"Έχεις, όμως, και κάτι καλύτερο από τις σάρκες."

"Αν μπορούσε κανείς να νοιώσει σε όλη της την αξία αυτή την αρχή, ότι δηλαδή πρώτα όλοι έχουμε δημιουργηθεί από τον θεό, και ότι ο θεός είναι πατέρας και των ανθρώπων και των θεών, νομίζω πως δεν θα σκεφτεί για τον εαυτό του τίποτα, ούτε ταπεινό, ούτε ευτελές. 
Αν, όμως, μάθεις ότι είσαι γιος του Δία, δεν θα το πάρεις πάνω σου;..
 Τώρα. βέβαια, δεν το κάνουμε, αλλά, επειδή δύο στοιχεία έχουν αναμειχθεί στην δημιουργία μας, από την μία το σώμα, που είναι το κοινό σημείο με τα ζώα, και από την άλλη ο λόγος και η ευφυΐα, που είναι το κοινό σημείο με τους θεούς, άλλοι ρέπουν προς εκείνη την συγγένεια, την ατυχή και την θνησιγενή, και λίγοι προς την θεϊκή και καλότυχη...
 Επειδή, λοιπόν, κατά ανάγκη ο καθένας αντιμετωπίζει κάθε τι ανάλογα με την αντίληψη που έχει σχηματίσει για αυτό, εκείνοι, οι λίγοι, όσοι δηλαδή θεωρούν ότι έχουν δημιουργηθεί για να είναι αξιόπιστοι, να έχουν αυτοσεβασμό και να κάνουν αλάνθαστη κρίση των εντυπώσεων, δεν σκέφτονται για τον εαυτό τους τίποτα ευτελές, ούτε ταπεινό. 
Οι πολλοί, όμως, κάνουν τα αντίθετα. "Λοιπόν τι είμαι; Ένα ταλαίπωρο ανθρωπάκι" και "οι άθλιες σάρκες μου". 
Στα αλήθεια είναι άθλιες.
Έχεις, όμως, και κάτι καλύτερο από τις σάρκες. 
Γιατί, λοιπόν, αφήνεις εκείνο και έχεις προσκοληθεί σε αυτές.
Εξαιτίας αυτής της συγγένειας με την σάρκα, άλλοι, ρέποντας προς αυτήν, γινόμαστε όμοιοι με λύκους, αναξιόπιστοι, επίβουλοι και βλαβεροί, άλλοι όμοιοι με λιοντάρια, άγριοι, κτηνώδεις και ανήμεροι, και οι περισσότεροι από εμάς γινόμαστε αλεπούδες, όμοιοι με σφάλματα μέσα στο βασίλειο των ζώων. 
Γιατί, τι άλλο από αλεπού, ή κάτι άλλο πιο κακότυχο και ευτελές, είναι ένας άνθρωπος κακολόγος και κακοήθης;
Προσέχετε, λοιπόν, και έχετε τον νου σας, μην γίνεται κάποιο από αυτά τα σφάλματα."

Επίκτητος Διατριβή Α,  Μτφρ. Ιωαννίδου- Χριστοδούλου, Εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ.