Ο Δισκοβόλος είμαστε εμείς

"Ο δισκοβόλος του Μύρωνος αποτελεί ακόμη μία αιτία μη αισθητικής αλλά οντολογικής αποτίμησης της τέχνης. Δεν μας ενδιαφέρει εάν είναι ωραίο το άγαλμα του Μύρωνος ή εντυπωσιακό όσο τα τρομερά οντολογικά μηνύματα που κρύβει.

Είναι από τις Ελληνικές στιγμές όπου η τέχνη συνθέτει την κίνηση και την ακινησία, τον Ηράκλειτο και τον Παρμενίδη, το Χάος με το Είναι. Ο Δισκοβόλος δεν είναι ακίνητος, κινείται προκειμένου να πετάξει το Δίσκο του, ο Δίσκος του είναι η κυκλική θεώρηση του Όλου, η ταύτιση της αρχής και του τέλους, η ταύτιση του χθες και του αύριο, της πράξης και του Λόγου (διότι το μεγαλύτερο ψεύδος του μονοθεϊσμού είναι το ότι αποτελεί ευχή και κατάρα για όλους ότι όλα θα ενωθούν πέρα από το καλό και το κακό, την αμαρτία και την χάρη μέσα από την κυκλικότητα του παντός).

Ο Δισκοβόλος το γνωρίζει και μέσα από την εν κινήσει ακινησία του θέλει να πετάξει το δίσκο, τον κύκλο της ένωσης του όλου και των πάντων ώστε οι άνθρωποι να ξεφύγουν από κάθε δίλημμα, φόβο και τρόμο μιας και όλα θα ενωθούν με το ξεχασμένο μέρος τους. Ο δίσκος ως άλλος όφις κυκλικά αποκαθιστά τα πάντα, τις επιθυμίες μας με τις πραγματώσεις τους, το καλό και το κακό, το θεό και τον άνθρωπο, το μικρό και το μεγάλο, την κίνηση και την ακινησία. Ο δίσκος δεν υπάρχει απλά στα χέρια ενός ανθρώπου αλλά κινείται, ο κύκλος ως τελεία στιγμή ένωσης του παντός δια της κινήσεως και εκτοξεύσεως θα πραγματώσει όλες τις ικανότητες του, θα ταυτίσει κάθε τι και θα αποκαταστήσει κάθε χάσμα στο νου και στο σώμα των δυστύχων και παραπλανημένων ανθρώπων.

Ο Ηράκλειτος ενώνεται με τον Παρμενίδη και το Γίγνεσθαι καθίσταται ως ταύτισις της νόησης και του Είναι δηλαδή η πράξη αποτελεί τρόπο νοητικής αποκατάστασης του παντός μέσα από την ένωση των δύο ανθρωπίνων άκρων: του ξεχασμένου χθες και του ελπιζομένου αύριο. Η πράξη ως κίνηση μέσα στα σπλάχνα του όντος (αυτή η πράξη ως ύβρις απαγορεύθηκε από την μονοθεϊστική σκέψη η οποία δυστυχώς επηρέασε μέρος του Ελληνισμού πριν δια του Βυζαντίου να καταστή τρόπος εκτύλιξης του κόσμου).

Ο Δισκοβόλος είμαστε εμείς. Ας ενώσουμε τα άκρα μας και το δίσκο του Εγώ μας ας τον πετάξουμε στο χάος, εκεί ανήκουμε όταν ξεφύγουμε από την φενάκεια και α-νοησία της ύπαρξης.

O Δισκοβόλος ομίλησε για όλα όσα είπε ο Έγελος χωρίς όμως την ανάγκη ανάλυσης και σύνθεσης, διότι ούτε Απόλυτο υπάρχει ούτε υποκειμενικό ούτε αντικειμενικό. Ο Δίσκος δεν επιθυμεί ανάλυση, το Όλον δεν αναλύεται, η ένωση του χθες και του αύριο δεν περνά από το νου, μάλλον καταργεί την πλέον ανόητη εφεύρεση του ανθρώπου,το Νου. Μάλλον ο Δίσκος απευθύνεται στον άνθρωπο ως δύναμη κίνησης χωρίς νου αλλά εν τω όντι όπου δεν υπάρχει Νους παρά μόνο παράσυρση από το Ον ως τέτοιο. Ο Δίσκος απαιτεί την απαρχή της κίνησης της παράσυρσης από το Όλον προκειμένου να φύγει προς την κινηση προς το Χάος αναλύοντας τον άνθρωπο σε απλές δυνάμεις. 

Ο άνθρωπος είναι Τίποτα διότι είναι απλή οντολογική δύναμη δηλαδή το Ον".

Βασίλειος Μακρυπούλιας