Όταν πριν από πολλά χρόνια επισκέφτηκα την Πομπηία είχα μείνει άφωνη από την πληροφορία πως, ενώ το ηφαίστειο έδινε επί πολλές μέρες σημάδια η πλειοψηφία των κατοίκων αρνούνταν να αφήσουν την κατοικία τους, τα πλούτη και τα κεκτημένα τους και να σώσουν εαυτούς. Δεν πίστευαν πως όλο αυτό το οικοδόμημα γύρω τους θα καταστραφεί.Έτσι, δυστυχώς, οι ανασκαφές έδειξαν πως έφυγαν από την Πομπηία κατά την περίοδο πριν την έκρηξη, όσο έδινε μόνο σεισμούς, η τάξη εκείνων που είχαν τα απαραίτητα για την ζωή τους. Τεχνίτες, εργάτες κλπ. Ούτε άνθρωποι με πλούτη, ούτε με παλάτια.
Αυτοί που κατά πλειοψηφία χάθηκαν ήταν οι πλούσιοι και, δυστυχώς, οι δούλοι τους..οι οποίοι κρατήθηκαν με την βία εννοείται για να προστατεύσουν την περιουσία των αφεντικών τους.
Το ηφαίστειο σκέπασε αυτούς με την στάχτη και την λάβα του παραπάνω από 1700 χρόνια. Πολλοί μάλιστα αμφέβαλλαν ότι υπήρξε πόλη με αυτό το όνομα ως που έγινε ανασκαφή.
Αυτό έγινε στην Πομπηία.
Τα σημάδια στην εποχή μας είναι πολλά. Οι ομοιότητες τρομακτικές. Νιώθουμε πως κάτι μας κουνά, κάτι μας απειλεί, κάτι βράζει.
Οι αφέντες επίσης νιώθουν δυνατοί.
Και ανίκητοι.
Βέβαια στην άκρη του μυαλού τους έχουν τον παράγοντα Χ. Να πάει κάτι στραβά.
Έτσι κρατούν κοντά τους σκλάβους. Η πόλη κρατεί κοντά της τους δούλους για να σώσει τον πλούτο του άρχοντα.
Όχι την ίδια την πόλη.
Οι δε απλοί άνθρωποι, που ξέρουν πως όλα μπορούν να χαθούν αλλά και όλα να ξαναχτιστούν αρκεί να υπάρχει υγεία και ομόνοια, προσπαθούν να σωθούν.
Αυτή ήταν η ιστορία της Πομπηίας.
Αυτή είναι όμως και η ιστορία σήμερα.
Ναι, επαναλαμβάνεται.
Λυπάμαι.
Γιώβη Βασιλική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου