζε το σύμπαν». Τα δύο αυτά αγάλματα που έγιναν πασίγνωστα στον αρχαίο ελληνικό κόσμο προκαλούσαν κοσμοσυρροή στις δύο πόλεις. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης εγκωμιάζοντας τη μεγαλοφυΐα του Πραξιτέλη γράφει πως έσμιξε την πέτρα με τα πάθη της ψυχής.  
«Ο ΚΑΤΑΜΙΞΑΣ ΑΚΡΩΣ ΤΟΙΣ ΛΙΘΙΝΟΙΣ ΕΡΓΟΙΣ ΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΠΑΘΗ».

Η Φρύνη ενέπνευσε στον Απελλή  τον πίνακα της Αναδυομένης Αφροδίτης .« ΕΠ' ΑΥΤΗΣ ΑΠΕΛΛΗΣ ΤΗΝ ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΕΠΕΓΡΑΨΑΤΟ. ΚΑΙ ΠΡΑΞΙΤΕΛΗΣ ΔΕ Ο ΑΓΑΛΜΑΤΟΠΟΙΟΣ ΕΡΩΝ ΑΥΤΗΣ ΤΗΝ ΚΝΙΔΙΑΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗΝ ΑΠ' ΑΥΤΗΣ ΕΠΛΑΣΑΤΟ»Το αντίγραφο της σύνθεσης του Απελλή ενέπνευσε την πασίγνωστη Αναδυομένη Αφροδίτη του Μποτιτσέλι. Την εποχή που όλη η Ελλάδα θαύμαζε τα αριστουργήματα του Πραξιτέλη και του Απελλή και δόξαζε το κάλλος της Φρύνης, κάποιος ρήτορας, ο Ευθίας, προσπάθησε να γίνει εραστής της διάσημης εταίρας. Η Φρύνη τον απέρριψε και εκείνος για να την εκδικηθεί την μήνυσε και την κατηγόρησε για ασέβεια προς τα θεία και ότι προσπαθούσε να εισάγει στην Αθήνα μια ξένη θεότητα και μέσω αυτής να διαφθείρει τις νεαρές Αθηναίες. 

Η Φρύνη ζήτησε από τον Υπερείδη να αναλάβει την υπεράσπισή της. Ο Υπερείδης ήταν για κάποιο διάστημα εραστής της, ο οποίος πλήρωνε 100 φορές παραπάνω από το κανονικό ποσό προκειμένου να απολαύσει τα κάλλη της Φρύνης. Ήταν μαθητής του Ισοκράτη και του Πλάτωνα καθώς και επιφανής ηγέτης της αντιμακεδονικής πολιτικής παράταξης. 

Ο Ευθίας για να αντιμετωπίσει την ευγλωττία του Υπερείδη κατέφυγε στον ρήτορα Αναξιμένη από την Λάμψακο, δάσκαλο του Αλεξάνδρου και συνέταξε μαζί του το κατηγορητήριο. Ο Ευθίας με τα λαμπρά επιχειρήματά του πρόβαλε, στοχεύοντας το θρησκευτικό αίσθημα, έπεισε πολλούς από τους Ηλιαστές πως η Φρύνη πράγματι πρόσβαλε τα θεία. Ο Υπερείδης υπερασπιζόμενος τη Φρύνη ομολόγησε δημόσια πως υπήρξε και αυτός εραστής της. Δήλωσε πως γνωρίζοντας καλά τον χαρακτήρα της κατηγορουμένης δεν θα ασεβούσε ποτέ προς τα θεία και ότι η πραγματική αιτία της αγωγής της ήταν η απόρριψη του έρωτα του ενάγοντα προς την εναγομένη. Ωστόσο, η ρητορική έξαρση του Υπερείδη υπήρξε ανίσχυρη να μεταπείσει όλους τους Ηλιαστές. Τότε θυμούμενος μία αλληγορία του Λυσάνδρου, άρπαξε τη Φρύνη από το χέρι φέρνοντάς τη μπροστά για να μπορούν να τη βλέπουν όλοι και τραβώντας τον πέπλο της ρώτησε «Ποιος από εσάς θα καταδικάσει τη δύναμη και το κάλλος της Θεάς;» και εμφάνισε μπροστά στα βλέμματα των Ηλιαστών τα θεία κάλλη της Φρύνης, την οποία κατ’ αυτόν ευχαρίστως θα καλούσε αδελφή στην ωραιότητα η Θεά Αφροδίτη. Οι Ηλιαστές θαμπωμένοι από το κάλλος της Φρύνης και νομίζοντας πως πράγματι έβλεπαν μπροστά τους την ίδια τη Θεά Αφροδίτη, την αθώωσαν. Από τότε θεσπίστηκε νόμος πως δεν θα έβγαζαν καταδικαστική απόφαση για κανέναν εάν πρώτα δεν τον έβλεπαν μπροστά τους. Σχετικά με αυτή τη δίκη ο Αλκίφρων διέσωσε δύο επιστολές της εταίρας Βακχίδας. Η πρώτη απευθύνεται στον Υπερείδη και η δεύτερη στην ίδια τη Φρύνη. 

