Πραγματικά ο Μουσαίος, που λεγόταν και Γραμματικός, με "Τα καθ' Ηρώ και Λέανδρον", το πολύστιχο αφηγηματικό ποιήματα, γίνεται ο σύνδεσμος της λογοτεχνίας του αρχαίου κόσμου της παρακμής με την αφηγηματική πολύστιχη λογοτεχνία των έμμετρων ιπποτικών μυθιστορημάτων των τελευταίων βυζαντινών αιώνων.
Περισσότερα για την ιστορία της Ηρούς και του Λέανδρου εδώ:http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/12/t.html#
<Πές μου το λύχνο, δέσποινα, που είδε κρυφές αγάπες της νύχτας τον κολυμπητή,
που για γαμπρός πρυμίζει για γάμο πες το σκοτεινό, που δεν είδ' η Αυγούλα,
και τη Σηστό, που της Ηρώς ενυχτογίνη ο γάμος.
Να κολυμπάει το Λέανδρον ακούω και μαζί του
το λύχνο τα μηνύματα να λέει της Αφροδίτης,
τον καλεστή και στολιστή της νυχτοπαντρεμένης
το λύχνο, τ' αναγάλλιασμα των δυών αγαπημένων.
Για τα νυχτέρια του έπρεπε μες στ' άστρα να τον πάρει
ο άγιος θεός και να τον πει "τ' αστέρι των ερώτων"
τι στης αγάπης τους καημούς κι αυτός σύντροφος ήταν
και φύλαξε το μυστικό του γάμου του ακοιμήτου
προτού φυσήξει ο άνεμος την άπονη πνοή του.
Έλα θεά, τραγούδα μου, να πούμε το'να τέλος
του λυχναριού που απόσβησε και του παιδιού που εχάθη.
Αντικρινές γειτόνισσες Σηστός και Άβυδος ήταν
κατάγιαλα. Το τόξο του τάνυσ' επάνω ο Έρως
και μες στις χώρες και τις δυό μιάν τόξεψε σαγίτα
και μια κορασιάν έκαψε και νιό 'να παληκάρι.
Λέανδρο τον ομορφονιό κι Ηρώ την κόρη ελέγαν.
Η Ηρώ στη Σηστόν έμενε, στην Άβυδο ο νιός ήτον.
άστρα κι οι δυό γλυκόφωτα στις δυό μέσα τις χώρες
άστρα πανόμοια. Μόνο εσύ αν τύχει και περάσεις,
ζήτα μου ένα γερόπυργο, που έναν καιρό με λύχνο
στεκόταν και το Λέανδρον η Ηρώ ξεπροβοδούσε
ζήτα τ' ολόβογγο στενό της πρωτινής Αβύδου
ακόμα μπορεί τη θανή να κλαίει του Λεάνδρου!
Μα τώρα πως ο Λέανδρος απο την Άβυδό του
στον πόθον ήρθε της Ηρώς κι αυτή στον πόθο εδέθη;
Ήτον πεντάμορφη η Ηρώ κι ήτο βασιλοπούλα,
και κορασιά λειτούργισσα της Αφροδίτης ήτον
και σ' έναν πύργο έμενε μακριά των γονικών της,
γειτόνισσα της θάλασσας, άλλη θεά Αφροδίτη.
Από ντροπή δεν έσμιγε ποτέ μ' άλλες γυναίκες,
ούτ' έστησε χορό όμορφο με τις συνήλικές της,
να λείπει από την θηλυκή γλωσσοφαγιά και ζήλια
τι είναι για κάλλη κι ομορφιές ζηλιάρες οι γυναίκες.
Συχνά την μεγαλόχαρην εδόξαζε Αφροδίτη
κι έταζε και στον Έρωτα και τον καλοκρατούσε
τι με την μάνα του έτρεμε το φλογερό του τόξο.
Μα πάλι δεν εξέφυγε τα πυροκάλαμά του.
Της Αφροδίτης μια φοράν ήρθε γιορτή μεγάλη
μες στη Σηστό στη χάρη της έκάμναν πανηγύρι
κι απο παντού πιόν έτρεχαν στην άγια μέρα να'θρουν
όσοι τ' αφροστεφάνωτα νησάκια εκατοικούσαν
κι απο την Ήπειρον αυτοί κι απο την Κύπρο εκείνοι
γυναίκα μια δεν έμεινε στο βράχο των Κυθήρων
και στου Λιβάνου ούτε ψυχή τα κορφοβούνια απάνω
κι απο γειτόνους στη γιορτή δεν έλειψε κανένας
απο την Άβυδο κοντά, μήδ' απο τη Φρυγία,
μηδέ και γυναικάρεσκο κανένα παληκάρι.
Θωρείς εκείνοι, όπου ακουστεί γιορτή, είναι πάντα πρώτοι
όχι τόσο τα πρόσφορα να πάνε στους αγίους,
όσο για των ομορφονιών τα μαζωμένα κάλλη.
Και να σου και στην εκκλησιάν η κόρη Ηρώ προβάλλει
κι άστραψε φως η όψη της η τρισχαριτωμένη,
καθώς την λευκοπρόσωπη Σελήνη που προβαίνει
και τα χιονάτα μάγουλα ν' εροδοκοκκινίζαν
σα ρόδο, σαν τριαντάφυλλον, ακράνοιχτο και δίχρο
και θα'λεγες πως ροδωνιά στα μέλη της εφάνη
τι ρόδιζε το χρώμα της και στο περπάτημά της
οι φτέρνες ρόδ' ανέφαιναν της ασπροφόρας κόρης
και μύριες χάρες έτρεχαν απ' όλα της τα μέλη
τι ψέματα είπαν οι παλιοί πως τρείς οι Χάρες είναι
κάθε της μάτι γελαστό κι εκατό χάρες μέσα!
Η Αφροδίτη ταιριαστή λειτούργισσά της ήβρε.
Έτσι ο ανθός της ομορφιάς, το παίνεμα της νιότης,
της Αφροδίτης καλογριά, άλλη Αφροδίτη εφάνη
κι εχώθη στων παληκαριών τες άπραγες καρδιές τους
και ποιός δεν μυριορέγετο γυναίκα να την έχει;
Όπου κινάει στην εκκλησιά την καλοθρεμελιούσαν
καρδιές και μάτια των ανδρών και νους ακολουθούσαν.
Κι ένας μικρός κι ελεύθερος εθαύμαζε κι ελάλει:
"Και μες στην Σπάρτην έκαμα τρείς χρόνους και τρείς μήνες
που πανηγύρι ακούομε των ομορφιών πως είναι,
μα τέτοια νιά δεν έχω δει, δε γνώρισα ποτέ μου.
Καμιάν απο τες Χάριτες η Αφροδίτη θα'χει
να καμαρώνω απόστασα, μα χορτασιά δεν ήβρα.
Καλέ, σα πεθάνω μονομιάς, καθώς την αγκαλιάσω
Μη σώσω κι αν θέλω θεός στον Όλυμπο εγώ να'μαι
γυναίκα μου άμα την Ηρώ την έχω στην αυλή μου.
Μ' αφού δικήν σου καλογριά δεν γίνεται ν' αγγίσω,
Παφίτισσά μου, τέτοια νιά σύντροφο χάρισέ μου".
Αυτά ένας μικρός τα'λεγε κι άλλοθεν άλλος πάλι
εκαρδιοσφάζετο άλαλος απο τες ομορφιές της.
Σύ μόνο, άμοιρε Λέανδρ, τη ζηλεμένη ως είδες,
δεν ήθελες κρυφάγκαθο να σου κεντά τη φτέρνα
και μια που πήρες άξαφνα φωτιά στα φυλλοκάρδια,
χωρίς την παιγνιδόματη δεν ήθελες να ζήσεις.
Με τες ματιές εθέριεψε κι η φλόγα της αγάπης,
κι απο μια λαύρ' ανίκητην επάφλαζε η καρδιά του
τι οι ομορφιές οι ξακουστές κοπέλας παινεμένης
βαθύτερ' απο τ' άρματα πληγώνουν τους ανθρώπους
το μάτι δρόμος γίνεται κι απο τ' ανάβλεμμά της
η σπίθα φεύγει και γλιστρά μες στην καρδιά του ανθρώπου.
Θάμπος εκεί τον έπιασε, ντροπή, αντροπιά, λαχτάρα,
έτρεμε μέσα του η καρδιά και να πιαστεί ντροπή είχε
κι εθάμποωνέ του η ομορφιά, μα συνεπήρ' ο Έρως
τη συστολή κι ολόθαρρος με μιας αποδιαντράπη.
Αχνάρι αχνάρι περπατεί, κατάματά της στέκει,
λοξά θωρεί και δολερά τες κόρες του τες παίζει
με τ' άφωνα γνεψίματα να τήνε ξελογιάσει.
Η νιά πάλι σαν ένιωσε τον πονηρό του πόθο,
πρώτο το πήρε απάνω της κι ύστερ' αγάλια αγάλι
κι αυτή του συχνοκάμμυσε το μάτι παιγνιδάτα,
με τα κρυφά γνεψίματα να του το μολογήσει
και πάλι του ακρογέλασε κι αυτός αναγαλλιάζει
πως ένιωσε τον πόθο του και δεν της κακοφάνη.
Ως τόσον όσ' ο Λέναδρος ζητούσε ώρα κλεφτάτη,
το φέγγος του χαμήλωσε και βούτησεν ο Ήλιος,
και στα ουράνια ανέφανε λαμπρός Αποσπερίτης,
Τότε κοντοσωρεύεται με θάρρος στην κοπέλα σαν είδε πως αρνίνησε το φως να μολυβιάζει και πιάνοντας γλυκά γλυκά τα δάχτυλα της κόρης βαθιά βαθιά αναστέναζε χωρίς μίλημα εκείνη σαν κακιωμένη απόσπασε το ροδαλό της χέρι.
Ο νιός, ότι κατάλαβε τη ντροπαλή της κλίση, θαρρε΄τα δράχνει και τραβά τ' ολόπλουμό της ρούχο και στο ιερό της εκκλησιάς παράμερα την πάγει.
Με στανικό πόδ' η Ηρώ κοντοβαρεί ξοπίσω,
σαν τάχα να μην ήθελε, και κάμνει του Λεάνδρου,
με λόγια κοριτσίστικα για να τον αποπάρει:
"Ξένε, γιατί μωρεύεσαι; γιατί κόρην με σέρνεις
σύρ' άλλον δρόμον κι αφές μου, κακόμοιρε, το ρούχο
πρόσεχε μήπως θυμηθούν οι πρόκριτοι οι γονιοί σμου
Ιέρεια της Παφίτισσας δεν σου περνά να'γγίσεις
για να πειράξεις κορασιάν, είσα μικρός και λίγος".
Με τούτα τον εμάλωσε των κορασιών τα λόγια
μα σαν άκουσ' ο Λέανδρος τα τόσα πείσματά της,
ένιωσε τα καμώματα των κορασιών που θέλουν
γιατί όταν ομορφόπαιδα μαλώνουν οι γυναίκες
φιλιά είναι τα μαλώματα και χάδια είν' οι φοβέρες
Και το λαιμό της φίλησε, το μοσχομυρισμένο και τέτοιο λόγον είπε της ερωτοπληγωμένος:
"Άλλη Αφροδίτη στη θωρία, άλλη Αθηνά στη γνώση
γιατ' ίσα με του κόσμου εσέ γυναίκες δε σε βάζω
με θυγατέρες μόνο εγώ του Διός συγκρίνω εσέων
χαρά στον όπου σ' έκαμε, χαρά στην που σε γέννα κι όποια σ' εκοιλοπόνησε, καλή της ώρα, κόρη.
Μόν' άκουσε το λόγο μου, τον πόνο μου στοχάσου.
Της Αφροδίτης ιέρεια, σαν Αφροδίτη κάμε.
Έλα, ευλόγα το γάμο σου, σα θέλει η δέσποινά σου
κοράσι να τη λειτουργά τη θεά Αφρώ δεν πρέπει
δεν καλοβλέπει κορασιές η χάρη της αν θέλεις
να ξέρεις ποιό είναι της θεάς το θέλημα, είν' ο γάμος
κι εσύ τώρ' αν την αγάπης την Αφροδίτη αλήθεια
και την αγάπη αγάπησε, που'ναι γλυκιά σα μέλη
κι ελέησέ με το φτωχό και πάρε με άντρ' αν θέλεις
οπού σου τον ετόξεψε με τ' άρματά του ο Έρως,
σαν ο γοργός επήγ' ο Ερμής με το χρυσό ραβδί του
τον ανδρειωμένων Ηρακλή για σκλάβο της Ομφάλης.
Εδώ δε μ' έφερε ο Ερμής, με πέμπει η Αφροδίτη
και θα΄χεις κάποτε ακουστή τη νιά την Αταλάντη,
που ξέφυγε το Μελανό, τον αγαπητικό της,
κόρη να μείνει μα καθώς πεισμώθη η Αφροδίτη,
κείνον που δεν ποθούσε πριν, απο καρδιάς τον πήρε.
Ακουε και σύ, ω αγάπη μου, τη τη θεα θυμώσεις".
Με τούτα πλάνησε το νού της κόρης άθελά της τα λόγια αγάπη γέννησαν και πήρε την καρδιά της
Αμίλητα, τα μάτια της έγειρε η κόρη κάτω, τα μάγουλα, που ντροπαλά κοκκίνιζαν, να κρύψει κι έξυνε με τ' ακρόχναρο τη γη και ντροπιασμένη
όλα και το χιτώνι της εμάζευε στους ώμους.
Τούτα θα πουν πως άρχισε μια κόρη να συγκλίνει αγκαλιάν μόνον και φιλί σου τάζει η σιωπή κείνη.
Τώρα και το γλυκόπικρο κεντρί του Πόθου εδέχθη
κι άναψ' η κόρη απο γλυκιά φωτιά μες στην καρδιά της, και του Λεάνδρου οι ομορφιές την εψυχομαράναν.
Κείνος, όσο την όψη της σκυφτή κατά γης είχε,
τόσο και δεν εχόρταινε με λιγωμένα μάτια
της κόρης το χιονόλαιμο ν' ακριβοκαμαρώνει
ώσπου άνοιξε το στόμα της και γλυκαπηλογήθη και κοκκινάδι απόσταζε ντροπής το πρόσωπό της.
"Ξένε, εσύ με τα λόγια σου θ' ανάγερνες και πέτρα,
Ποιός σ' έμαθε να λες αυτά τα πλανερά λογάκια;
Ποιός (συμφορά μου) σ' έφερε μες στο δικό μου τόπο;
Μόν όλα τα'πες άδικα τι πώς, καλέ, περάτης, άνθρωπος ξένος κι άπραχτος μαζί μ' εμέ θα σμίξεις;
Να παντρευτούμε φανερά με γάμο τιμημένο δεν ημπορούμε να στο πω: δε θέλουν οι γονιοί μου.
Αν πάλι θέλεις στη Σηστό να πολυμπαινοβγαίνεις, δε δύνεσαι παραχωστά να κρύβεις την αγάπη του κόσμου η γλώσσα το κακό πάντ' αγαπάει να λέει κι ό,τι σιγά κάμει κανείς μες στα στενά τ' ακούει.
Μα χάρισέ μου τ' όνομα και τον καλό σου τόπο μη μου το κρύψεις πως με λέν εμένα Ηρώ το ξεύρεις
Μόνη μου ουρανοκόλλητος και βοερός πύργος είναι και μέσα εκεί μονόψυχη με μιάν κάθομαι βάγια
περίγιαλα και ξέχωρα κι έχω γειτόνισσά μου τη θάλασσα όπως ήθελαν οι άσπλαχνοι οι γονιοί μου.
Δε μου είν' εκεί συνήλικες, ουδέ χοροί δεν είναι, κι ολήμερα κι ολόνυχτα πάντα δονά στ' αυτιά μου το βογγητό της θάλασσας, της ανεμοδαρμένης".
Όσο και τα'πεν, έκρυψε την όψη στην ποδιά της τι ξαναντράπη μόνη της και καταγνώνει ό,τι είπε.
Ο Λέανδρος βαρύκαρδος, του πόθου κεντρωμένος, συλλογισμένος έστεκε πως να την καταφέρει.
Μόν Έρωτας ο πίβουλος τον άνθρωπο πληγώνει και πάλι ο ίδιος την πληγή του ανθρώπου τη γιατρεύει αυτός νικά κάθε θνητό, μα και το ορμηνεύει αυτός του παραστάθηκε και τότε του Λεάνδρου και τέλος αναστέναξε κι έξυπνο λόγον είπε:
"Κόρη, για την αγάπη σου περνώ και τ' άγριο κύμα,
κι αν κοχλακίζει απο φωτιά κι αν αναξίδευτό 'ναι φτάνει κοντά σου να'ρχομαι, να σε σφιχταγκαλιάζω, κι ούτε φουρτούνα ούτε βοήν της θάλασσας τρομάζω.
Κάθε βραδί θα φέρνομαι το ταίρι σου βρεμένο, θα κολυμπάω το γάργαρο το ρέμα του Ελλησπόντου, γιατί μακρία δεν κάθομαι, στην Άβυδο αντικρύ σου.
Μόν ένα λύχνο δείχνε μου απ' το ψηλό το κάστρο
μες στο σκοτάδι αντίπερα, για να θωρώ και να'μαι
ερωτοκάραβον εγώ και το λυχνάρι σου άστρο.
Και τούτο τ' άστρο άμα τηρώ, τ' άλλα άστρα τι τα θέλω;
Ούτε την Πούλια θα θωρώ, ούτ' Άμαξα θα βλέπω, όσο να φτάσω στο γλυκό της Αφροδίτης όρμο μόνο φυλάξου αγάπη μου, τους βαρετούς ανέμους μήν τόνε σβήσουν και με μιας χάσω κι εγώ τη νιότη, το λύχνο σου, της δόλιας μου ζωής το φωτοδότη
Τώρ' αν αλήθεια θες και συ να μάθεις τ' όνομά μου, τ' όνομά μ' είναι Λέναδρος Ηρώς της κάλλιος άντρας.
Έτσι συβάστηκαν οι δύο να κρυφοπαντρευτούσι και στην κρυφή τους τη χαρά και στο κρυφό του γάμου το λύχνο βάλαν μαρτυριά ως βάζει ο κόσμος άστρο αυτή να του προβάλλει φως κι αυτός να κολυμπήσει
Και σαν αποσυφώνησαν τους ακοιμήτους γάμους, αθέλητα ξεχώρισαν απο τον ενα ο άλλος κείνη κατά τον πύργο της και τούτος άμα πήρε, μην πλανηθεί μεσάνυχτα, του πύργου τα σημάδια, στην Άβυδον επέρασε την βαθυτειχισμένη.
Μα τες ολόνυχτες χαρές και τα κρυφά εποθούσαν και να'ρθει η ώρα η νυφική συχνοπαρακαλούσαν.
Τώρα ξαπλώθη της νυχτός το σύμπυκνο σκοτάδι κι ύπνο στον κόσμο έφερε, μόν όχι του Λεάνδρου
Αυτός μπροστά στη θάλασσα την πολυκυματούσα απρόσμενε το μήνυμα του γάμου του να φέξει του λύχνου, του κακόλυχνου τη μαρτυριά εκαρτέρα και της κρυφής του παντρειάς τον καλεστή απο πέρα!
Οτ' είδε το λιγόφεγγο σκοτείνιασμα της νύχτας, το λύχνον άναψε η Ηρώ και στ' άναμμά του λύχνου έφλεξ' ο Έρως την καρδιά του ακράτητου Λεάνδρου.
Έκαιγε ο λύχνος και μαζί κι ο Λέναδρος σωκαιότουν.
Στο παραγιάλι άμ' άκουσε τη λύσσα των κυμάτων
έτρεμε πρώτα, ερήγησε, μα 'πειτα θάρρος πήρε κι έλεγε της καρδούλας του και την παραμυθούσε.
"Είναι κι η αγάπη φοβερή κι η θάλασσα τρομάρα
μόν' είν' η θάλασσα νερό κι είναι φωτιά η αγάπη! Πάρε, καρδιά μου, τη φωτιά και το νερό μην τρέμεις έλα να πάμε στην Ηρώ, τι κύματα ξανοίγεις;
Δεν ξέρεις πως η θεά Αφρώ θαλασσογέννητη είναι και κυβερνάει τα κύματα και τους δικούς μας πόνους;"
Είπε κι εγδύθη τα λινά απο τ' ακριβά του μέλη κι αφού τα χέρια του τα δυό τα σφίγγει στο κεφάλι, κι εκεί που ο λύχνος έλαμπεν, ολόισ' αυτός τραβούσεν αυτός κουπί, αυτός πανί, αυτός ταχύ καράβι!
Η Ηρώ στον πύργον έστεκε ψηλά φωτοβαστούσε, κι όποτ' αγέρας έπαιρνε κι αγέρας εφυσούσε, με την ποδιά συχνόσκεπε το λύχνο, ώσπου στο μώλο με τα πολλά τα βάσανα ο Λέανδρος εβγήκε.
Στον πύργο τον ανέβασε κι ευθύς απο την πόρτα τον άντρα της αγκάλιασε χωρίς να του μιλήσει.
Και σαν ακόμ' αφρόσταζε και σαν αγκομαχούσε, τον πήγε μες στο νυφικό παρεθνοθάλαμό της και το κορμί του το'λουσε και μοσχομύρισέ τον με λάδι, με ροδόλαδο και του'σβησε την άρμη.
Ακόμ' ανάσαινε, κι αυτή μες στα βαθιά στρωσίδια στο ταίρι της εχύθηκε και τουυ περιλαλούσε:
"Αντρούλη μου, είδες κι έπαθες όσα δεν έπαθ' άλλος, σε φτάνει η ψαρομυρωδιά της θάλασσας της μαύρης.
Εμπρός, τον ίδρο σου άφησε μες στους δικούς μου κόρφους.
Είπε, κι εκείνος άνοιξε της κορασιάς τα στήθη και της χρυσής Παφίτισσας το θέλημα ν'ε γίνη.
Και γάμος, μονο αχόρευτος, χαρά, μ' ανεύλογη, ήταν!
Την ήρα δεν εδόξασε τραγουδιστής ή ψάλτης, δεν άστραψε λαμπάδας φως στο νυφικό κρεβάτι κι ουδέ κανείς δεν έσυρε χορό λυγεροπάτη το γάμο δεν τραγούδησεν ο κύρης ουδ' η μάνα μόν έστρωσε το στρώμα της την ώρα της χαράς της η Σιωπή, κι η Σκοτεινιά την ενυφοστολούσε και γάμος ήταν, μα χωρίς του γάμου τα τραγούδια.
Η Νύχτα ήταν παράνυμφη και δεν είδ' η Αυγούλα γαμπρό ποτέ το Λέανδρο στη γνώριμή του κλίνη γιατί κατά την Άβυδον εξανακολυμπούσε, σαν μύριζε ο αχόρταγος νυχταγκαλιές ακόμα!
Πάλι η πεντάμορφη η Ηρώ κρυφά απο τους γονιούς της κοράσι ήταν ολημερίς κι ολυνυχτίς γυναίκα. Πόσες φορές κι οι δυό 'λεγαν να βασιλέψει ο Ήλιος.
Με τούτα εκρύβαν την πολλήν ανάγκη της αγάπης κι ενυχτοξημερώνονταν με τα κρυφά παιγνίδια.
Μόνο λιγόμερα έζησαν τα δυό τ' αγαπημένα δε χάρηκαν το γάμο τους, τον πολυπαθιασμένο.
Σαν ήρθε η βαρυχειμωνιά, σαν ήρθε η μαύρη η ώρα, που φέρνει τ' αγριόκαιρα και τες ανεμοζάλες, που τα βαθά και τ' αχαμνά της θάλασσας θεμέλια χτυπάν τα και φυσομανάν χειμωνικοί οι ανέμοι, κι όλο τον πόντο δέρνουν τον και τόνε ξαναδέρνουν που το μαυροκαράβι του στην αμμουδιά ξωσέρνει, απο μες τ' άπιστα νερά για να γλιτώσει ο ναύτης, και τότε δεν κράτησε της θάλασσας ο φόβος, απότολμε σε, Λέανδρε!
Παραγγελιά του πύργου, που σου θυμίζει λαμπερή τον ταχτικό σου γάμο, το μανιωμένο πέλαγος μην το ψηφάς, προστάζει.
Έπρεπε η άμοιρη η Ηρώ, έπρεπε η δόλια κόρη μες στο χειμώνα απόμακρα να μείνει του Λεάνδρους και τ' άστρο το λιγόφωτο να μην το ξανανάψει
Μόν έσπρωξε το χέρι της η μοίρα κι η αγάπη και του θανάτου ανέφανε λαμπάδα, όχι του γάμου! Νύχτα ήτον, που οι αέρηδες χειρότερα μανίζουν και πιο φυσάν και πιο χτυπάν και πιότερο δριμύζουν κι απάνω στ' ακροθάλασσα μαζί σύγκρατοι πέφτου.
Τότε κι ο Λέανδρος να βρει την ακριβή του νύφη, με το γιαλό τον άπονο φριχτά χαροπαλεύει.
Τότε πηδούσε το νερό, κύμα στο κύμα εκύλα κι ο ουρανός κι η θάλασσα τότε γινήκαν ένα κι απο παντού σηκώθη αχός που μάχονται οι ανέμοι, ο Εύρος με το Ζέφυρο, με το Βοριάν ο Νότος και δώσ' του χτύπος άπαυτος της βροντοκυματούσας.
Ο Λέανδρος βαρύπαθος ανάμεσα στο ρέμα πολλές φορές παρακαλεί τη θαλασσαφροδίτη πολλές φορές το βασιλιά, που ορίζει τα πελάγη δεν ξέχασε και το Βοριά, το νιό το διωγματάρη.
Μα δεν εβοήθησε κανείς και δεν έφτασε ο Έρως να τόνε σώσει απο παντού το φουσκωμένο κύμα τον έδερνε, τον έπαιρνε, του σύντριβε τα πόδια και των χεριών του η δύναμη ασάλευτη πιόν ήταν.
Άξαφνα εχύθη και νερό καμπόσο στο λαιμό του, κι ήπιε ποτόν ανώφελο, ποτόν άρμη γεμάτο, κι άνεμος έσβησε πικρός τον άπιστο το λύχνο και την ψυχή κι αγάπη του του θλιβερού Λεάνδρου Ελείνη όσ' έβλεπε ν' αργεί μ' ολάγρυπνα τα μάτια έστεκε, κι απ' τες έννιες της σαν κύμα έδερνε ο νούς της.
Ήρθ' η Αυγούλα, μόν η Ηρώ δεν είδε τον καλό της! και πάντοθ' έριχνε ματιές στης θάλασσας τα πλάτια μήπως και δει τον άντρα της να παραδέρνει κάπου, αφότου ο λύχνος έσβησε.
Μόν άμα ομπρός στο μώλο νεκρό είδε τον στου πύργου της τα βράχια να χτυπιέται, εξέσκισε το κεντητό χιτώνι της στα στήθη κι ερρίχτη κατακεφαλής, απο τον όρθιο πύργο κι απάνω απέθαν' η Ηρώ στον άψυχό της άντρα,κι απόμειναν αγκαλιαστά τα δυό τα λείψανά τους.
(Μετάφραση: Σιμ. Μενάρδος)
και την Σηστόν, που της Ηρώς ενυκτογίνη ο γάμος.
