Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Το τίμημα της μετριότητας

«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά...», γράφει στα Μικρά του Έψιλον ο Οδυσσέας Ελύτης. Μια αλήθεια ικανή να μας ωθήσει να διακρίνουμε ποιότητες και ευαισθησίες σε έναν κόσμο που ‘χει χάσει την ταυτότητά του στα διεθνή παζάρια των τεχνοκρατών και της προόδου...

Μπορεί αυτής της πατρίδας να μην της έλαχε η άνεση και το σθένος χωρών του “πρώτου κόσμου”, δεν εγκατέλειψε όμως ποτέ την αρχέγονη θλίψη της. Κι η θλίψη, αντί για αφορμή ενδοσκόπησης και δημιουργίας, έγινε θηλιά στο λαιμό της. Είναι να απορεί κανείς πως το θαύμα της ύπαρξης μετουσιώθηκε μέσα σε λίγες δεκαετίες σε μια θλιβερή μετριότητα άνευ περιεχομένου.
Αναμφίβολα, μας δόθηκε ένα προνόμιο που λίγοι θα μπορούσαν να έχουν. Γεννηθήκαμε σ’ έναν τόπο αρχέγονο και μυστηριακό, όπου η ζωή παραμένει ως σήμερα στα μέτρα του ανθρώπου. Γιατί αυτός ο τόπος -όσο και να μην θέλουμε να το δούμε- κρύβει στα σπλάχνα του την αίσθηση του επιτεύξιμου. Κρύβει ιδέες που περιμένουν να τις αγγίξουμε, με την ελπίδα μιας μελλοντικής, αλλά όχι ανώδυνης, αναγέννησης.
Και το προνόμιο έγινε κατάρα.
Πάει καιρός που χάσαμε την πίστη στον εαυτό μας. Πάει καιρός που η μοίρα της ζωής μας περιήλθε σε χέρια αγνώστων και μείναμε να περιπλανιόμαστε βαριεστημένοι και στείροι από προοπτικές και οράματα. Ας είμαστε ειλικρινείς. Πότε εκτιμήσαμε ικανοποιητικά τον τόπο και τις δυνατότητές του; Πότε πιάσαμε τη ζωή απ’ τα μαλλιά, δηλώνοντας παρόντες στο παιχνίδι της ύπαρξης;
Ο Ελύτης δεν έτρεφε αυταπάτες. Αναγνώρισε την απέραντη μετριότητα της φυλής του, αλλά ήταν πεπεισμένος ότι υπήρχαν ακόμα άνθρωποι που επέμεναν να πολεμούν τη φθορά με τον δικό τους τρόπο. Στήριζε τις ελπίδες του σ’ εκείνους που μέσα στο ημίφως του προσωπικού τους χώρου δημιουργούν πεισματικά το μέλλον τους, αδιαφορώντας για την πνιγερή μετριότητα ενός κόσμου υποταγμένου στη συνήθεια και την ψευδή ασφάλεια.
Άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μας παντού, σε δρόμους, φτωχά διαμερίσματα, υπόγεια, γκρίζες αίθουσες σχολείων, μπαλκόνια και μπαχτσέδες, πολυσύχναστα καφέ του κέντρου ακόμα και σε μπαρ που μυρίζουν τσιγάρο και οινόπνευμα. Ένας κρίσιμος αριθμός δημιουργών, ικανός να φέρει την ανατροπή. Γονείς, νοικοκυρές, μουσικοί, ερμηνευτές, συγγραφείς και ποιητές, ζωγράφοι, εραστές, αγρότες, κτηνοτρόφοι και μεροκαματιάρηδες, μαθητές, έφηβοι και ηλικιωμένοι, πεισματάρηδες όλων των ηλικιών είναι ικανοί να ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα μιας κοινωνίας σε χρόνιο λήθαργο.
Το τίμημα της μετριότητας είναι αβάσταχτο. Προτεραιότητα στους αφανείς δημιουργούς αυτού του τόπου. Είναι η πιο αθώα και η πλέον ήπια ενεργειακή πολιτική που μπορούμε να εφαρμόσουμε."

Από το προσωπικό ιστολόγιο του αγαπητού μας φίλου Γ.Σαράτση:  http://apotypoma.blogspot.gr/2012/09/blog-post_10.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου