Δία, δότη όλων των χαρισμάτων, το σχέδιο δώσε να γνωρίζουμε

"Των αθανάτων ενδοξότερε, πολυώνυμε, αιώνια πανίσχυρε, Δία, της φύσης πρώτη αρχή, που κυβερνάς τα πάντα με το νόμο σου, χαίρε! Δίκαιο είναι όλοι οι θνητοί να προσφωνούν εσένα. Γιατί από εσένα γεννηθήκαμε - μίμηση ιδιότητας θεϊκής λαχαίνοντας
μόνοι εμείς οι άνθρωποι- όλα τα θνητά που ζουν και σέρνονται πάνω στη γη.
Γι' αυτό κι εγώ εσένα θα εγκωμιάσω και τη δύναμή σου πάντα θα ψάλλω.
Σ' εσένα υπακούει, πράγματι, όλος αυτός ο κόσμος που γύρω απ' τη γη στροβιλίζεται, όπου τυχόν τον οδηγείς, και με τη θέλησή του εξουσιάζεται.
Τέτοιο εργαλείο έχεις βοηθό στ' ανίκητα χέρια σου, διχαλωτό, πυρωμένο, παντοτινά που ζει κεραυνό.
Γιατί από το χτύπημά του ολοκληρώνονται όλα τα έργα της φύσης.
Μ' αυτόν εσύ κατευθύνεις την ενιαία τάξη του κόσμου, που μέσα απ' όλα
περνά κι ανακατεύεται με τα μεγάλα και τα μικρά φώτα.
.................................................................................................
εσύ, που τόσο μεγάλος είσαι, ύψιστος βασιλιάς για πάντα.
Κι ούτε πάνω στη γη γίνεται έργο κανένα χωρίς εσένα, θεέ,
ούτε στον θείο, αιθέριο πόλο τ' ουρανού, ούτε στον πόντο,
εκτός απ' όσα πράττουν οι κακοί από μωρία δική τους.
Μα εσύ και τα υπερβολικά γνωρίζεις να τα κάνεις πρέποντα και τάξη να βάζεις στην αταξία,
κι εκείνα που μοιάζουνε εχθρικά μέσα από εσένα φιλιώνουνε.
Γιατί έτσι σε σύνολο ένα τα πάντα συνταίριασες, καλά με κακά,
ώστε ένας να είναι ο λόγος όλων αιώνιος.
Αυτόν αποφεύγουν και προσπαθούν ν' απορρίψουν όσοι απ' τους θνητούς
είναι κακοί, οι κακόμοιροι, που την κατοχή αγαθών διαρκώς ποθώντας
ούτε τον κοινό νόμο του θεού παρατηρούν, ούτε του δίνουν σημασία.
Σ' αυτόν αν υπάκουαν θα μπορούσαν να ζήσουν βίο αγαθό, μυαλωμένο.
Όμως αυτοί ορμούν δίχως μυαλό ο καθένας κι αλλού,
άλλοι ανταγωνισμό κακό μεταξύ τους για τη δόξα έχοντας,
άλλοι στραμμένοι στο κέρδη δίχως καμία ευπρέπεια,
άλλοι στη ραστώνη και του σώματος τις ηδονές.
Όμως τους βρίσκουν συμφορές και σύρονται κάθε φορά και σ' άλλο στόχο, απ' τη σπουδή τους καταλήγοντας σε κάτι εντελώς αντίθετο απ' την καλή ζωή που προσδοκούν.
Αλλά Δία, δότη όλων των χαρισμάτων, μαυροσύννεφε, άρχοντα του κεραυνού, είθε να ελευθερώνεις τους ανθρώπους απ' την ολέθρια άγνοια:
αυτήν εσύ, πατέρα, σκόρπισέ την μακριά απ' την ψυχή, το σχέδιο δώσε να γνωρίσουμε που πάνω του βασίζεσαι, και με δικαιοσύνη κυβερνάς τα πάντα, ώστε αφού μας κάνεις τούτη την τιμή, να στην ανταποδώσουμε,
υμνώντας τα έργα σου ακατάπαυστα, καθώς ταιριάζει σε κάποιον που είναι θνητός, αφού ούτε στους θνητούς υπάρχει κάποιο προνόμιο μεγαλύτερο, ούτε στους θεούς, απ' το να υμνούμε τον αιώνιο κοινό νόμο, όπως είναι δίκαιο".
Κλεάνθης ο Στωικός, Ύμνος στον Δία