ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Η ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΜΑΣ ΛΕΞΗ.

 Οι πιο πολλοί από τους ευγνώμονες ανθρώπους πιστεύουν πως έχουν αποδώσει τα "ευχαριστώ". Τα έχουν επιστρέψει. Έχουν αναγνωρίσει την στήριξη από τον συνάνθρωπο και μνημονεύουν ή αναπολούν την εποχή και τους ανθρώπους που τους δώσανε απλόχερα μια χείρα βοηθείας.

Στις στιγμές όμως της ζωής τους που τους δόθηκε προδοσία και απόρριψη δεν χαρίζουν ούτε ένα "ευχαριστώ".
Μπροστά σε αυτές τις πικρές αναμνήσεις ζαρώνουν και θλίβονται. Νομίζω πως πρέπει να πούμε ευχαριστώ στην προδοσία, στην απόρριψη, στην κοροϊδία.
Μέσα μου σε στιγμές ησυχίας το κάνω όλο και πιο συχνά. Τελευταία, άρχισα να το εξωτερικεύω.
Αν συναντήσω άνθρωπο που αμέλησε πικρά τις προθέσεις μου, του λέω "ευχαριστώ".
Και βλέπω την αμηχανία του.
Γιατί μέσα του γνωρίζει πως φαύλα έπραξε.
Αλλά αν δεν το έκανε αυτό πως θα γινόμουν εγώ καλύτερος άνθρωπος;
Αυτός υπήρξε ο ευεργέτης μου. Έστω και αν οι προθέσεις του ήταν άλλες.
Το "ευχαριστώ", την πιο δύσκολη μας λέξη μας, δεν την είπαμε ακόμη στα σωστά άτομα.

Γιώβη Βασιλική.