Θα ευχαριστηθείς ψυχή μου με τα όσα έχεις τώρα;

Θα γίνεις άραγε ποτέ ψυχή μου, αγαθή, απλή, ενιαία και γυμνή, πιο ορατή από το σώμα που σε περιβάλει;
Άραγε θα γευτείς ποτέ την διάθεση να αγαπήσεις και να νιώσεις σ τ ο ρ γ ή;Θα γίνεις ποτέ π λ ή ρ η ς και α υ τ ά ρ κ η ς, να μην ποθείς τίποτα, να μην επιθυμείς τίποτα το ηδονικό, ούτε έμψυχο ούτε άψυχο;
Ούτε χρονική παράταση, για περισσότερη απόλαυση, ούτε κάποιον τόπο, κάποια χώρα, το κλίμα, τους ανθρώπους της;
Θα αρκεστείς στην παρούσα κατάσταση, θα ευχαριστηθείς με τα όσα έχεις τώρα;
Θα πειστείς από μόνη σου ότι όλα σου έχουν δοθεί από τους θ ε ο ύ ς και ότι όλα έχουν καλώς, όλα όσα τους είναι αγαπητά και πρόκειται να σου δωρίσουν οι θεοί, για την διατήρηση του τέλειου Όντος, του αγαθού και δίκαιου και ωραίου, που γεννά τα πάντα, που τα συνέχει και τα εμπεριέχει και τα αγκαλιάζει καθώς διαλύονται για να γεννηθούν άλλα όμοιά τους;
Άραγε θα γίνεις ποτέ σου τέτοια που να μπορείς να σ υ μ β ι ώ ν ε ι ς με θεούς και ανθρώπους χωρίς να σε κατηγορούν και χωρίς να τους μέμφεσαι;

Μ.Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν