ΉΜΑΣΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΦΙΛΟΙ;

Παλιοί φίλοι! Πόσο ωχροί φαίνεστε, πόσο γεμάτοι αγάπη και τρόμο! Όχι, φύγετε! Μην οργίζεστε! Εδώ για σας δεν είναι: εδώ, σ' αυτήν την μακρινή περιοχή των πάγων και των βράχων — εδώ πρέπει να είναι κανείς κυνηγός και αγριοκάτσικο.Ω καρδιά, στάθηκες καλά, οι ελπίδες έμειναν δυνατές: τώρα κράτα τις πύλες σου ανοιχτές για καινούριους φίλους! Άσε τους παλιούς! Άσε τις αναμνήσεις! Αν ήσουν κάποτε νέα τώρα είσαι νεότερη! Εκείνο που μας ένωνε κάποτε, ο δεσμός μιας ελπίδας — ποιος μπορεί ακόμη να διαβάσει τα σημάδια που χάραξε η αγάπη κάποτε εκεί, σημάδια που τώρα ξεθώριασαν και σβήστηκαν;
Είναι σαν περγαμηνή — ξεθωριασμένη, καψαλισμένη — που το χέρι φοβάται να την πιάσει.
Όχι πια φίλοι, αλλά — πώς να τους ονομάσω; Μόνο φαντάσματα φίλων που χτυπούν τη νύχτα την καρδιά και το παράθυρό μου, που με κοιτούν και λένε: «Ήμασταν κάποτε φίλοι;» τι μαραμένα λόγια, που κάποτε ευωδίαζαν σαν τριαντάφυλλο!
Ω λαχτάρα της νιότης, που παρανόησες τον εαυτό σου!
Εκείνοι που εγώ λαχταρούσα, εκείνοι που νόμισαν πως άλλαξαν και έγιναν σαν κι εμένα — το ότι γέρασαν είναι αυτό που τους έδιωξε: μόνον εκείνος που αλλάζει παραμένει όμοιος μ' εμένα.

Φ.Νίτσε, Πέρα από το καλό και το κακό