Φοβάμαι την δυστυχία μου που κάποιες στιγμές την βιώνω τραγικά.
Tι σημαίνει λοιπόν θάνατος και ζωή;
Τι σημαίνει κόλαση και παράδεισος;
Tι σημαίνει σε μισώ, σε αγαπώ;
Η δική μου διαδρομή τα έχει όλα συγχρόνως, τη μια κλαίω, την άλλη γελάω.
Κάθε βράδυ κοιμάμαι με τον θάνατό μου και κάθε πρωί ξυπνώ με την ζωή μου. Έχω ξαναπεθάνει ! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο ! Μου φαίνεται γνώριμος αυτός ο τόπος....
Μαραμένα λόγια. Έχω υπάρξει δέκτης τους και στην ζωή και στον θάνατο.
Σε κάθε φιλί στο προσκεφάλι μου άνοιγα τα μάτια μου σαν ωραία κοιμωμένη.
Είναι ωραία να ξυπνάς με τρυφερότητα.
Όσες φορές και να με γνωρίσεις άλλες τόσες θα με αγαπήσεις γιατί είναι συγκλονιστικό να ανασταίνεσαι μέσα στο κορμί μου και να πεθαίνεις έξω από αυτό.
Δεν θα σε ακρωτηριάσει ούτε το ένα, ούτε το άλλο, όμως θα τα απομυθοποιήσεις.
Το δικό μου βλέμμα δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, το σέρνω όπου μπορεί να ερωτευθεί.
Και στην τελική πόσοι άνθρωποι ζούμε γνωρίζοντας ότι έχει ήδη επέλθει ο θάνατος μας και απλά συμβιβαζόμαστε; Πόσα πτώματα περπατούν καθημερινά στον δρόμο;
Όλα αυτά μου φέρνουν δάκρυα που δεν παγώνουν και συνεχίζουν να καίνε τα μάγουλα μου και ψεύδομαι λέγοντάς μου ότι είναι μικρού παιδιού.
Θα με προδώσω μόλις έρθει ο οριστικός θάνατος!
Θα έχω εγκαταλείψει τα πιστεύω μου για να περάσω στην αιωνιότητα.
Θα με αδειάσω μόλις την ψυχή μου παραδώσω αλλού.
Θα αφήσω την αγάπη μόνη της.
Θα λησμονήσω τον έρωτα που αγκομαχάει για ένα φιλί.
Δεν θα είμαι ανάμνηση σε κανέναν νου, σαν να μην υπήρξα ποτέ. Απ’ότι καταλάβατε δεν θα πεθάνω απλώς .. θα καταστραφώ!! Η πείνα μου θα είναι αστείρευτη, θα πεινάω για όλα και θα δεχθώ να εγκαταλείψω τα πάντα, έτσι απλά.
Ακριβή η ύπαρξή μου, όμως.. ακόμα πιο ακριβός ο τρόπος που θα την σπαταλήσω ή θα την αξιοποιήσω.
Πέφτουμε στην φωτιά ηθελημένα ! Αυτό είναι το μυστικό!
Να μην φοβόμαστε να λερωθούμε με τις στάχτες μας. Θα τολμήσω όμως να συνεχίσω αυτό που λέγεται ΖΩΗ, αυτό που τρυπάει σωθικά και ματώνει σάρκες, αυτό που σκίζει χέρια από τις δυσκολίες, αυτό που μας έμαθαν να αγαπάμε γιατί είναι θείο δώρο.
Zήσε όσο αναπνέεις γιατί και την αναπνοή σήμερα προσπαθούν να μας την στερήσουν και οι πληγές για εμάς τους ανθρώπους είναι απλά πρέπει να μάθουμε να τις γλύφουμε. “Διαβολικό”… αλλά ο Θεός όταν επινόησε την ζωή ήξερε που την έδινε…
Στην ψυχή μας πρέπει να συμπεριφερόμαστε με τρυφερότητα για να αντέχει αυτά που της επιβάλλουμε.
Στα πάθη μας βιώνουμε τα πάντα, στην καθημερινότητά μας γιατί τα φοβόμαστε ;
Στις αμαρτίες μας δεχόμαστε τα πάντα, στις εξομολογήσεις μας γιατί τα αρνιόμαστε ;
Κρυβόμαστε στην αλήθεια του ψέματος που οι ίδιοι δημιουργούμε.
Εμείς οι ίδιοι έχουμε φτάσει τον κόσμο μας σε ένα σημείο όπου δεχόμαστε τον θάνατό μας σαν τιμωρία ενώ θα έπρεπε να βλέπουμε σαν λύτρωση.
Ο θάνατος δεν μας αφανίζει, o εαυτός μας όμως μπορεί…."
ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ "ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου