ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΠΑΝΟΣ

 Προσκαλώ τον ρωμαλέο Πάνα, τον ποιμενικό, το σύμπαν του κόσμου,
τον ουρανό και τη θάλασσα και την παμβασίλισσα γη
και το πυρ το αθάνατο. Γιατί αυτά είναι τα μέλη του Πανός.
Έλα μακάριε, χορευτή, περιφερόμενε, ομόθρονε με τις Ώρες,
τραγοπόδαρε, βακχευτή, ενθουσιαστικέ, υπαίθριε,
που αυλοπαίζεις την αρμονία του κόσμου με παιχνιδιάρικο τραγούδι,
ω βοηθέ των φαντασιώσεων, υποκινητή των ανθρώπινων φόβων...

που χαίρεσαι με τους γιδοβοσκούς και τους βουκόλους στις πηγές,
οξυδερκή, κυνηγέ, φίλε της Ηχούς, συγχορευτή των νυμφών,
συ ο παντογόνος, ο γεννήτωρ όλων, πολυώνυμη θεότητα,
κοσμοκράτορα, αυξητή, φωτοφόρε, γόνιμε Παιάν,
σπηλαιόφιλε, εξοργισμένε, ο αληθινός εσύ Ζεύς ο κερασφόρος.
Γιατί σε σένα έχει στηριχθεί το απέραντο έδαφος της γης,
και υπακούει το βαθύρροο νερό του ακαταπόνητου πόντου
κι ο Ωκεανός που περιελίσσει μέσα σε ύδατα τη γη,
και το αέριο μέρος της τροφής, το έναυσμα στα ζωντανά,
και πάνω απ' την κορφή ο οφθαλμός της ελαφρότατης φωτιάς,
γιατί αυτά τ' ανόμοια θεία βαίνουν με τις δικές σου εντολές.
Την φύση των πάντων αλλάζεις με τις δικές σου προβλέψεις
το γένος των ανθρώπων τρέφοντας στον απέραντο κόσμο.
Αλλά, μακάριε, βακχευτή, ενθουσιαστικέ, πρόσελθε στις σπονδές
τις πανίερες, και δώσε τέλος καλό του βίου
διώχνοντας τη μανία του Πανικού στα πέρατα της γης.

 Πάνα καλώ κρατερόν, νόμιον, κόσμοιο το σύμπαν,
ουρανόν ηδέ θάλασσαν ιδέ χθόνα παμβασίλειαν
και πυρ αθάνατον. Τάδε γαρ μέλη εστί τα Πανός.
Ελθέ, μάκαρ. σκιρτητά, περίδρομε, σύνθρονε Ώραις,
αιγομελές, βακχευτά, φιλένθεε, αστροδίαιτε,
αρμονίαν κόσμοιο κρέκων φιλοπαίγμονι μολπήι,
φαντασιών επαρωγέ, φόβων έκπλαγε βροτείων,
αιγονόμοις χαίρων ανά πίδακας ηδέ τε βούταις,
εύσκοπε, θηρητήρ, Ηχούς φίλε, σύγχορε νυμφών,
παντοφυής, γενέτωρ πάντων, πολυώνυμε δαίμον,
κοσμοκράτωρ, αυξητά, φαεσφόρε, κάρπιμε Παιάν,
αντροχαρές, βαρύμηνις, αληθής Ζεύς ο κεράστης.
Σοι γαρ απειρέσιον γαίης πέδον εστήρικται,
είκει δ' ακαμάτου πόντου το βαθύρροιον ύδωρ
Ωκεανός τε πέριξ εν ύδασι γαίαν ελίσσων,
αέριόν τε μέρισμα τροφής, ζωοίσιν έναυσμα,
και κορυφής εφύπερθεν ελαφροτάτου πυρός όμμα.
Βαίνει γαρ τάδε θεία πολύκριτα σαίσιν εφετμαίς.
Αλλάσσεις δε φύσεις πάντων ταις σαίσι προνοίαις
βόσκων ανθρώπων γενεήν κατ' απείρονα κόσμον.
Αλλά, μάκαρ, βακχευτά, φιλένθεε, βαίν' επί λοιβαίς
ευιέροις, αγαθήν δ' όπασον βιότοιο τελευτήν
Πανικόν εκπέμπων οίστρον επί τέρματα γαίης.