Το όριο ανάμεσα στον κόσμο των συμπαντικών Ελλήνων και των σημερινών αστικών ανθρώπων είναι και η άποψις περί της ευτυχίας: Διά τους Έλληνας η ευτυχία ήταν αδιαχώριστη από την πράξη σε σχέση με τους Θεούς, την Φύσιν, τον Εαυτόν, τον Οίκον. Για αυτό και η ευτυχία μας παρεδόθη ώς ορθώς πράττειν: εϋ πράττειν. Καλώς πράττειν. Άρα ήταν αυτοκαθοριζομένη από τους Ήρωες οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τον αυτοκαθοριζόμενο συμπαντικά άνθρωπο ο οποίος κατευθύνει τον ατομικό του νόστο εξαρτώμενος όλο και ολιγότερον από το "Άλλο".
Σήμερα ευτυχία είναι μία νεκρά λέξις, συνηθείας, μη έχουσα καμία σχέση με την ατομική πρακτική ικανότητα ατομικής διαφυγής σε ατομικούς νόστους: δεν είναι εϋ πράττειν διότι δεν έχει καμία σχέσιν με την πράξη, ο σημερινός άνθρωπος δεν πράττει απλά επαναλαμβάνει, ό,τι η τηλεεξουσία του υποδεικνύει στηριζόμενος όχι στον εαυτόν του αλλά στην ηλεκτρονικώς κατευθυνομένη βούληση του τηλεεξουσιασμού.
Άρα πράξις (επί της ροής άγω-οδηγώ τον εαυτόν μου επί της ατομικής μου ροής) είναι η ατομική βουλητική αυτοπορεία, άρα ο σημερινός άνθρωπος δεν πράττει διότι καμία ατομική ροή δεν ακολουθεί, απλά καθοδηγείται. Αρα η ευτυχία του δεν έχει σχέσιν με δικές του αποφάσεις, ευτυχισμένοι σήμερα με όμοιο τρόπο είναι όλοι όσοι υπακούουν στα κελεύσματα του υλιστικού κόσμου, άρα ομιλούμε για μία κοινή ευτυχία όχι με την έννοια του ατομικού καλώς πράττειν αλλά με την κατωτάτη έννοια ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποιο μερίδιο στην αρτοκλασία αυτού του υλικού κόσμου.
Η απώλεια του εϋ πράττειν σηματοδότησε την καταστροφή αυτού του κόσμου και την επαναφορά της οντολογικής πορείας μετά την ηλεκτρονική τελική εποχή, διότι η απουσία ξεχωριστής πράξης και η ευτυχία όλων με όμοιο αστικό τρόπο ενός life style θα οδηγήσει στην ομοιογένεση η οποία με τη σειρά της θα οδηγήσει στην παραγωγή του ενός ανθρώπου-λίθου ο οποίος εύκολα θα πεταχθεί ως σημάδι στα όρια του επομένου κόσμου.
Βασίλης Μακρυπούλιας Δρ.Φιλοσοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου