Η την ασπίδαν λοιπόν ή επί της ασπίδος έλεγαν οι Σπαρτιάτισσες δια τα ίδια τα τέκνα των. Το πρώτον που κατανοούμε είναι η πλήρης ορθολογικοποίησις της ανθρώπινης ζωής, η πλήρης Ελληνική θέασις της ζωής, η πλήρης συνέχεια της Οδύσσειας και της φιλοσοφίας του Ηρακλειτείου γίγνεσθαι.
Δεν μετρά το Εδώ ώς τέτοιο αλλά ώς συνέχεια. Η Σπάρτη έχουσα Νού καθαρά οντολογικής συνεχείας και όχι πολιτικής εμμένειας κατανοεί τον άνθρωπο όχι ώς νού (όπως η Αθήνα) γι αυτό και δεν ανέπτυξε τη φιλοσοφία υπό τη γνωστή μορφή, αλλά ώς δύναμιν κληρονομούσα την οντική σειρά την οποία και θα πρέπει να ολοκληρώσει.Οι Σπαρτιάτες λοιπόν θεώρησαν το Ον ως τέτοιο και δεν το είδαν μέσα από το κάτοπτρο του Νοός (όπως οι φιλόσοφοι των Αθηνών). Ως τέτοιο θεωρώντας το Όν αφέθηκαν στις ποικίλες δυνάμεις του και ποτέ δεν προσπάθησαν από αυτές να ξεφύγουν.
Γι αυτό και ο Μέγας Λεωνίδας αφέθηκε στις δυνάμεις του Όλου ενώπιον του Ξέρξου λέγοντας στον πέρση βασιλέα 'έλα να ίδεις τις δυνάμεις που μας κινούν και αν αντέξεις το βάρος τους νίκησέ μας και λάβε τις'.
Οι Σπαρτιάτες ανέπτυξαν τον πλέον θαυμαστό οντολογικό πολιτισμό ισάξιο των Ομηρικών επών και της φιλοσοφίας του Ηρακλείτου, προτύπωσις της χαώδους φιλοσοφίας του Νίτσε, στη βάση της βουλήσεως, διότι είδαν το χάος και δεν το φοβήθηκαν, υπηρέτησαν τις απεσταλμένες δυνάμεις του και ήρεμα οδηγούνταν στο επόμενο Είναι. Ποτέ δεν προσπάθησαν με ψευτονοητικά τεχνάσματα να ξεγελάσουν τη μεγάλη Αλήθεια, ούτε νους ούτε εμπειρία, η δύναμις που μας ευρίσκει και μας αιχμαλωτίζει και μας καθοδηγεί πρέπει να την τιθασσεύσουμε και να την εξουσιάσουμε ώστε να ιδούμε που μας οδηγεί. Σαν τον άνθρωπο που προσβάλλεται από ασθένεια και δεν την βλέπει νοητικά ή εμπειρικά αλλά ώς δύναμιν και προσπαθεί εν στιγμή με τη βούλησή του να της επιβληθεί.
Ο Αλέξανδρος το ήξερε αυτό από τους Σπαρτιάτες όταν δάμαζε το βουκεφάλα, ήξερε ότι ούτε με το νού του ούτε με την εμπειρία θα το κατάφερνε αλλά με τη δύναμη ώς βούληση πράξεως. Το όπλο των Σπαρτιατών ήταν όχι ή σκέψη αυτή ήταν άχρηστη διότι όταν σε καταλάβει η οντολογική δύναμις (όπως η Αθηνά τον Οδυσσέα) ήδη τα ξέρεις όλα, η βούληση ήταν, να μην τρομοκρατείται ο Σπαρτιάτης ενώπιον των δυνάμεων αλλά να τις ακολουθεί ως έχων βούληση συνεχείας, διότι οι Σπαρτιάτες είχαν εκπαιδευθεί να αντιμετωπίζουν τις δυνάμεις ώς αρχή, εκδίπλωση και πορεία πρός το σκοπό.
Ήξεραν ότι όλα είναι δυνάμεις που κάπου οδηγούν ως τέτοιες βυθισμένοι στο Όν ώς τέτοιο, και γι' αυτό δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τη φιλοσοφία του νοός των Αθηναίων οι οποίοι άρχισαν υπό την επήρεια και ανατολικών γεφυραίων επιρροών να βλέπουν το Όν όχι ώς τέτοιο αλλά μέσω της αντανάκλασης της Ιδέας.
Οι Σπαρτιάτες δεν έκαναν την τέχνη των Αθηνών διότι δεν θέλησαν να δουν το Όν μέσα από την αντανάκλαση του μεσαίου μεγέθους της Φύσης, αυτή η μεσαία ανάπτυξις αυτού του μεσαίου μεγέθους εγέννησε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.
Είδαν απευθείας το Όν ως τέτοιο και έμαθαν ώς δύναμις να το αντιμετωπίζουν ακολουθώντας τις δυνάμεις του πρός τα εμπρός.
Έκαναν την Πατρίδα και την κουλτούρα τους μόνον για να ξεκαθαρίσουν ποιες δυνάμεις θα ακολουθούν και ποιες όχι. Άρα η φράσις ή τάν ή επί τάς σημαίνει : "ή την δύναμιν κατακτάς και συνεχίζεις εις την Σπάρτην της γής ή επί της δυνάμεως μεταφέρεσαι στους χώρους του επομένου Είναι."
Η ασπίδα βέβαια είναι έξοχον σύμβολον δυνάμεως.
Βασίλειος Μακρυπούλιας δρ.Φιλοσοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου