Ύμνος εις την Γαία. Μητέρα των Πάντων.

Την Γαία, τη μητέρα όλων των όντων, θα ψάλλω, την γεροθέμελη, την πρεσβύτερη, 
που θρέφει όλα όσα βρίσκονται πάνω στην χθόνα
και όσα έρχονται πάνω στην θεϊκή χθόνα κι όσα είναι στην θάλασσα
κι όσα πετούν. όλα αυτά τρέφονται από την δική σου ευτυχία.
Από εσένα οι θνητοί αποκτούν καλά παιδιά και καλούς καρπούς,...
πότνια, από εσένα εξαρτάται να δώσεις, να αφαιρέσεις τη ζωή
από τους θνητούς ανθρώπους. και είναι ευτυχισμένος όποιος συ
τιμήσεις στην ψυχή σου. σε αυτόν τότε όλα είναι άφθονα.
γεμάτα τα καρποφόρα χωράφια τους, έχουν μες στα χωράφια
ζώα άφθονα και σπίτια τους είναι γεμάτα από καλά.
οι ίδιοι με νόμους καλούς κυβερνούν τις πόλεις τους που έχουν
γυναίκες όμορφες, ευτυχία και πλούτος πολύς τους συνοδεύει.
Τα παιδιά χαίρονται με ολόφρεσκη χαρά και οι κοπέλες
σκιρτούν να χορέψουν σε λουλουδιασμένους χορούς με διάθεση
χαρούμενη μέσα στα τρυφερά λουλούδια των λιβαδιών, όποιος
εσύ τιμήσεις, σεβαστή θεά, γενναιόδωρη θεϊκή δύναμη.
Να έχεις χαρές, μητέρα των θεών, γυναίκα του αστερόεντος
Ουρανού. για ανταμοιβή του ύμνου δίνε μου ευχάριστη ζωή.
κι εγώ πάλι θα σε μνημονεύσω και σε άλλο τραγούδι.


Γαῖαν παμμήτειραν ἀείσομαι, ἠυθέμεθλον, πρεσβίστην, ἣ φέρβει ἐπὶ χθονὶ πάνθ’ ὁπόσ’ ἐστίν, ἠμὲν ὅσα χθόνα δῖαν ἐπέρχεται ἠδ’ ὅσα πόντον ἠδ’ ὅσα πωτῶνται, τάδε φέρβεται ἐκ σέθεν ὄλβου.
ἐκ σέο δ’ εὔπαιδές τε καὶ εὔκαρποι τελέθουσι,
πότνια, σεῦ δ’ ἔχεται δοῦναι βίον ἠδ’ ἀφελέσθαι θνητοῖς ἀνθρώποισιν: ὃ δ’ ὄλβιος, ὅν κε σὺ θυμῷ πρόφρων τιμήσῃς: τῷ τ’ ἄφθονα πάντα πάρεστι. βρίθει μέν σφιν ἄρουρα φερέσβιος ἠδὲ κατ’ ἀγροὺς
κτήνεσιν εὐθηνεῖ, οἶκος δ’ ἐμπίπλαται ἐσθλῶν:
αὐτοὶ δ’ εὐνομίῃσι πόλιν κάτα καλλιγύναικα κοιρανέουσ’, ὄλβος δὲ πολὺς καὶ πλοῦτος ὀπηδεῖ: παῖδες δ’ εὐφροσύνῃ νεοθηλέι κυδιόωσι παρθενικαί τε χοροῖς πολυανθέσιν εὔφρονι θυμῷ
παίζουσαι σκαίρουσι κατ’ ἄνθεα μαλθακὰ ποίης,
οὕς κε σὺ τιμήσῃς, σεμνὴ θεά, ἄφθονε δαῖμον. χαῖρε, θεῶν μήτηρ, ἄλοχ’ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος, πρόφρων δ’ ἀντ’ ᾠδῆς βίοτον θυμήρε’ ὄπαζε: αὐτὰρ ἐγὼ καὶ σεῖο καὶ ἄλλης μνήσομ’ ἀοιδῆς.