Ο δαμαστής ο Έρωτας
κι η πορφυρή Αφροδίτη,
μαζί σου παίζουν βασιλιά
κι οι μαυρομάτες Νύμφες.
Σε σένα που συχνά γυρνάς
στις πιο ψηλές βουνοκορφές,
ευλαβικά προσπέφτω...
Τη προσευχή μου εισάκουσε
κι έλα κοντά σε μένα,
για να γενεί ό,τι ζητώ.
Τον Κλεόβουλο, Διόνυσε,
καλά να συμβουλέψεις,
τον έρωτά μου, βασιλιά,
για να δεχτεί τ” αγόρι.
Πάλι ο ξανθός ο Έρωτας
τη κόκκινή του μπάλα
μου πετά και με κεντρίζει
με τη νια παιγνίδι ν” αρχινήσω,
που “χει σαντάλια πλουμιστά.
Μ” αυτή, μια και κρατά
απ” τη τρανή τη Λέσβο
που “ναι γεμάτη αρχοντικά,
σνομπάρει τ” άσπρα μου μαλλιά
κι αλλού κοιτά και χάσκει…
Γράφτηκε το 550 πχ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου