Στη Λατινική γλώσσα το ουσιαστικό fanum σημαίνει: τόπος ιερός, εκεί όπου υπάρχει πνεύμα Θεών. Εκ του Ελληνικού φωτός (φαίνομαι). Ο fanaticus λοιπόν αναπτύσσεται ως μετοχή παρακειμένου και σημαίνει ο φωτισμένος, ο ευρισκόμενος υπό το φώς των θεών. Άρα ο φανατικός είναι αυτός ο οποίος διατελεί υπό το φώς και την εμπειρία των θεών και αυτό δεν το διαπραγματεύεται.Συμβαίνει λοιπόν και με αυτή τη λέξη ό,τι με χιλιάδες άλλες Ελληνικές λέξεις. Οι λέξεις εις την οντολογική Ελληνικότητά τους επλάσθηκαν για άλλο πλαίσιο και άνθρωπο. Είναι πέρα από την μετέπειτα χρήση τους ούτε καλές ούτε κακές. Καλές ή κακές τις κατέστησε ο μετέπειτα κόσμος της θρησκείας και της πολιτικής και των επιστημών.
Ο φανατικός πέρα από καλός ή κακός, σε εποχές όπου οι άνθρωποι ζούσαν σε σχέση με το σύμπαν ήταν αποδεκτά αυτός ο οποίος επικοινωνούσε με δυνάμεις του σύμπαντος. Σταδιακά επειδή στον μικρόκοσμό μας χάθηκε η συμπαντική ευρύτητα και οι άνθρωποι εδέχθηκαν την υλιστική πολυμέρεια θεωρήθηκε ότι κανείς δεν μπορεί να επικοινωνεί με κάτι το ανώτερο άρα όλα είναι μικροκοσμικά και υλιστικά σχετικά.
Ο φανατικός θεωρήθηκε κάτι το άσχημο σε ένα κόσμο όπου φοβείται να δεθεί με κάτι οντικά Απόλυτο και επιθυμεί την μετριότητα του ποικίλου που δεν οδηγεί πουθενά.
Βασίλης Μακρυπούλιας Δρ.Φιλοσοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου