'Oποιος προτιμά από τον εαυτό του την πατρίδα, είναι αγαπητός στους θεούς

 «Όπως ακριβώς λοιπόν είναι ανόητος, εκείνος που προτιμά το ένα από τα πέντε δάχτυλα, και λογικός, εκείνος που προτιμά τα πέντε από τα ένα (διότι ο ένας περιφρονεί και ό,τι προτιμά,ενώ ο άλλος ανάμεσα στα πέντε περισώζει και το ένα), κατά τον ίδιο τρόπο πάλι όποιος θέλει να σώσει τον εαυτό του περισσότερο από την πατρίδα, εκτός που κάνει αθέμιτα πράγματα, είναι γενικά ανόητος, επειδή επιθυμεί αδύνατα πράγματα, ενώ, όποιος προτιμά από τον εαυτό του την πατρίδα, είναι αγαπητός στους θεούς και με συγκροτημένη σκέψη.

Έχει λεχθεί όμως ότι, κι αν ακόμη κάποιος δεν συναριθμεί τον εαυτό του μέσα στο σύνολο, αλλά τον εξετάζει ατομικά, καταλήγει στο να προτιμά τη σωτηρία του συνόλου από την ατομική σωτηρία του, επειδή η καταστροφή της πολιτείας δείχνει και την καταστροφή του πολίτη, όπως ακριβώς και η αποκοπή του χεριού και την καταστροφή του ενός δαχτύλου, καθώς είναι μέρος του χεριού. Σύμφωνα μ’ αυτά λοιπόν ας γίνει ανακεφαλαίωση από μας, διότι πρέπει να μη χωρίζουμε το κοινό συμφέρον από το ατομικό συμφέρον, αλλά να το θεωρούμε ένα και το ίδιο. Διότι αυτό που συμφέρει στην πατρίδα είναι κοινό με ό,τι συμφέρει στον καθένα χωριστά (διότι το σύνολο χωρίς τα μέρη του δεν είναι τίποτε) και,ό,τι συμφέρει στον πολίτη, συμφέρει και στην πόλη, εάν βέβαια παίρνεται ως συμφέρον του πολίτη. Διότι και αυτό που είναι ωφέλιμο στο χορευτή ως χορευτή θα είναι κέρδος και για όλο το χορό. Αν, λοιπόν, βάλουμε σε όλα με τη σκέψη μας αυτόν τον συλλογισμό, θα φωτίσουμε πολύ τα επιμέρους, ώστε σε καμιά περίσταση να μην παραλείψουμε το καθήκον μας προς την πατρίδα».


«Ώσπερ ουν ανόητος μεν ο των πέντε δακτύλων τον ένα προκρίνων,ευλόγιστος δε ο τους πέντε του ενός•ο μεν γαρ ατιμάζει και τον προκεκριμένον,ο δ’ εν τοις πέντε και τον ένα περισώζει•τούτον δ’ αυ τον τρόπον και ο μεν εαυτόν της πατρίδος πλέον σώζειν βουλόμενος προς τω δραν αθέμιτα και άλλως ανόητος ιμείρων αδυνάτων,ο δε εαυτού προτιμών την πατρίδα θεοφιλής τε και τοις λογισμοίς αραρώς.είρηται δ’ όμως,ως καν ει μη συναριθμοίτό τις τω συστήματι,κατ’ ιδίαν δ’ εξετάζοιτο,καθήκειν της εαυτού σωτηρίας την του συστήματος προκρίνειν,ότι την ως πολίτου σωτηρίαν ανύπαρκτον απέφαινεν η της πόλεως απώλεια,καθάπερ και την ως δακτύλου,ως μέρους χειρός,η της χειρός αναίρεσις.και δη κατά τούτων ημίν συγκεκεφαλαιώσθω,διότι χρη το κοινή συμφέρον του ιδία μη χωρίζειν,αλλ’ εν ηγείσθαι και ταυτόν•το τε γαρ τη πατρίδι συμφέρον κοινόν εστι και των κατά μέρος εκάστω,το γαρ όλον δίχα των μερών εστιν ουδέν,το τε τω πολίτη συμφέρον προσήκει και τη πόλει,εάν γε ως πολίτη συμφέρον λαμβάνηται.και γαρ <το> τω χορευτή ως χορευτή λυσιτελές και τω όλω χορώ κερδαλέον αν είη.τούτον ουν τον λόγον ενθέμενοι πάντα ταις διανοίαις πολύ φως έξομεν εν τοις κατά μέρος ,ώστε εν μηδενί παραλιπείν καιρώ το προς την πατρίδα καθήκον».

Ιεροκλέους εκ του "Πώς πατρίδι χρηστέον". Από το κεφάλαιο «Περί πατρίδος» του «Ανθολογίου» του Ιωάννου Στοβαίου