Οι χρησμοί δόθηκαν, τα χείλη σφραγίστηκαν, οι αρχαίοι Ναοί γίνηκαν σπαράγματα

 "Σαν δύο κορμιά εραστών παγωμένα στον χρόνο, δυο μαύροι βράχοι στα σκοτεινά νερά της έρημης λίμνης. Λέσβος η Ιερή. Ένας ανοιχτός υπαίθριος ναός αφιερωμένος σε ξεχασμένους Θεούς. Τι κι αν οι άνθρωποι ξέχασαν τα ονόματα τους αυτοί δεν έπαψαν να υπάρχουν.
 Μιλούν, γελούν, θυμώνουν και ερωτεύονται, εναλλάσσονται τα συναισθήματα τους σαν τις εποχές του χρόνου, με την ένταση των καιρικών φαινομένων. Άλλοτε τρυφερά σαν το χαμόγελο της πρώτης ηλιαχτίδας στη νεογέννητη φτέρη άλλοτε άγρια και αδυσώπητα σαν τους κεραυνούς πάνω στις λεύκες.
Νιώθεις την παρουσία τους μέσα στα ξέφωτα, πάνω στα βράχια με τα βρύα, στο κελάρυσμα του νερού που σε λίγες μέρες θα δώσει ορμή στον καταρράκτη.
Τώρα όμως όλα είναι ήρεμα, γαλήνια, ίσα που ακούγεται ο ήχος του νερού. Οι θεόρατοι βράχοι στέκουν ακοίμητοι φρουροί του Ιερού και οι Νηρηίδες χαμογελούν πίσω απ'τα φυλλώματα του κισσού.
Ένας τόπος μαγείας... Νιώθεις παρείσακτος μέσα στην τόση ομορφιά, πρέπει να φύγεις.
Οι χρησμοί δόθηκαν, τα χείλη σφραγίστηκαν , οι αρχαίοι Ναοί γίνηκαν σπαράγματα και συνυπάρχουν ειρηνικά στους τοίχους των Εκκλησιών με τη νέα Θρησκεία.
Μόνο τα υπαίθρια ιερά έμειναν ανέπαφα στον χρόνο, μόνο εδώ ακούς τους παλιούς Θεούς να σου μιλούν στην γλώσσα σου, χώμα και νερό και φως και αγέρας και Πνεύμα Αθάνατο".

Ειρήνη Λαγουτατζή