Γιατί δεν έκλεισεν ακόμη ο κύκλος των παθών μου

"Γιατί δεν έκλεισεν ακόμη ο κύκλος των παθών μου·

κι άλλα πολλά στοχάζομαι όρισαν οι θεοί πιο πριν να πάθω".

Τα παραπάνω λόγια του Οδυσσέως (ζ 213-4) μας υπενθυμίζουν την πλέον υπέροχη Ομηρική οντολογική Γεωμετρία. Στον κόσμο των θείων δυνάμεων, όπου οι άνθρωποι συνυπάρχουν με όλες τις υπέροχες άλλες οντότητες του Είναι (οι οποίες εξαφανίσθηκαν μετέπειτα ως δαιμονικές) όλα είναι υπέροχα προκαθορισμένα.
Ο κύκλος του κάθε ενός είναι προκαθορισμένος ως το σύνολο των σκέψεων και πράξεων που αντιστοιχεί στον κάθε ένα από εμάς. Κανείς δεν πρόκειται να αλλάξει διάσταση (να πεθάνει) εάν δεν λάβει όλες τις σκέψεις και δεν πράξει όλες τις πράξεις τις οποίες έχουν καθορίσει οι θεοί. Όλοι βαθιά μέσα μας ξέρουμε πότε θα κλείσει ο κύκλος μας, το ξέρουμε όταν νοιώθουμε ότι τίποτε άλλο δεν μπορούμε να σκεφθούμε και να πράξουμε. Θάνατος είναι το κλείσιμο ενός κύκλου σκέψεων και πράξεων και άνοιγμα ενός επομένου (ψυχικού, αστρικού, αιθερικού, αέρινου κ.λ.π). Κανείς δεν φεύγει από εδώ εάν δεν κλείσει ο οντολογικός κύκλος. Οι άνθρωποι θρηνούμε, όμως όλοι οι θάνατοι είναι κλείσιμο κύκλων αφ΄υψηλού προκαθορισμένοι. Ο Θάνατος όχι ως κατάσταση αλλά ως απλή θύρα και πύλη. Γι αυτό ο χρόνος στον Ποιητή εργάζεται κατά τέλειο τρόπο. 

Παρελθόν είναι ο κύκλος ως σχήμα, παρά δίπλα μας έρχεται (παρά-ελθών) ο κύκλος συνεχώς γιατί ο κύκλος της ζωής μας ως άθροισμα όλων όσων πρέπει να σκεφθούμε και να πράξουμε ζωγραφίζεται άμα τη συλλήψει, όπως είπε ο Θαλής ως δίσκος εγγραφής το σπέρμα περνά στο έμβρυο όλη την πορεία του κύκλου (άσχετα εάν εμείς θυμόμαστε μόνο την natalis dies (γενέθλιο ημέρα) βαθιά μέσα μας ξέρουμε το τέλος του κύκλου διότι είναι χαραγμένο μέσα μας και κανείς δεν φεύγει πριν να κλείσει ο προκαθορισμένος κύκλος). 

Παρών είναι η συνεχής εκτύλιξις του κύκλου, μέλλον (μέλλει μοι=με ενδιαφέρει) είναι το ενδιαφέρον να ενωθούν τα άκρα του κύκλου, η αρχή και το τέλος ώστε να οδηγηθούμε στον επόμενο κύκλο. Το δράμα του ανθρώπου είναι ότι δεν θυμάται πότε θα ενωθούν τα δύο άκρα του κύκλου. Γι αυτό η αρχή θεωρείται ως γέννηση, ενώ ουσιαστικά και το τέλος είναι γέννηση στον επόμενο κύκλο-κόσμο. Γεννιόμαστε δύο φορές. Μία φορά προς εδώ και μία άλλη φορά από εδώ. Η συνύπαρξη των δύο γεννήσεων στο κοινό αρχικό και τελικό σημείο του κύκλου σημαίνει την τέλεια αυτοσυνειδησία. Κάποιοι θυμούνται κάποιοι περιμένουν αυτή τη στιγμή. Όλα είναι πορεία ομόκεντρων κύκλων με κέντρο την οντολογική σπερματική δύναμη που ονομάσθηκε άνθρωπος,η οποία ελήφθη σοβαρά ενώ ουσιαστικά είναι μία απλή δύναμη προκειμένου να λάβει αξία το πέρασμά μας από τη γη. Γι αυτό όλοι οι θεοί εξουσιάζουν τους ανθρώπους, διότι ξέρουν ότι για λίγο όλα γίνονται και υπάρχουν".

Βασίλειος Μακρυπούλιας