Ο Τζίτζης μας, ήρθε στην οικογένεια μόλις εννέα ημερών, μια χούφτα άνθρωπος, από μια μανούλα που έφυγε στην γέννα και έζησε 16 χρόνια μαζί μας. Έζησε χαρές και λύπες όπως ζήσαμε βέβαια όλα τα μέλη της.
Ο Τζίτζης μας είδε ένα βράδυ τον μπαμπά να φεύγει από την ζωή και ούρλιαζε από τον πόνο του σαν λύκος. Είδε εμένα που με γνώρισε στην εφηβεία μου να μεγαλώνω, να φεύγω από κοντά του για σπουδές, να ζω την νιότη μου και να του φέρνω στο τέλος δύο πιτσιρίκια να του τραβάνε την ουρά χωρίς ποτέ να παραπονιέται.Έκανε τα ταξίδια του, τις βόλτες του, είδε κόσμο και κοσμάκη, άλλαξε σπίτια, γειτονιές, έπαιξε, αγαπήθηκε, γέρασε, έφυγε.
Και από τότε που "έφυγε" περάσανε 19 ολόκληρα χρόνια.
Η οικογένεια συνέχισε. Ξαναείδε λύπες, ξαναείδε χαρές. Τα παιδιά μεγάλωσαν.
Κάποιοι φύγανε πάλι, κάποιοι μείνανε, κάποιοι ήρθανε.
Όμως ο Τζίτζης συνεχίζει με κάποιο μαγικό τρόπο να βρίσκεται εδώ ακόμα, μαζί μας.
Η φωτογραφία του στέκει μαζί με άλλες φωτογραφίες της οικογένειας στο σαλόνι και όσοι δεν τον γνώρισαν τον μαθαίνουν όλα αυτά τα χρόνια μέσα από εμάς.
Γιατί ο Τζίτζης μας δεν υπήρξε κατοικίδιο αλλά μέλος της οικογένειας.
Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος!
Γιώβη Βασιλική
Ειλικρινά με συγκίνησες βαθύτατα! Συμμερίζομαι απόλυτα τα συναισθήματά σας. Ζούμε με σκύλο, ψυχοπαίδι και ξέρουμε πολύ καλά τι δίνει στον άνθρωπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι να τον θυμάστε πάντα με αγάπη.
Είναι για πάντα το παιδί μας. Να είστε καλά ευχομαι ολόψυχα!
Διαγραφή