Η απελευθέρωση του Ανθρώπου όχι από το σώμα αλλά από το Νου, ο οποίος υλικοποιεί τις αϋλες δυνάμεις που συνθέτουν το σώμα ονομάσθηκε θάνατος, ο θάνατος δεν διαλύει το σώμα, αυτό αποτελεί την πλέον εσφαλμένη ανθρώπινη πίστιν, ο θάνατος ανακατανέμει τις ήδη και πάντα υπάρχουσες δυνάμεις που συνθέτουν το σώμα.
Ο θάνατος αποτελεί το τέλος (χρονικά) της δυνάστευσης του οντικού ανθρώπου από την μεμονωμένη δύναμη του Νοός. Ακόμα και το σύνολο της παραδεδομένης φιλοσοφίας είναι σε σχέση με το νου της ημέρας και δεν αντέχει στο κρυφό φως της Νυκτός, κανείς όταν κοιμάται δεν ενθυμείται ό,τι διαβάζει αλλά ό,τι βιώνει στο χάος που υπάγει η οποία καταχρηστικά απέρριψε τις λοιπές οντικές δυνάμεις που κινούν τον άνθρωπο και επέβαλε όλες αυτές τις συνθήκες οι οποίες τυραννούν τους ανθρώπους. .Χωρίς το Νου ο άνθρωπος ανακαλύπτει και πάλι τις δυνάμεις του, αυτοδίδει στον εαυτό του την εντολή της απελευθέρωσης (θάνατος) και πλέον απελευθερωμένος στο σύμπαν ζει με το απόλυτο των δυνάμεών του.
Ο θάνατος όπως και η ζωή δεν είναι καταστάσεις αλλά πύλες.
Ζέουσα η δύναμη εκ του Ηλίου υποκύπτει στο νου και υλικοποιεί τις δυνάμεις της (ζέω-ζωή).
Παθούσα όμως επιθυμεί της απελευθέρωσης εκ του νοός και αυτό το πάθος (πάθος-θάνατος) οδηγεί στη μάθηση της συμπαντικής απελευθέρωσης εκ του νοός (το περίφημο αντιπεπονθός των Ελλήνων).
Δεν είναι τυχαίο ότι οι θρησκείες πολύ στηρίχθηκαν όχι στον έλεγχο των δυνάμεων του ανθρώπου οι οποίες εκοιμώντο, αλλά στον έλεγχο του νοός ο οποίος αποτελεί ένα πολλοστημόριο ελέγξιμο της απείρου υπάρξεώς μας.
Γι' αυτό και εις την Οδύσσεια το σύνολο της Αθηνάς και του Ποσειδώνος συνθέτουν την άπειρο σοφία του Όλου και όχι του Οδυσσέως, αλλά ο Οδυσσεύς κινείται σε αυτό το Όλον χωρίς νου αλλά με την ήδη υπάρχουσα άπειρο σοφία του όλου (κινείται όχι με το νου του αλλά σε διαρκή αναφορά με την Αθηνά και τον Ποδειδώνα).
Πουθενά στην Οδύσσεια δεν ανιχνεύεται ατομικός Νους αλλά όλα γίνονται με την απειρία των θεών της σοφίας και των λοιπών συμπαντικών δυνάμεων.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι θρησκείες πολύ στηρίχθηκαν όχι στον έλεγχο των δυνάμεων του ανθρώπου οι οποίες εκοιμώντο, αλλά στον έλεγχο του νοός ο οποίος αποτελεί ένα πολλοστημόριο ελέγξιμο της απείρου υπάρξεώς μας.
Γι' αυτό και εις την Οδύσσεια το σύνολο της Αθηνάς και του Ποσειδώνος συνθέτουν την άπειρο σοφία του Όλου και όχι του Οδυσσέως, αλλά ο Οδυσσεύς κινείται σε αυτό το Όλον χωρίς νου αλλά με την ήδη υπάρχουσα άπειρο σοφία του όλου (κινείται όχι με το νου του αλλά σε διαρκή αναφορά με την Αθηνά και τον Ποδειδώνα).
Πουθενά στην Οδύσσεια δεν ανιχνεύεται ατομικός Νους αλλά όλα γίνονται με την απειρία των θεών της σοφίας και των λοιπών συμπαντικών δυνάμεων.
Μόνον στον κόσμο του μονοθεϊσμού και των προϊόντων του ο άνθρωπος απομονώνεται και ελέγχεται από την κερκόπορτα του νοός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου