Ο Νόστος είναι ο Πατήρ του Λόγου, ο Όμηρος λοιπόν είναι ο γεννήτωρ του Λόγου. Ο Οδυσσέας ομιλεί στους Φαίακες, λέγοντάς τους τις περιπέτειές του.
Είναι η πρώτη φορά κατά την οποία ο άνθρωπος Λέγει, αποκτά Λόγο, και συζητεί τη διαδοχή ιδεών, αξιών, πράξεων, βουλήσεων, σκοπών. Χωρίς το Νόστο δεν υπάρχει Λόγος, ο Λόγος είναι η ανθρώπινη ικανότητα ο Άνθρωπος να Ομιλεί για όλα όσα εγνώρισε, φαντάσθηκε, ενείδε, η γεμάτη νοητή ψυχή του νοστίζοντος Οδυσσέως εγέννησε το Λόγο.
Ο Άνθρωπος ομιλεί όταν έχει να είπει όλα όσα μπορεί να εξωτερικεύσει μέσα από τη γεμάτη γνώσεις και πράξεις νοερή ψυχή του.
Πρώτα ο Οδυσσέας εγνώρισε το θείο και ανθρώπινο σύμπαν, τις θείες και ανθρώπινες μορφές και ουσίες, έπαθε και έμαθε, πίστευσε και εβούλετο περί της Ιθάκης σκοπού και έπειτα εγέννησε το Λόγο. Για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά ο Άνθρωπος έχει κάτι Οντικό να είπει. Ο Λόγος του Ομήρου είναι ο λόγος του νέου τύπου εμφανιζομένου ανθρώπου. Αυτός ο νέος τύπος είναι ελεύθερος, νοήμων, γνώστης, βούλεται περί παντός, στη θάλασσα του Είναι κατανοεί και επιβιώνει επάνω στις πρόσκαιρες κατασκευές του Είναι, θείες και ανθρώπινες. Γι αυτό και Λέγει, Ομιλεί, αποκτά Λόγο.
Ο Ομηρικός Λόγος είναι η νοστική αφήγηση και ανάμνηση των ήδη γνωσθέντων και βιωθέντων από τον Οδυσσέα.Λόγος συμπαντικός, ανθρωποκεντρικός, ουσιακός, σωτήριος για τον Άνθρωπο-Μύστη. Αυτός ο οποίος θα μεταλλάξει καταπληκτικά τον ποιητικό Λόγο σε φιλοσοφικό είναι ο Ηράκλειτος.
Ο Ηρακλείτειος άνθρωπος είναι ο φιλοσοφών Οδυσσέας, αυτός που ενθυμείται νοερά το ταξίδι στο Όν διά του πυρός και το αναφέρει.
Ο Πλάτων δυστυχώς θα εγκαινιάσει την κατηφόρα του Λόγου προς τη μονοθεϊστική σφετεριστικότητα. Ο Σωκρατικός Λόγος καθίσταται παράδοξα ανθρωποκεντρικός, κλείνεται και αναπαράγεται όχι στα Οδυσσεϊκά και Ηρακλείτεια πελάγη του Όντος αλλά στο αστικό μυαλό του σοφίζοντος ανθρώπου του 5ου αι. Ο μονοθεϊσμός θα τον αποδώσει στο θεάνθρωπο ολοκληρώνοντας την ιδιότυπη κλοπή της Ελλόγου Βρισηίδος από τον Αγαμέμνονα του μονοθεϊσμού, αλλά προς στιγμήν ο Έλλην Αχιλλεύς δεν δείχνει να αντιδρά.
Διότι βέβαια η διαμάχη περί της Βρισηίδος ανάμεσα στον Αχιλλέα και τον Αγαμέμνονα αποτελεί τη διαμάχη κλοπής του Είναι, ο Άνθρωπος θέτει τα θεμέλια του Είναι παλεύοντας την Τροία της Λήθης και ξαφνικά θα βρεθούν πολλοί που θα αρπάξουν τη Γνώση του Λόγου (Βρισηΐδα).
Γι αυτό και τιμωρός δεν γίνεται άλλος παρά ο Θεός της Γνώσεως και του Φωτός, Απόλλωνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου