ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΤΑ ΑΝΕΛΠΙΣΤΑ;

"Αν λοιπόν o φόβος προκύπτει από την προσδοκία ότι θα πάθουμε κάποια συμφορά, είναι φανερό ότι κανείς από εκείνους που νομίζουν ότι δεν πρόκειται να πάθουν κανένα κακό, δε φοβάται.

Και δεν φοβούνται ούτε αυτά πού νομίζουν ότι δεν πρόκειται να πάθουν, ούτε εκείνους από τους οποίους δεν νομίζουν ότι θα τα πάθουν, και ούτε και τότε φοβούνται, όταν δεν νομίζουν ότι πρόκειται να πάθουν τίποτε. 

Συνάγεται λοιπόν ότι κατ’ ανάγκη φοβούνται εκείνοι που νομίζουν ότι κάτι θα πάθουν, και τα πρόσωπα από τα όποια φοβούνται ότι θα το πάθουν, και αυτά που θα πάθουν, και το χρόνο που θα το πάθουν.
Και δεν πιστεύουν ότι θα πάθουν τίποτε εκείνοι πού βρίσκονται σε μεγάλη ευτυχία ή νομίζουν ότι βρίσκονται σε μεγάλη ευτυχία, για αυτό είναι και αυθάδεις και αλαζονικοί και θρασείς (και τέτοιους κάνει τους ανθρώπους ο πλούτος, η σωματική δύναμις, οι πολλοί φίλοι, η κοινωνική επιρροή). 

Επίσης δεν φοβούνται αυτοί που νομίζουν ότι έχουν πάθει ήδη τα πάνδεινα και βλέπουν με ψυχρή αδιαφορία το μέλλον, σαν αυτούς που είναι καταδικασμένοι στο θάνατο με αποτυμπανισμό.

Αλλά πρέπει να υπάρχει κάποια ελπίδα σωτηρίας από την αγωνία του φόβου. 

Απόδειξις είναι το γεγονός ότι ο φόβος κάνει τους ανθρώπους να σκέπτονται, γιατί βέβαια κανείς δεν σκέπτεται τα ανέλπιστα.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΡΗΤΟΡΙΚΗ, 1383α