Και σ᾽ όποιον δώσει ανάμικτα ο βροντητής Κρονίδης, εκείνος πότ᾽ έχει κακές, πότε αγαθές ημέρες, και σ᾽ όποιον μόνον τα πικρά, τον κάμνει μαύρον κι έρμον και στ᾽ άγιο πρόσωπο της γης φρικτή τον σέρνει ανάγκη και ατίμητος από θεούς και ανθρώπους παραδέρνει."
Ομήρου Ιλιάδα. Μεσολαβητικός σύνδεσμος, μεταξύ του αθανάτου Διός/μου και του θνητού ανθρώπου, είναι οι δύο συμβολικοί πίθοι, τους οποίους ο Ζευς έχει τοποθετήσει στην είσοδο των ανακτόρων του.
Εάν οι προ των ανακτόρων του Ζηνός συμβολικοί πίθοι δεν κατέλθουν στο επίπεδο του θνητού γένους, ο ομηρικός λόγος θα παραμείνει αποστεωμένο, νεκρό είδος, άνευ συνειδησιακής επαφής και ωφέλειας. Οι περιγραφές του Ομήρου θα διακοσμούν ως ωραίες αναφορές την λογοτεχνία, χωρίς συνεκτικό λόγο των επέκεινα δρόμων, οι οποίοι έχουν την μυστική τους επαφή με την ψυχή.
Κατά τον Όμηρο, υπάρχει η εξ αποστάσεως δυνατότητας μας αντιλήψεως του Ζηνός/μου και αυτή η σύνδεση πραγματοποιείται στην προ της εισόδου των ανακτόρων του.
Αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη του μεγάλου μας πατρός, αναλόγως των δώρων και των συμφορών τις οποίες μας απομένει.
Ο θνητός δεν έρχεται σε απευθείας επαφή με τον Δία Ύψιστο.
Απ' την βούληση του Δία/νου εξαρτάται η απονομή συμφορών και δώρων στους θνητούς.
Υπάρχει επίσης και η τρίτη περίπτωση κατά την οποία ο Ζευς χορηγεί ανάμικτα το κακό με το καλό στους βροτούς όπως αναφέρει ο Όμηρος.
Καθ' ομοίωση του πατρός μας Δία/νου μπροστά στην οικία μας ο καθένας από εμάς έχει δύο πίθους. Τον πίθο των κακών και τον πίθο των εσθλών , των συμφορών και των αγαθών.
Απειροελάχιστος απομίμηση του ανακτόρου του Διός είναι η οικία μας, ο ψυχονοητικος μας φορέας.
Προ αυτής υπάρχει η τρέχουσα ενσάρκωσής μας, και στο τέλος της διαδρομής αναμένει ο "βιότου ουδός", μτφρ ο "γήραος ουδός", το κατώφλι του γήρατος.
Καθ' όλη την διαδρομή, στα πλευρά αυτής της οδού, οι δύο σταθμευμένοι πίθοι στην είσοδο του ψυχονοητικού μας φορέα, προσδοκούν τις επιλογές του νου μας, για να χορηγήσουν αναλόγως τις συμφορές ή τα αγαθά, τα εκ του νου μας εκπορευόμενα. Συχνότατα κατά την διαδρομή το περιεχόμενο των πίθων αναμειγνύεται εξαιτίας των επιλογών μας.
Εάν οι προ των ανακτόρων του Ζηνός συμβολικοί πίθοι δεν κατέλθουν στο επίπεδο του θνητού γένους, ο ομηρικός λόγος θα παραμείνει αποστεωμένο, νεκρό είδος, άνευ συνειδησιακής επαφής και ωφέλειας. Οι περιγραφές του Ομήρου θα διακοσμούν ως ωραίες αναφορές την λογοτεχνία, χωρίς συνεκτικό λόγο των επέκεινα δρόμων, οι οποίοι έχουν την μυστική τους επαφή με την ψυχή.
Κατά τον Όμηρο, υπάρχει η εξ αποστάσεως δυνατότητας μας αντιλήψεως του Ζηνός/μου και αυτή η σύνδεση πραγματοποιείται στην προ της εισόδου των ανακτόρων του.
Αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη του μεγάλου μας πατρός, αναλόγως των δώρων και των συμφορών τις οποίες μας απομένει.
Ο θνητός δεν έρχεται σε απευθείας επαφή με τον Δία Ύψιστο.
Απ' την βούληση του Δία/νου εξαρτάται η απονομή συμφορών και δώρων στους θνητούς.
Υπάρχει επίσης και η τρίτη περίπτωση κατά την οποία ο Ζευς χορηγεί ανάμικτα το κακό με το καλό στους βροτούς όπως αναφέρει ο Όμηρος.
Καθ' ομοίωση του πατρός μας Δία/νου μπροστά στην οικία μας ο καθένας από εμάς έχει δύο πίθους. Τον πίθο των κακών και τον πίθο των εσθλών , των συμφορών και των αγαθών.
Απειροελάχιστος απομίμηση του ανακτόρου του Διός είναι η οικία μας, ο ψυχονοητικος μας φορέας.
Προ αυτής υπάρχει η τρέχουσα ενσάρκωσής μας, και στο τέλος της διαδρομής αναμένει ο "βιότου ουδός", μτφρ ο "γήραος ουδός", το κατώφλι του γήρατος.
Καθ' όλη την διαδρομή, στα πλευρά αυτής της οδού, οι δύο σταθμευμένοι πίθοι στην είσοδο του ψυχονοητικού μας φορέα, προσδοκούν τις επιλογές του νου μας, για να χορηγήσουν αναλόγως τις συμφορές ή τα αγαθά, τα εκ του νου μας εκπορευόμενα. Συχνότατα κατά την διαδρομή το περιεχόμενο των πίθων αναμειγνύεται εξαιτίας των επιλογών μας.
Όμως, δεν είναι ο Ζευς ο χορηγός των κακών ή των εσθλών αποτελεσμάτων των πράξεων μας. Ασφαλώς ο πατήρ μας δεν ασχολείται με τις επιμέρους ενσαρκώσεις μας, εφόσον, δια του αρχικού σπέρματός του η κληρονομικότητα διατρέχει στον χρόνο, στον Πανσυπαντικό χώρο.
Δια της αναμείξεως των τεσσάρων πίθων, δυο του Διός και δυο του Θνητού η συνοχή δεν διακόπτεται, απονέμει την δικαιοσύνη σε ολόκληρη την δημιουργία, αόρατη και ορατή εις το αεί του χρόνου για τους θνητούς.
Κατά την ψυχοδρομία μεταξύ των πίθων του Διός και των δικών μας πίθων υπάρχει η αμφικίνηση.
Ο μεν πίθος των αγαθών εκφράζεται με την ενεργοποίηση της υπερσυνείδησης/αρετών/θεών, ο δε πίθος των κακών, με την υπερίσχυση της υποσυνείδησης/συμφορών/τεράτων,
Η ψυχή ούσα ένσαρκος, δρα, όχι με την απομόνωση , την απομάκρυνση, την αποτροπή των καθηκόντων του βίου, αλλά εντός αυτού σε πλήρη εγρήγορση και συνείδηση.
Εν τούτοις η αναγνώριση του περιεχομένου των πίθων είναι πολύ δυσχερής υπόθεση για τον θνητό. Γιατί δεν είναι σε θέση να διακρίνει τον λόγο της απονομής των δώρων ή των συμφορών και λανθάνει, κατατάσσοντας συχνά τα κακά στα αγαθά και τα αγαθά στα κακά. Εστιάζει δε στην πεποίθηση ότι αυτά προέρχονται έξωθεν από την βούληση του Διός, λησμονώντας την θεία του καταγωγή, η οποία δια της ομοίωσης τον καθιστά ελεύθερο, κύριο και υπεύθυνο των δικών του επιλογών.
Ως ο Ζεύς/νους είναι ο δημιουργός του σύμπαντος, ως πατήρ αυτού και της διάλυσης δια του κεραυνού, καθ' ομοίωση του Μεγίστου Διός και ο ελάχιστος θνητός είναι ο υπεύθυνος των νοητικών του τέκνων, αποτέλεσμα των προσωπικών του επιλογών. Η απονομή των περιεχομένου των πίθων εξαρτάται από τον ίδιο.
Ο θνητός δεν αναγνωρίζει τις μακροχρόνιες επιπτώσεις των πράξεων του στο μέλλον, γιατί λησμόνησε τα πεπραγμένα του παρελθόντος. Τα πυροδοτούντα όχι μόνα τους, αλλά και τους μέλλοντες βίους του αναλόγως.
Όχι μόνο τις μελλοντικές του ενσαρκώσεις αλλά και εκείνες των τέκνων του.
ΑΛΤΑΝΗ, σε ελεύθερη απόδοση από το βιβλίο της ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ- ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ εκδ.ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου