Θεόφραστου χαρακτήρες: Ο Φλύαρος

"Η φλυαρία είναι διήγηση λόγων μωρών και απερίσκεπτων, ενώ ο φλύαρος το είδος του ανθρώπου που, αφού καθίσει κοντά σε κάποιον τον οποίο δεν γνωρίζει, αρχίζει πρώτα να επαινεί τη γυναίκα του. Κατόπιν του διηγείται το όνειρο που είδε τη νύχτα...
Έπειτα του αφηγείται με λεπτομέρειες ένα ένα τα εδέσματα που είχε στο δείπνο του.  
Μετά, καθώς το πράγμα προχωρά, του λέει ότι οι άνθρωποι του παρόντος είναι πολύ χειρότεροι απ᾽ τους παλιούς, 
ότι το σιτάρι στην αγορά είναι φθηνό, 
ότι υπάρχουν στην πόλη πολλοί ξένοι, 
ότι η θάλασσα από τη γιορτή των Διονυσίων και μετά είναι κατάλληλη για τη ναυσιπλοΐα, 
και ότι, αν ο Δίας στείλει περισσότερη βροχή, η γη θα γίνει πιο εύφορη,
ποιο χωράφι σκοπεύει να καλλιεργήσει του χρόνου, 
ότι η ζωή είναι δύσκολη, 
ότι ο Δάμιππος αφιέρωσε την πιο μεγάλη δάδα στα Ελευσίνια Μυστήρια, 
και «Πόσοι είναι οι κίονες του Ωδείου;»
 και «Χθες έκανα εμετό» 
και «Τί μέρα έχουμε σήμερα;», 
ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια είναι κατά το μήνα Βοηδρομιώνα, τα Απατούρια τον Πυανοψιών, ενώ τα αγροτικά Διονύσια τον Ποσειδεώνα. 
Κι αν κάποιος κάνει ότι τον ανέχεται, δε σταματά! Από αυτό το είδος των ανθρώπων, λοιπόν, πρέπει να φεύγει φτεροκοπώντας και να απομακρύνεται με μεγάλα βήματα όποιος θέλει να μην καεί. 
Γιατί είναι δύσκολο να συναναστραφείς με ευχαρίστηση ανθρώπους, οι οποίοι δε διακρίνουν μεταξύ αργίας και βιασύνης."

AΔΟΛΕΣΧΙΑ

Ἡ δὲ ἀδολεσχία ἐστὶ μὲν διήγησις λόγων μακρῶν καὶ ἀπροβουλεύτων, ὁ δὲ ἀδολέσχης τοιοῦτός ἐστιν, οἷος, ὃν μὴ γινώσκει, τούτῳ παρακαθεζόμενος πλησίον πρῶτον μὲν τῆς αὑτοῦ γυναικὸς εἰπεῖν ἐγκώμιον· εἶτα ὃ τῆς νυκτὸς εἶδεν ἐνύπνιον, τοῦτο διηγήσασθαι· εἶθ᾽ ὧν εἶχεν ἐπὶ τῷ δείπνῳ, τὰ καθ᾽ ἕκαστα διεξελθεῖν.  εἶτα δὴ προχωροῦντος τοῦ πράγματος λέγειν ὡς πολὺ πονηρότεροί εἰσιν οἱ νῦν ἄνθρωποι τῶν ἀρχαίων, καὶ ὡς ἄξιοι γεγόνασιν οἱ πυροὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ, καὶ ὡς πολλοὶ ἐπιδημοῦσι ξένοι, καὶ τὴν θάλατταν ἐκ Διονυσίων πλώιμον εἶναι, καὶ εἰ ποιήσειεν ὁ Ζεὺς ὕδωρ πλεῖον, τὰ ἐν τῇ γῇ βελτίω ἔσεσθαι, καὶ ὃν ἀγρὸν εἰς νέωτα γεωργήσει, καὶ ὡς χαλεπόν ἐστι τὸ ζῆν, καὶ ὡς Δάμιππος μυστηρίοις μεγίστην ‹τὴν› δᾷδα ἔστησεν, καὶ «Πόσοι εἰσὶ κίονες τοῦ Ὠιδείου;» καὶ «Χθὲς ἤμεσα», καὶ «Τίς ἐστιν ἡμέρα τήμερον;»  καὶ ὡς Βοηδρομιῶνος μέν ἐστι τὰ μυστήρια, Πυανοψιῶνος δὲ τἀπατούρια, Ποσιδεῶνος δὲ ‹τὰ› κατ᾽ ἀγροὺς Διονύσια. κἂν ὑπομένῃ τις αὐτόν, μὴ ἀφίστασθαι.
παρασείσαντα δὴ δεῖ τοὺς τοιούτους τῶν ἀνθρώπων ‹φεύγειν› καὶ διαράμενον ἀπαλλάττεσθαι, ὅστις ἀπύρευτος βούλεται εἶναι· ἔργον γὰρ συναρκεῖσθαι τοῖς μήτε σχολὴν μήτε σπουδὴν διαγινώσκουσιν.

ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ - "ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ" Μτφρ.Σταύρος Γκιργκένης ΕΚΔ.ΖΗΤΡΟΣ