Να κολυμπάει το Λέανδρον ακούω και μαζί του
τον λύχνον τα μηνύματα να λέει της Αφροδίτης,
τον καλεστήν και στολίσrην της νυχτοπαντρεμένης
το λύχνον, ταναγγάλιασμα των δυών αγαπημένων.
Για τα νυχτέρια του έπρεπε μες στ' άστρα να τον πάρει
ο άγιος Θεός και να τον πει "τ' αστέρι των ερώτων"
τι στης αγάπης τους καημούς κι αυτός σύντροφος ήτον
και φύλαξε το μυστικό του γαμου του ακοιμήτου
προτού φυσήξει ο άνεμος την άπονη πνοή του.
Έλα Θεά, τραγούδα μου, να πούμε τόνα τέλος
του λυχναριού που απόσβησε και του παιδιού που εχάθη, - See more at: http://olagiaola.com/index.php/m/2013-07-27-06-07-15/item/423-%CE%BA%CE%B1%CE%B8-%CE%B7%CF%81%CF%89-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BB%CE%B5%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83#sthash.EZm3XBU8.dpuf
Να κολυμπάει το Λέανδρον ακούω και μαζί του
τον λύχνον τα μηνύματα να λέει της Αφροδίτης,
τον καλεστήν και στολίσrην της νυχτοπαντρεμένης
το λύχνον, ταναγγάλιασμα των δυών αγαπημένων.
Για τα νυχτέρια του έπρεπε μες στ' άστρα να τον πάρει
ο άγιος Θεός και να τον πει "τ' αστέρι των ερώτων"
τι στης αγάπης τους καημούς κι αυτός σύντροφος ήτον
και φύλαξε το μυστικό του γαμου του ακοιμήτου
προτού φυσήξει ο άνεμος την άπονη πνοή του.
Έλα Θεά, τραγούδα μου, να πούμε τόνα τέλος
του λυχναριού που απόσβησε και του παιδιού που εχάθη, - See more at: http://olagiaola.com/index.php/m/2013-07-27-06-07-15/item/423-%CE%BA%CE%B1%CE%B8-%CE%B7%CF%81%CF%89-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BB%CE%B5%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83#sthash.EZm3XBU8.dpuf
Πές μου το λύχνον, δέσrιοινα, που είδε κρυφές αγάπες
της νύχτας τον κολυμπητήν, που γιο γσμπρός πρυμίζει
τον γάμο πες τον σκοτεινόν, που δεν είδ' η Αυγούλα, - See more at: http://olagiaola.com/index.php/m/2013-07-27-06-07-15/item/423-%CE%BA%CE%B1%CE%B8-%CE%B7%CF%81%CF%89-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BB%CE%B5%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83#sthash.EZm3XBU8.dpuf
της νύχτας τον κολυμπητήν, που γιο γσμπρός πρυμίζει
τον γάμο πες τον σκοτεινόν, που δεν είδ' η Αυγούλα, - See more at: http://olagiaola.com/index.php/m/2013-07-27-06-07-15/item/423-%CE%BA%CE%B1%CE%B8-%CE%B7%CF%81%CF%89-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BB%CE%B5%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83#sthash.EZm3XBU8.dpuf
Πές μου το λύχνον, δέσrιοινα, που είδε κρυφές αγάπες
της νύχτας τον κολυμπητήν, που γιο γσμπρός πρυμίζει
τον γάμο πες τον σκοτεινόν, που δεν είδ' η Αυγούλα, - See more at: http://olagiaola.com/index.php/m/2013-07-27-06-07-15/item/423-%CE%BA%CE%B1%CE%B8-%CE%B7%CF%81%CF%89-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BB%CE%B5%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83#sthash.EZm3XBU8.dpuf
της νύχτας τον κολυμπητήν, που γιο γσμπρός πρυμίζει
τον γάμο πες τον σκοτεινόν, που δεν είδ' η Αυγούλα, - See more at: http://olagiaola.com/index.php/m/2013-07-27-06-07-15/item/423-%CE%BA%CE%B1%CE%B8-%CE%B7%CF%81%CF%89-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BB%CE%B5%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83#sthash.EZm3XBU8.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου