Κι αν ήμουνα σαν τους αποδημητικούς αετούς,
που σε μιαν άνοιξη μπορούνε
να ταξιδέψουν τις Ινδίες, την Αίγυπτο και την Ελλάδα
κι αν τα πατήματά μου ήτανε κάποτε
σαν των θαλασσινών, π' αφού αρμενίσανε καιρό στον ωκεανό,
ακόμα νιώθουν κάτου από τα πόδια τους τα βουνοκύματά του..
κι αν μονομιά, σα νά' χα πίσω μου τον κόρακα του Αχέρωνα
να λαχανιάζει να με φτάσει,
συμμαζεμένος στον εαυτό μου,
ετοιμαζόμουνα να ορμήσω
πιο πέρα απ' όλους τους κλειστούς ρυθμούς του κόσμου,
το μερτικό μου να γυρέψω απ' τα σκοτάδια
τάχα γιατί το ανάβαλα το μέγα βήμα;
Μα τώρα λέω που Σεις μ' ανοίξατε το δρόμο,
με πάτημα χορού στα ερέβη προχωρώντας,
πολεμιστές μου αθάνατοι,
και πως σιμά Σας
τα σκότη του θανάτου είναι σαν ίσκιος
μεγάλου δέντρου, που κοντά κοντά απλωμένοι
για την Ελλάδα κουβεντιάζουμε, ως Τη βλέπατε την ώρα
που τα μάτια Σας έκλειναν σ' Αυτό τον κόσμο,
τον κόσμο που γκρεμίζονταν, Αυτή για ν' ανατείλει
φωτισμένη απ' τη λάμψη της ψυχής Σας΄
νεκροί αδερφοί μου του βουνού, του πελάου και του κάμπου,
για τα προπλάσματα μιας νέας ζωής που θα' ρτει
μες το φως της θυσίας Σας, αδερφοί μου !
Πως τώρα πια δε φεύγω από κοντά Σας,
μηδέ στιγμή να φύγω από κοντά Σας
ζητώ, γιατί έχω κάμει απ' την καρδιά μου,
για να χορεύετε, λεβέντες μου, έν' αλώνι,
και με κλειστά τα βλέφαρα Σας αγναντεύω
να μπαίνετε ένας ένας στου θανάτου
στο μυστικό χοροστασιό πιασμένοι,
και Σας κοιτάω με σφαλισμένα μάτια,
και δε χορταίνω, δε χορταίνω να Σας βλέπω,
πολεμιστές αθάνατοι, αδερφοί μου,
ολοένα να χορεύετε τον κλέφτικο και το συρτό
πά' στην καρδιά μου !
Από κοντά Σας πια δε φεύγω,
κι αν σημάνουν μερτικό μου
όλα τ' αστέρια
μα εδώ
σ' Εσάς αφήνω την καρδιά μου,
κρυφό χοροστασιό,
πυρά νεκρών μεγάλη,
περιβόλι μαζί και κοιμητήρι΄
ώσπου, χορεύοντας τον κλέφτικο και το συρτό βαθιά της,
μιαν ώρα Εσείς να σπάσετε και τα δεσμά της,
σ' ένα μόνο παλμόν αναγάλλιας,
τον παλμό Σας,
σ' ένα μόνο ρυθμό γυρισμού,
το χορό Σας, τον αιώνιο χορό της Ελλάδας!
ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου