Η ψυχή που έχασε τα φτερά της περιφέρεται εδώ και εκεί

Πρέπει όμως τώρα να επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε με ποια λογική το ένα ζωντανό ον χαρακτηρίστηκε θ ν η τ ό και το άλλο α θ ά ν α τ ο.Γενικά η ψ υ χ ή αναλαμβάνει καθετί το ά ψ υ χ ο· περιδιαβαίνει έτσι τον ουρανό, παίρνοντας άλλοτε τη μια και άλλοτε την άλλη μορφή∙ και, καθώς είναι τέλεια και φτερωτή, κινείται στον αιθέρα και διευθύνει όλο τον κόσμο.
Η ψυχή, όμως, που έχασε τα φ τ ε ρ ά της, περιφέρεται εδώ και κει μέχρι να βρει να κρατηθεί από κάτι στέρεο· και εκεί πλέον εγκαθίσταται και αποκτά γ ή ι ν ο  σ ώ μ α, που, εξαιτίας της δύναμης της ψυχής, φαίνεται ότι κινεί τον εαυτό του.
Αυτό λοιπόν το σύνολο, σύνδεμα σώματος και ψυχής, ονομάστηκε ζ ω ν τ α ν ό  ο ν και πήρε την επωνυμία «θνητό».
Όσο για το να αποκαλέσουμε ένα ο ν  α θ ά ν α τ ο, δεν έχουμε κανένα λόγο πραγματικά ελεγμένο από τη σκέψη μας, απλώς π λ ά θ ο υ μ ε με τη φαντασία μας το θ ε ό ―χωρίς να τον έχουμε ούτε δει ούτε πλήρως συλλάβει― ως ένα αθάνατο ον, που έχει ψυχή, έχει και σώμα, τα οποία είναι πάντα σύμφυτα.

ΠΛΑΤΩΝ ΦΑΙΔΡΟΣ