Χαλεποί καιροί. Στους δύσκολους καιρούς, λένε κάποιοι, οι εκπτώσεις είναι διαρκείας. Και όλοι μας ανεξαιρέτως συμμετέχουμε. Εκπτώσεις στην αδελφοσύνη, στην καλοσύνη, στην ομορφιά των λόγων μας, στο παρηγορητικό χτύπημα στην πλάτη.Εκπτώσεις στα χαμόγελα, μα περισσότερο στο ευθύ κοίταγμα μέσα στα μάτια του συνανθρώπου μας. Τα βλέμματα κατεβασμένα ακόμα και στο "καλημέρα" και στο "ευχαριστώ" που ξεστομίζουμε με τεχνητή ευγένεια, γιατί απλά έτσι πρέπει.
Γιατί πρέπει να μη χαθούμε μέσα στη λαίλαπα της εποχής των παγετώνων που διανύουμε και θεωρούμε πως, τα ψυχρά ευχαριστώ μας σώζουν έστω λίγο από την ψύχρα της εποχής
μας.
Γιατί πρέπει να κρατηθούμε έστω και από ένα ευγενικό καλό λόγο.
Όμως, αυτοί οι καλοί λόγοι σπάνια λέγονται με τα μάτια. Τα χείλη μας τους λένε, μα η καρδιά μας μισοπαγωμένη διστάζει να φωνάξει τα πραγματικά της, τα κρυμμένα της.
Φόβος και εκπτώσεις στον καιρό των παγετώνων. Εκπτώσεις και ξεπούλημα.
Σε φιλίες χρόνων.
Σε γάμους και έρωτες.
Σε παιδιά και ανθρώπους.
Σε γονείς.
Σε όνειρα.
Ξεπούλημα διαρκείας σε γη και ύδωρ.
Και εμείς;
Εμείς έκπτωτοι σε ελεύθερη πτώση. Έχουμε την σιγουριά πως θα ανοίξει το αλεξίπτωτο στην πλάτη μας, έστω και αν οι περισσότεροι δεν φοράμε καν.
Πίσω από πόρτες κλειστές, κλειστή καρδιά, βλέμματα ερμητικά κλειστά και αναλύσεις επί αναλύσεων, συζητάμε με τους πάγους μας για το αν πρέπει και αν αξίζει να δοθεί μια στάλα γλυκιάς ματιάς και κουβέντας.
Αναβάλουμε διαρκώς την ευθεία οδό και έχουμε μπει στον λαβύρινθο χωρίς την άκρη του νήματος.
H Αριάδνη όμως δεν κρατά πλέον την άκρη του μίτου, δεν μας βοηθά. Κουράστηκε. Από εγωισμό πιστέψαμε πως δεν μας χρειάζεται η επαφή μαζί της. Της είπαμε ένα πρωί, να σταματήσει να ασχολείται με μας, γιατί μας αρέσει η ζωή μέσα στο λαβύρινθο παρέα με το τέρας. Της πήραμε θυμωμένοι και το κουβάρι από τα χέρια της. Παγωμένοι άνθρωποι εξάλλου. Που καιρός για νήματα και πλέξεις.
Αναζητάμε τη ζέστη στον άνθρωπο, αλλά ποτέ ήταν η τελευταία φορά που γίναμε εμείς ζέστη για κάποιον;
Περιμένουμε από τους ποιητές, τους ζωγράφους, τους μελωδούς, να πουν έναν ζεστό λόγο, να ζωγραφίσουν ένα τζάκι που θα λιώσει τα χιόνια μέσα μας, αλλά ξεχάσαμε πως δεν πήραμε την άκρη του νήματος από τον συνάνθρωπο και πως δεν πρόκειται ποτέ μόνοι μας να πλέξουμε εκείνο το ζεστό ρούχο που θα μας βγάλει από τον χειμώνα.
Αν μείνανε κάποιοι να παλεύουν με το ψύχος των καιρών μας, αυτοί είναι οι ποιητές. Όχι οι «επαγγελματίες» και οι δηλωθέντες στον κόσμο ποιητές.
Οι άλλοι, αυτοί που γράφουν ποιήματα μέσα από το κοίταγμά τους, που δεν φοβούνται να αγγίξουν τον άγνωστο δίπλα τους, αυτοί που μιλάνε στον παράξενο και φοβισμένο ξένο, αυτοί οι ποιητές που δεν γράψανε ποτέ τα ποιήματα τους σε κάποιο χαρτί, πάρα μόνο στις καρδιές μας και στον αέρα που αναπνέουμε. Οι ποιητές αυτοί που είναι οι μόνοι ικανοί να πραγματοποιήσουν τα απλά και τόσο ποθητά, αυτοί που ζεσταίνουν τις καρδιές μας.
Εκπτώσεις και πτώσεις στην εποχή των παγετώνων.
Κρύο ολόγυρα μα στις καρδιές μας πιο πολύ. Δύσκολοι καιροί.
Μην μπαίνετε μόνοι στον λαβύρινθο. Κάνει κρύο εκεί μέσα. Και μπορεί να χαθείτε για πάντα.
Μην ζείτε μες στον λαβύρινθο. Δώστε στην Αριάδνη την ευκαιρία να σας αφήσει την άκρη του νήματος στα χέρια σας. Βγείτε.
Και εγώ, που χρόνια παλεύω με τις πτώσεις μου, με τα αόρατα ποιήματα μου και το κρύο των ανθρώπων, θα ευχηθώ.
Είθε να γράψουμε στις ψυχές μας καινούργια, άλλα ποιήματα, να ζεσταθούμε, ο ένας δίπλα στον άλλον.
Είθε να πάρουμε την άκρη του νήματος από τον διπλανό μας και να πλέξουμε μαζί ένα ζεστό ρούχο.
Μια πανανθρώπινη κουβέρτα.
Είθε να πλέξουμε τις ζωές μας. Τα ξέμπλεκα Νήματα των ζωών μας να γίνουν Νάματα, φλόγες, εστίες, που θα λιώσουν τα χιόνια μέσα μας.
Να βγούμε από αυτήν την εποχή των παγετώνων.
Είθε να γίνουμε ποιητές και ας μην έχουμε γράψει ποτέ σε κάποιο χαρτί τα ποιήματά μας.
Γιώβη Βασιλική.
(για το Editorial στο περιοδικό ΝΟΗΜΑ, Τόμος 6ος, Ιούνιος 2019)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου