που με ρυπαρές καρδιές. τελετές ανόητες και βέβηλες,
βωμούς και ναούς καθαγιάζουν στο όνομά σου!..
Ναούς; ή μήπως αισχρά ιερά, λέω εγώ;
που προστατεύουν την ακολασία και την ασέβεια
κάτω από τον μανδύα της θεϊκότητας;"
Και εσύ, Χυδαία θεά! Η ανομία σου,
που, όταν και οι άλλοι κάνουν τα ίδια, φαίνεται μικρότερη,
τους δίνει τα χαλινάρια για κάθε ασέβεια.
Καταστροφέα ψυχής και σώματος, εχθρά
της λογικής, συνωμότρα γλυκιάς απάτης,
μεγάλη και μικρή του κόσμου συμφορά.
Άξια η φήμη σου ως κόρης του Ωκεανού,
αυτού του ύπουλου τέρατος που με ήρεμα νερά
πρώτα καλμάρει, μα γοργά φουρτουνιάζει και θύελλες φέρνει.
Πόσους ανέμους στεναγμών, δακρύων καταρράχτες,
πόσα σπασμένα κύματα ελπίδων, φόβων αβύσσους
φέρνεις στους ανθρώπους, πόσους βράχους παγωμέμης απόγνωσης.
Πλημμυρίδες πεθυμιάς τόσο πεισματικής, που θα έκαναν
τον κόσμο να αλλάξει τ'όνομά σου, όταν θα αποδεχτείς
μητέρα της Μανίας και των καταιγίδων, όχι της αγάπης.
Κοίτα τι θλίψη τώρα και ταραχή
έστειλες τώρα σε ένα φτωχό ζευγάρι εραστών..!
Φύγε, εσύ που καυχιέσαι Παντοδύναμη πως είσαι."
Άλαν Ράμσεϊ - από το έργο του "Ο ευγενικός βοσκός"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου