Επιβάλλεται να εκδηλώνουμε τον οίκτο μας για έναν που έχει κακά μέσα στην ψυχή του

Το παρακάτω απόσπασμα βρίσκεται στην κορυφή της αρχαίας ελληνικής γραμματείας καθότι έχει σχολιαστεί και αναλυθεί πολύ. Σε ότι αφορά την κακία και την αδικία της ψυχής οι πιο πολλοί άνθρωποι καταφεύγουν στις κακίες που έχουν υποστεί και σπάνια σε αυτές που οι ίδιοι έπραξαν. Έτσι όταν ακούμε τον χαρακτηρισμό "κακός άνθρωπος" σπάνια σκεφτόμαστε πως αυτός ο "άλλος", ο "εκείνος εκεί" είμαστε εμείς για κάποιους άλλους.
Όποτε δικάζουμε, κρίνουμε και τέλος μοιράζουμε ποινές όντας μέσα στην πλάνη μας πως είμαστε πιο καθαροί και καλοί.
Όμως ας προσέξουμε. Οι κύκλοι της άδικης ζωής δεν είναι έξω από εμάς.
Πάντα υποστήριζα πως έχει κίνδυνο η ασφάλεια του χαρακτηρισμού που δίνουμε στην ύπαρξη μας πως "είμαστε οι καλοί".
Ποιοι να είναι αυτοί οι κακοί άραγε; Και πως θα πρέπει να φερθούμε;
Πως θα πρέπει να ελπίζουμε να μας φερθούνε;
Ας πάμε να δούμε

"Όσο πάλι γι' αυτούς που διαπράττουν αδικίες επανορθώσιμες, πρέπει εν πρώτοις να γνωρίζουν, ότι κανείς άδικος δεν είναι εκουσίως άδικος.
Διότι κανείς, ποτέ, σε καμία περίπτωση και πουθενά δεν θα δεχόταν με τη θέλησή του να έχει ως κτήμα του ένα από τα μέγιστα κακά και βεβαίως πολύ λιγότερο θα δεχόταν να διατηρεί αυτό το κτήμα μέσα στο πολυτιμότερο μέρος του εαυτού του. Και πράγματι, καθώς είπαμε, η ψυχή είναι το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου· μέσα σ’ αυτό λοιπόν, το πολυτιμότερο αγαθό, ποτέ κανείς δεν θα έπαιρνε να βάλει με τη θέλησή του το μεγαλύτερο κακό και να ζει όλη τη ζωή του έχοντας αυτό κτήμα.
Οπωσδήποτε λοιπόν ο άδικος άνθρωπος και γενικά όποιος έχει μέσα στην ψυχή του κακία είναι άξιος οίκτου.
Συνεπώς επιβάλλεται να εκδηλώνουμε τον οίκτο μας για έναν που έχει κακά μέσα στην ψυχή του τα οποία μπορούν να θεραπευθούν και να του πραΰνουμε την οργή και να μη κρατούμε την πίκρα μας παραφερόμενοι κατά τρόπο γυναικείο'.

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