"Τα λάθη των φίλων μας τα ανεχόμαστε· τα λάθη των παιδιών μας;"

"Έχω, πάλι, την αξίωση οι πατέρες να μην είναι τελείως απότομοι και σκληροί στη συμπεριφορά τους αλλά σε πολλές περιπτώσεις πρέπει να συγχωρεί κάποιος το νεότερό του για τυχόν παραπτώματα και να αναλογίζονται ότι και αυτοί κάποτε υπήρξαν νέοι.
Και, όπως ακριβώς οι γιατροί, αναμιγνύοντας τα πικρά φάρμακα με γλυκούς χυμούς, εφεύραν την τέρψη ως λύση για το συμφέρον (της υγείας μας), έτσι και οι πατέρες πρέπει να γλυκαίνουν τη σφοδρότητα των επιπλήξεων τους με την πραότητα τους και άλλοτε να αφήνουν και να χαλαρώνουν τα χαλινάρια στις επιθυμίες των παιδιών τους κι άλλοτε να τα ξανασφίγγουν και μάλιστα να δικαιολογούν τα λάθη τους, αλλιώς, αν προς στιγμή οργισθούν, αμέσως να ξεθυμάνουν.
Γιατί η αυστηρότητα και η υπερβολική επιμονή σ' αυτή (η έλλειψη συγκατάβασης) είναι μεγάλη απόδειξη έλλειψης αγάπης προς τα παιδιά. Καλά είναι μερικά από τα παραπτώματα να κάνουν ότι δεν τα ξέρουν αλλά να εφαρμόζουν στην περίπτωση την πρεσβυωπία και την κουφαμάρα τους, έτσι που να μη βλέπουν μερικά που βλέπουν από όσα συντελούνται και να μην ακούν ενώ τα ακούν.  
Τα λάθη των φίλων μας τα ανεχόμαστε· που είναι το παράξενο να ανεχθούμε και τα λάθη των παιδιών μας;"

Πλούταρχος (Περί παίδων αγωγής, 13d-13e)