Η επιστολή της προς Υπερείδη αναφέρει:

«Όλες μαζί οι εταίρες της πόλης και κάθε μία χωριστά, σου οφείλουμε ευγνωμοσύνη καθώς και η Φρύνη. Διότι μπορεί το κατηγορητήριο του παμπόνηρου Ευθία να στράφηκε μόνον κατά της Φρύνης αλλά ο κίνδυνος μας αφορούσε όλες. Εμείς είτε ζητάμε χρήματα από τους εραστές μας είτε όχι, πάντοτε κάποιοι θα βρεθούν να μας κατηγορήσουνε ως ασεβείς. Θα ήταν κατά τη γνώμη τους προτιμότερο να σταματήσουμε τον βίο αυτό και να μην έχουμε ούτε φίλους. Τώρα όμως κανείς δεν πρέπει να κατηγορεί το επάγγελμά μας επειδή βρέθηκε ο δόλιος Ευθίας και τα προκάλεσε όλα αυτά αλλά να επαινούμε οι πάντες τον δίκαιο Υπερείδη. Πολλά αγαθά ας αποκτήσεις αφού έσωσες χρηστή εταίρα, κι εμείς θα σ’ ανταμείψουμε για λογαριασμό της. Εάν μάλιστα καθίσεις και γράψεις τον λόγο που εκφώνησες υπέρ της Φρύνης, τότε θα πρέπει να σου στήσουμε όλες οι εταίρες χρυσό ανδριάντα σε όποιο μέρος της Ελλάδας εσύ μας υποδείξεις.»

 Και η δεύτερη επιστολή της προς τη Φρύνη αναφέρει:

 «Δεν στεναχωρήθηκα τόσο για τον κίνδυνο που διέτρεξες όσο χάρηκα διότι απαλλάχθηκες από πονηρό εραστή και βρήκες να ερωτευθείς τον χρηστό Υπερείδη. Διότι η δίκη έγινε και για την ευτυχία σου, εφόσον από αυτήν έγινες διάσημη, όχι μόνον στην Αθήνα, αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Ο Ευθίας θα τιμωρηθεί όπως του πρέπει αφού θα σε στερηθεί. Τον οδήγησε η έμφυτη αμάθεια να υπερβεί το μέτρο της ερωτικής ζηλοτυπίας. Σίγουρα τώρα σε ποθεί περισσότερο από τον Υπερείδη και δεν σε έχει. Ο Υπερείδης δίκαια υπερηφανεύεται για τη συνηγορία του, ενώ ο Ευθίας πρόθυμα θα σου προσφέρει παρακλήσεις και χρυσό. Πρόσεχε φίλη μου, για χάρη της αξιοπρέπειάς μας, μην παραλείψεις τίποτα απ’ όσα οφείλεις. Ούτε τον Υπερείδη να παραγκωνίσεις, που σου χάρισε την ελευθερία και τη ζωή, ούτε στις ικεσίες του Ευθία να υποκύψεις, ούτε και να πιστέψεις όσους λένε, ότι εάν δεν γύμνωσες το στήθος σου δεν θα πετύχαινε ποτέ την αθώωση σου ο ρήτορας. Και αυτό διότι μόνον η συνηγορία εκείνου βρήκε την κατάλληλη στιγμή για την υπέροχη χειρονομία και την αξιέπαινη πράξη.»
Η Φρύνη μέχρι τα βαθιά γεράματα δεν έπαψε στιγμή να ασκεί το λειτούργημα της εταίρας, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο την ομορφιά της και δεν έριξε την τιμή της αμοιβής της. Η Φρύνη πέθανε στην Αθήνα το 310 π.Χ.. Λέγεται πως την ημέρα της δίκης της πέθανε ο Πλάτωνας.  

 Ο Πλάτωνας  ο Νεότερος σε άλλο του επίγραμμα λέει:  

«Δεν σ' έπλασε ο Πραξιτέλης, δεν είσαι από χαλκό, η ίδια ολόφτυστη ανεβαίνεις στο βάθρο, όπως τότε, στην κρίση του Πάριδος. 

(ΟΥΤΕ ΣΕ ΠΡΑΞΙΤΕΛΗΣ ΤΕΧΝΗΣΑΤΟ, ΟΥΘ' ΣΙΔΑΡΟΣ ΑΛΛ' ΟΥΤΩΣ ΕΣΤΗΣ ΩΣ ΠΟΤΕ ΚΡΙΝΟΜΕΝΗ».)  

Και σε άλλο επίγραμμα ο ποιητής Διότιμος  λέει:

«Ποιος έδωσε ζωή στην πέτρα; Ποιος είδε στη γη την Κυπρίδα; Ποιος σμίλεψε στο μάρμαρο τον πόθο; Έργο του Πραξιτέλη  ή μήπως τον Όλυμπο παράτησε η Θεά και ήρθε στην Κνίδο;» 

 (ΤΙΣ ΛΙΘΟΝ ΕΨΥΧΩΣΕ; ΤΙΣ ΕΝ ΧΘΟΝΙ ΚΥΠΡΙΝ ΕΣΕΙΔΕΝ; ΙΜΕΡΟΝ ΕΝ ΠΕΤΡΗι ΤΙΣ ΤΟΣΟΝ ΕΙΡΓΑΣΑΤΟ; ΠΡΑΞΙΤΕΛΗΣ ΧΕΙΡΩΝ ΟΔΕ ΠΟΥ ΠΟΝΟΣ Ή ΤΑΧ' ΟΛΥΜΠΟΣ ΧΗΡΕΥΕΙ, ΠΑΦΙΗΣ ΕΙΣ ΚΝΙΔΟΝ ΕΡΧΟΜΕΝΗΣ; ). Από τον λόγο του ρήτορα Υπερείδη στη δίκη της Φρύνης:

"Ω γυναικεία ομορφιά, ιερή μαζί και δολερή, αμαρτία της ζέουσας σάρκας, που κατακτάς φιλήδονα τα όνειρα των ανδρών και επιβάλλεις αμαχητί τους αμβρόσιους νόμους της ηδυπάθειας εισάγοντας και τον ταπεινότερο έρωτα στα ελευσίνια της έκστασης!
Ω δαιμονική γυναικεία ομορφιά, απριλιάτικο μειδίαμα των Χαρίτων, περιπαθής και άσπιλη μορφή ατσαλάκωτου πρωτογέννητου κόσμου που οι θελκτικές και μαργιόλικες ματιές σου ξεσηκώνουν θύελλες οίστρων και λυρισμών σαπφικών και ανακρεόντειων!
Ω αιώνια θεϊκή ομορφιά, νεραϊδοΰφαντο καλούπι του πόθου, κρατήρα οργιαστικής τελετουργίας που πίνουν ακόρεστα και μεθούν Σιληνοί και Πάνες, κοινοί θνητοί και μακάρτατοι Ολύμπιοι. Γυναικεία χάρη οπλισμένη με την γενετήσια σαγήνη που αφειδώλευτα σκορπά τον Ίμερο και που η υπόσχεση ερωτικής συναίνεσης, από τα ηδύσαρκά σου χείλη, γίνεται ηδονής μεταδόρπιο ασελγέστερο κι από το φιλί!
Ω απειροτέλεια θεία θήλεια γύμνια, θνητή θεά που, αν και γυμνή φαντάζεις βαρύτιμα ντυμένη, καθώς σε κοσμούν μεγαλόπρεπα με όλα τους τα θέλγητρα και τα φίλτρα και μόνα τους τα γυμνά μέλη! Τα γυμνά μέλη που η θέασή τους αφήνει αχαλίνωτο το Διόνυσο και τον Υμέναιο να θριαμβεύουν ξεδιάντροπα ή να ψάλλουν κατανυχτικά, με βακχικό βρασμό ή με ρομαντικό λυρισμό τα βασικότερα των ανθρώπων πάθη, τον έρωτα και τον ενθουσιασμό!
Ημίγυμνη ομορφιά, άνθος της σάρκας, οργιαστική έκρηξη της πολυβλάσταρης φύσης, μεθυστική οσμή αμαρτίας που φέρνει ονειροπολήματα έκστασης!
Γυμνή γυναίκα, βουβό ερωτικό κάλεσμα, άρτυμα αλμυρό στα όνειρα των εναρέτων, γήινο του ουρανού σέλας ανείπωτο και ανεκλάλητο που διεγείρει τις εκκρίσεις των ακρατών, εύχυμο και εύχροο ρόδι υπέρπληρο από τους κατακόκκινους σαν αίμα σπόρους του πάθους!

Η έρευνα έγινε από την Γιώβη Βασιλική