ΝΗΜΑΤΑ ΨΥΧΩΝ, ΑΙΩΝΙΟΙ ΔΕΣΜΟΙ ΣΕ ΕΝΑ ΥΦΑΝΤΟ ΖΩΗΣ

Ο Κόσμος μας, αυτό το ατελείωτο Υφαντό, όπου Εν- πλέκονται οι ψυχές και τα έργα μας σε Γόρδιους δεσμούς, σε όμορφα κεντήματα, σε πέπλα προστασίας αλλά και λήθης, σε κόμπους, απαραίτητοι οι κόμποι στο πλεκτό. Αυτός ο Κόσμος μας, ο γεμάτος από λωρίδες υφασμάτων και νημάτων.

Άλλοτε ως προσφορές σε θεούς και θεές για γονιμότητα και αφθονία και άλλοτε ως προσευχές, με κρεμασμένα τα νήματα σε δέντρα, σε πέτρες και σε τόπους ιερούς, σε τελετές, ως αφιερώματα στην ειρεσιώνη. πάντα όμως ως σύμβολα ενθύμισίς μας πως είμαστε ακόμη στην Πορεία και τον Δρόμο για σύν-δεση με τους θεούς και την Πηγή.
Νήματα Ψυχών που Εν-πλέκονται σε αυτό το υφαντό και άλλοτε δημιουργούν Αιώνια Έργα, άλλοτε Αιώνιους Δεσμούς και άλλοτε Αιώνιους κόμπους.
Και το υφαντό πλέκεται και πλέκεται και πλέκεται...
Και άλλοτε οι παραστάσεις του απέραντου ετούτου υφαντού, έχουν γενναίες μάχες, άλλοτε δειλές, άλλοτε όμορφες και δίκαιες φιγούρες και άλλοτε μόνο ένα βαθύ μαύρο τίποτα.
Και πλέκονται και οι ζωές μας. Με νήματα ορατά και αόρατα.
Και άλλοι παλεύουμε σε λαβύρινθους με Μινώταυρους κρατώντας στα ακροδάχτυλα μας μια κλωστίτσα από το κουβάρι της Αριάδνης.
Και άλλοι ως μύστες θρησκευτές φοράμε τα νήματα στο μέτωπο μας και αναζητούμε δεόμενοι την σύν-δεση με τον θεό μας.
Άλλοι, αφού θα ασκηθούμε στην σιωπή και τον κάματο, θα τερματίσουμε αυτόν τον βίο, ως άλλοι ολυμπιονίκες, κόβοντας το νήμα αυτής της παράξενης ζωής.
Παντού μια πλέξη, μια κλωστή, ένα νήμα, μια υφασμάτινη λωρίδα από ύφασμα.
Από όλους τους λαούς, από όλες τις θρησκείες βαθιά μέσα στην συνείδηση του κόσμου αυτού υπάρχει η Πλέξη, το Δέσιμο, ο Δεσμός. Ίσως γιατί ποτέ δεν έσβησε η θύμηση στην ψυχή μας, τότε, που βρέθηκε μπροστά στις Μοίρες και αντίκρυζε το Πριν, το Τώρα, το Μετά της τωρινής της Ύπαρξης.
Όλοι μας, στον ίδιο αργαλειό υφαίνουμε το Υφαντό, τοποθετώντας την ψυχή μας στην ψυχή αυτού του Κόσμου.
Και όλοι μας πιανόμαστε από τις κορδέλες στο γαϊτανάκι και γιορτάζουμε την δόξα του απέραντου ετούτου Υφαντοκόσμου.
Χαίρε Αθηνά Εργάνη, εσύ που μας έδωσες τον τρόπο να υφαίνουμε!
Χαίρε Κλωθώ, εσύ που Τώρα μας επιτρέπεις, δίνοντας μας ζωή, να πλέξουμε τον κόσμο ετούτο!

Γιώβη Βασιλική.