(Ε)ν τη (Ρ)οή της (Γα)ίας έρχεται η εργασία

(Ε)ν τη (Ρ)οή της (Γα)ίας έρχεται η εργασία. Η οντική εργασία είναι η εκ του βάθους του Είναι ανακατανομή δυνάμεων ώστε να προχωρήσει η εξωτερίκευση της εσωτερικότητος του όντος. Ώστε λοιπόν όλα γύρω μας είναι Εργασία διότι όλα είναι γήϊνη ροή, η γη συμμετέχει με τις δυνάμεις της στο οντολογικό γίγνεσθαι. Συλλήβδην η Ελληνική στιγμή συμμετέχει της εργασίας διότι η Ελληνικότητα είναι η αποτύπωσις της εργώδους εκτύλιξης του Όντος.

Δι' αυτό ο Κρόνος και ο Ουρανός, οι Θεοί οι Ήρωες οι φιλόσοφοι και οι χειρώνακτες όλοι μα όλοι είναι εργάται εν τη ροή της γαίας. Γι' αυτό εξάλλου χωρίς φόβο και αναστολές οι Πατέρες μας διένειμαν τους ρόλους σε Ελευθέρους και δούλους (όλοι εργάται) διότι η ροή της γαίας χρειάζεται και την έλευση των νοερών δυνάμεων του όντος (ελεύθεροι) αλλά και την παραγωγή έν(δ)ον του (όλου) (δούλοι) δυνάμεων οι οποίες αποτελούν κάτι νέο για το όν και βυθίζονται σε γήινες εξαρτήσεις (και οι Ελεύθεροι και οι δούλοι είναι εργάται και ο Πλάτων στην Πολιτεία του το ξεκαθαρίζει, για αυτό και ο Αριστοτέλης συζητεί ότι οι ρόλοι αυτοί είναι φύσει, απλά διαχωρίζονται οι δυνάμεις ενασχόλησης οι
ελεύθεροι ασχολούνται με τις πρωτογενείς οντικές δυνάμεις οι οποίες ακόμη δεν είναι ύλη ενώ οι δούλοι ασχολούνται με την υλοποίηση της γης).
Η Ελληνική διανόηση τα διέκρινε διότι ζούσε εν τω όντι και τη απείρω πορεία αυτού. Σταδιακά η βίβλος φτιάχνοντας ένα θεό όριο ανάμεσα στο Όν και στον άνθρωπο διέλυσε την οντικότητα της εργασίας, ο άνθρωπος ξέχασε την οντικότητα της λέξης και την ταύτισε με μία άλλη γη. 

Για τον Έλληνα η γαία ήταν οντικό στάδιο για αυτό και όλοι είναι εργάται ανακατανομής δυνάμεων, για το χριστιανό η γη είναι πεπτωκώς στάδιο ουρανίας ανόδου άρα η εργασία εν τη γη θεωρείται ως φύσει δουλικότητα και υπηρεσία κατωτέρων αναγκαστικών δυνάμεων επιβίωσης, γι' αυτό ο θεός όταν αποδιώχνει τους πρωτοπλάστους ταυτίζει την εργασία με πόνο ενώ στους Έλληνας ήτο η ευχάριστος ενασχόλησις με τη γήϊνη ροή. Στον κινούμενο Ελληνικό κόσμο αντιτάχθη ο ακίνητος μονοθεϊστικός κόσμος όπου μόνο ο θεός κινείται και η εργασία ως αναγκαστική ενασχόληση με τη γη θεωρήθηκε αναγκαστική κακότητα, μακάριος είναι ο εν παραδείσω ακίνητος Αδάμ και Εύα τη στιγμή κατά την οποία ο Πλάτων στην ιδανική του Πολιτεία κινεί ως εργατικότητα τους πάντες στον τομέα του και ο Σωκράτης αναφωνεί "μουσικήν ποίου και εργάζου". Ουσιαστικά ο χριστιανισμός υποβίβασε την εργασία σε αναγκαστική ενασχόληση με τα γήινα και καθώς απέκοψε τη γη από την συμπαντική ροή της υποβίβασε την εργασία σε απλή δουλικότητα, καψώνι του θεού μέχρι ο πιστός να σωθεί και να σταματήσει την εργασία. Ενώ εις τους Έλληνας η γη ως μέρος του όλου συνεχίζει την αέναη εργασία ως συνεχή ανακατανομή δυνάμεων. Ο τρόπος θέασης της γής συνδέεται με τον τρόπο της εργασίας. 

Ο Μάρξ ως πιστό χριστιανικό μετατέκνο θεωρεί την εργασία ως αναγκαιότητα αποκομμένη από κάθε οντική συνέχεια γι' αυτό και η εργασία ως δουλικότητα πότε χρησιμοποιείται από το θεό πότε από τον κεφαλαιούχο έχοντας χάσει την οντικότητά της. Αυτό όμως οδήγησε στην σημερινή δουλικότητα: οι άνθρωποι εργάζονται απλά μέχρι να φθάσουν στο θεό χρήμα εκεί σταματούν, όλα προσαρμόζονται ώστε οι δούλοι άνθρωποι να έχουν τα αναγκαία και τίποτε άλλο η εργασία υπάρχει ως απλό μέσο υπηρέτησης του θεού life style και όχι ως οντική ανακατανομή δυνάμεων σε διασκεπτικό και υλικό επίπεδο, η σμίκρυνση της γης έναντι του χριστιανικού θεού μετέτρεψε άμεσα τους ανθρώπους σε δούλους διότι ο αφέντης έγινε ένας στον ουρανό και όλοι εδώ δουλεύουν για να τον φθάσουν, ενώ η πραγματική εργασία είναι από τον ουρανό έως τη Ρέα η συνεχής οντική εργατικότητα. 

Όμως η απουσία εργασίας στον πνευματικό μονοθεϊστικό παράδεισο θα επιφέρει απουσία εργασίας στον γήινο ψεύτικο ηλεκτρονικό παράδεισο, όπου η γήινη εικονική ακινησία δεν θα χρειάζεται εργασία απλά ελεγχομένους ακινήτους πνευματικά ανθρώπους, γι' αυτό και σήμερα μέσα από επιδόματα και συνεχή δικαιώματα επιφανειακά οι άνθρωποι αποχαυνώνονται ώστε να χάσουν την έννοια της Ελληνικής οντικής εργασίας και να βυθισθούν στην ηλεκτρονική ακινησία ενώπιον του διηνεκούς αλλά και σημερινού μεγάλου θεού αδελφού.

Βασίλης Μακρυπούλιας Δρ.Φιλοσοφίας