Το μόνο της ζωής μας ταξείδιον

"Ορθά έχει χαρακτηρισθεί ο Ύπνος ως προπόνησις του θανάτου (Πλάτων). Εδώ όμως επεισέρχεται κάτι το παράξενον. Ομοιάζουμε σαν έναν άνθρωπον ο οποίος δεν φοβείται το ταξίδι απλά φοβείται τις αποστάσεις. Δηλαδή δεν φοβούμαι να πάω έως την Αθήνα αλλά φοβούμαι να πάω έως τη Νέα Υόρκη. Εν ολίγοις δεν φοβούμαστε το μικρό ταξίδιον του Ύπνου αλλά φοβούμαστε το μεγάλο του θανάτου.
Είναι όμως η ίδια πορεία με το ίδιο όχημα και την ίδια θέση και το ίδιο εισιτήριο. Εξάλλου εν τη ώρα του ύπνου ταξιδεύουμε στο μεγάλο συμπαντικό σχολείο, λαμβάνουμε γνώσεις και εντολές γι αυτό όλα συμβαίνουν από τη στιγμή κατά την οποία ξυπνάμε (αρρώστιες, εξελίξεις, καλές συνέπειες κ.λ.π). Εάν βλέπαμε τον αόρατο εαυτό μας που ακριβώς πηγαίνει κατά την ώρα του ύπνου θα τον περιγράφαμε ως ένα μεγάλο ταξιδευτή ο οποίος πηγαίνει στο καλύτερο σχολείο αφήνοντας το σπίτι του (σώμα) αν και πρέπει και πάλι να επιστρέψει.
Μάλλον σε αυτό το σημείο έγκειται η βασική διαφορά ύπνου και θανάτου. Κοιμόμαστε άφοβα διότι ξέρουμε ότι θα επιστρέψουμε στην οικία του σώματος. Φοβούμεθα τον θάνατον διότι απουσιάζει το στοιχείο της επιστροφής. Ο θάνατος είναι ταξίδι μετακόμισης και όχι ταξίδι αναψυχής όπως ο ύπνος. Όμως για όλα υπάρχει η λύσις (ας θυμηθούμε ότι ο λυσιτελής ήταν ο ωφέλιμος). Κανείς δεν μπορεί να μείνει στο ίδιο μέρος για πάντα και το πιο ωραίο ταξίδι είναι αυτό το οποίο δεν έχει επιστροφή. Διότι τελικά εάν ιδούμε το σύμπαν ως τη Μεγάλη Πατρίδα θα αγαπήσουμε την τόσο εύκολη μετάβαση προς αυτή. Ο άνθρωπος κοιμάται όταν γλυκά (Όμηρος) η Αθηνά Σοφία τον επισκέπτεται και του σκεπάζει τα βλέφαρα (όχι τυχαία ο Ποιητής θέτει τη θεά της σοφίας να στέλνει τον άνθρωπο στο συμπαντικό βραδινό ενύπνιον σοφό συμπαντικό ταξίδι).

Ο άνθρωπος "πεθαίνει" όταν γλυκά οι δυνάμεις του έχουν ωριμάσει ώστε να ενωθούν με εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες ατόνισαν όταν ο άνθρωπος ως δύναμη κρύφθηκε μέσα στο σώμα. Ο Θάνατος ως δύναμη ομοιάζει με τον ήλιο ο οποίος αρπάζει τον άνθρωπο όταν αυτός βγαίνει από το σπίτι του και τον θερμαίνει.Υπομονετικά οι δυνάμεις του σύμπαντος περιμένουν τον άνθρωπο να εξέλθει της οικίας του σώματος ώστε ως δυνάμεις να ενωθούν με τις ανθρώπινες δυνάμεις οι οποίες εξέρχονται της οικίας του σώματος. Ώστε θάνατος είναι το επόμενο ενωτικό διαλεκτικό στάδιο όπου οι δυνάμεις μας ελευθερώνονται από την οικία του σώματος, ενώνονται με όσες δυνάμεις μας αναλογούν στο όλον ώστε με τη νέα μορφή να συνεχίσουμε το συμπαντικό μας ταξίδι. Το σύμπαν δεν ξέρει από ασυνέχειες όπως και ο άνθρωπος αποτελεί μία μεγάλη συνέχεια του Είναι. 
Κάθε βράδυ μέσα στα όνειρά μας και όχι μόνο δεχόμαστε την ετοιμασία της μεγάλης εξόδου. Ξέρουμε πότε θα συμβεί το κάθε τι απλά το αρνούμαστε ώς γνώση. Η ώρα του θανάτου μας γνωστοποιείται μαζί με την ώρα της γεννήσεως μας, και αυτή είναι η πλέον ωραία συμφωνία ζωής που κάνει με τον κρυφό εαυτό μας το σύμπαν.Ο Κρυφός εαυτός μας αυτός ο οποίος γνωρίζει τα πάντα απελευθερώνεται μαζί με το θάνατό μας. Φεύγουμε όταν υποσυνείδητα συμφωνήσουμε με τον ψυχοπομπό Ερμή ο οποίος ήδη έχει συμφωνήσει μαζί μας.
Γνωρίζουμε τα πάντα και είναι κρίμα που δεν ζούμε για το άπειρο μετά και στενοχωριόμαστε για το μικρό και έλασσον Εδώ".

Βασίλειος Μακρυπούλιας δρ.Φιλοσοφίας